Sur liberiĝintan tabureton, kiu staris apud la mia, surgrimpis magra knabino kun fruntaj franĝ-haroj ĝis la nazpinto, kaj komencis frapi per la pugnetoj la verŝan tablon, kriante: «Bufedisto! Bufedisto! Drinki!»
La bruo denove iom malpliiĝis, kaj mi ekaŭdis ke duopo post mia dorso konversacias per tragika duonflustro:
Kaj kie vi akiris?
Ĉe Buba. Ĉu vi konas na Buba? Inĝeniero...
Kaj kio, ĉu vera? - Terure, oni povas mor-
taĉi!
Tie oni bezonas ja iujn pilolojn
Pli mallaŭte...
Ne gravas, neniu aŭskultas nin... Ĉu vi havas?
Buba donis unu pakaĵeton, li diras ke en ĉiu apoteko ili vendiĝas... Jen, rigardu...
Paŭzo.
De... Devon... Kio estas tio?
Iu kuracilo, Sajne...
Mi turniĝis. Unu estis ruĝvanga, en ĉemizo, malbutonita ĝis la umbiliko, kun haroza brusto. Kaj alia estis iel konsumita, kun poroziva nazo. Ili ambaŭ rigardis min.
Ĉu drinku ni? - proponis mi.
Alkoholulo, - diris poroziva nazo.
Ne valoras, ne valoras, Pet, - diris la van- gruĝa. - Bonvolu ne pasiiĝi.
Se estas bezonata «Devon», mi povas prezenti, diris mi laŭte.
Ili forsvingiĝis. Poroziva nazo komencis sin- garde ĉirkaŭrigardi. Per okulrando mi rimarkis ke kelkaj vizaĝoj turniĝis en nian flankon, kaj atende Stoniĝis.
Iru ni, Pet, - duonvoĉe diris la ruĝvangu- lo. - Iru, lasu vi lin.
Iu metis la manon sur mian Sultron. Mi retrorigardis, kaj ekvidis sunbrunigitan belan vi- ron kun potencaj muskoloj.
Jes? - diris mi.
Kompano, - diris li bonanime - lasu vi tiun aferon. Lasu ĝis ne estas malfrue. Ĉu vi estas «Rinocero»?
Mi estas hipopotamo, - Sercis mi.
Ne decas, mi serioze. Eble oni batis vin?
Ĝis la bluaĵoj.
Bone, ne ĉagrenu. Hodiaŭ vin, morgaŭ vi... Sed «Devon» kaj ĉio cetera - tio estas aĉaĵo, vi ja kredu al mi. Estas multe da aĉaĵoj en la mondo, sed tio estas jam tute aĉa aĉaĵo, ĉu vi komprenas?
Knabino kun fruntaj franĝharoj konsilis al
mi:
Frapu vi lian dentaron, kial li enŝoviĝas... Spiono fava...
Ĝislekadis vi, stultulino, - trankvile diris la sunbrunigita, kaj turniĝis al ni per la dorso. Lia dorso, sub la duontravidebla ĉemizo, estis grandega, tuta kovrita per rondaj tuberoj da muskoloj.
Ne via la afero, - diris la knabino en lian dorson. Poste ŝi diris al mi: - Aŭskultu, amiko, voku la bufediston, neniel povas mi ĝisvoki.
Mi fordonis al ŝi mian glason, kaj demandis:
Per kio valorus okupiĝi?
Sed tuj ĉiuj ni iros, - respondis la knabi- no. Glutinte la alkoholaĵon ŝi tuj ebriiĝis.
Kaj okupiĝi - tio laŭ la prospero. Se forestos la prospero, do nenien oni enbatiĝos. Aŭ mono bezonatas, se al mecenatoj. Vi estas alveturinto, ĉu? Ĉe ni tiun ĉi amaran drinkas neniu. Kiel ĉe vi tie, estus bone se vi rakontus... Nenien mi iru hodiaŭ, iru mi en Salonon. La humoro estas aĉa, nenio helpas... La patrino di- ras: nasku bebon. Sed ankaŭ tio - enuego, por kio ĝi al mi...
Ŝi fermis la okulojn, kaj mallevis la mentonon sur la kunplektitajn fingrojn. Ŝia as- pekto estis iel impertinenta kaj ofendita samtempe. Mi penis gajigi ŝin, sed ŝi ĉesis aten- ti min, kaj subite denove komencis kriaĉi:
- Bufedisto! Drinki! Bufedi-isto!
Mi serĉis per la okuloj na Vuzi. Ŝi ne videb-
lis.
La drinkejo komencis malpleniĝi. Ĉiuj ekra- pidis ien. Ankaŭ mi leviĝis kaj eliris. Sur la stra- toj torentis homoj. Ĉiuj ili iris saman direkton, kaj post kvin minutoj mi ekestis venigita sur placon.
La placo estis granda, kaj malbone lumigita - vasta duonluma spaco, ĉirkaŭigita per luma ringo da lanternoj kaj eksponfenestroj. Ĝi estis plena per homoj. Homoj staris premiĝe unu al alia, viroj kaj virinoj, adoleskuloj, junuloj kaj junulinoj. Ili paŝetis surloke, kaj atendis ion. Konversacioj preskaŭ ne aŭdeblis. Jen tie, jen alie, ekbruladis cigared-lumetoj, lumigante kun- premitajn lipojn kaj entiritajn vangojn.
Poste en la veninta silento komencis frapi horloĝo, kaj super la placo brile eklumis gigan- taj lanternoj. Tio estis triopo da neregul-formaj, rondigitaj trianguloj: ruĝa, blua, verda.
La homamaso ŝanceliĝetis kaj rigidiĝis. Ĉirkaŭ mi oni iom ekmoviĝis, estingante la ciga- redojn. La lanternegoj pormomente malŝaltiĝis, kaj poste komencis laŭvice blinki: ruĝa - blua - verda, ruĝa - blua - verda...
Mi eksentis sur la vizaĝo ondon da varma aero, kaj subitan kapturniĝon. Ĉirkaŭe oni moviĝetis. Mi leviĝis sur la piedfingrojn. En cen- tro de la placo homoj staris senmove. Ŝajnis ke ili Stoniĝis, kaj ne falas nur pro tio ke estas premitaj per la homamaso.
Ruĝa - blua - verda, ruĝa - blua - verda... Ligniĝintaj retroklinitaj vizaĝoj, nigraj malfer- megitaj buSoj, senmovaj elorbitigitaj okuloj. Ili eĉ ne palpebrumis tie, sub la lanternoj...
Ekestis tute jam silente, kaj mi ektremetis, kiam tranĉa nemalproksima ina voĉo elkriis: «Droŝko!» Kaj tuj dekoj da voĉoj reeĥis: «Droŝko! Droŝko!»
Homoj, starantaj sur trotuaroj ĉirkaŭ la pla- co, komencis klaki la manplatojn samtakte al ekbrilo de la lanternoj, kaj elkrii per egallaŭtaj voĉoj: «DroS-ko! DroS-ko! DroS-ko!»
Iu apogis mian Sultron per la akta kubuto. Oni premis min, puSante antaŭen, al centro de la placo, sub la lanternojn. Mi faris paSon, alian, kaj poste ekmoviĝis tra la homamaso, dis- puSante la rigidiĝintajn homojn.
Duopo da adoleskuloj, frostiĝintaj kiel glacipendaĵoj, subite ekkonvulsiis, kaptante unu la alian, gratante kaj plenforte batante, sed iliaj senmovaj vizaĝoj, kiel antaŭe, estis retroklinitaj al la pulsanta ĉielo... Ruĝa - blua - verda, ruĝa - blua - verda. Kaj, same neatendite, la adoleskuloj subite Stoniĝis.
Kaj tiam mi, finfine, komprenis ke ĉio ĉi tio estas nekutime gaja. Ni ĉiuj ridegis. Ekestis vaste, ektondris muziko.
Mi kaptis tre simpatian knabinon, kaj ni ek- dancegis kiel antaŭe, kiel decas, kiel tre de- longe, kiel ĉiam, senzorge, por turniĝu la kapo, por ke ĉiuj admiru nin; kaj mi ne lasis ŝian manon, kaj tute ne estis bezonate konversacii pri io; kaj ŝi konsentis, ke la ŝoforo estas tre stranga homo. Mi tute ne toleras alkoholulojn, diris Rimajer, kaj tiu ĉi poreca nazo estas plej vera alkoholulo; sed kio pri «Devon», diris mi, kion ni faru sen «Devon», kiam ĉe ni estas ĝis tiom rimarkinda zoologia ĝardeno, la bovoj ŝatas kuŝadi en la marĉo, kaj el la marĉo ĉiam elflugas muŝetaro; Rim, diris mi, iuj stultuloj diris ke vi estas kvindekjarulo, jen kia absurdo, laŭ mi vi estas ne pli ol dudek-jara, kaj tio estas Vuzi, mi rakontis al ŝi pri vi; sed mi malhelpas al vi, diris Rimajer; neniu povas malhelpi al ni, diris Vuzi, kaj tio estas Sus, plej bona fiŝulo, li kaptis plupilon, kaj trafis okulon mem de rajo- fiŝo; kaj Ĥuger glitis kaj falis en akvon, sed vi povas droni, diris Ĥuger, rigardu, viaj naĝpan- talonetoj jam dissolviĝis; jen kiom ridinda vi es- tas, diris Len, ja estas tia ludo je gangstero kaj knabo, ĉu vi memoras, vi ludis ĝin kun Maria... Ho kiel bone estas al mi, kial al mi neniam estis tiel bone, ĝis kiom ofende, ja tiel povus esti ĉiu- tage; Vuzi, diris mi, ĝis kiom bonaj estas ni ĉiuj,
Vuzi; ĉe homoj neniam estis tiom grava tasko, Vuzi, kaj ni solvis ĝin, ja estis unu, nur unu problemo en la mondo, redoni al homoj animan enhavon, animajn zorgojn; ne, Sus, diris Vuzi, mi tre amas vin, Oskar, vi estas tiel simpatia, sed bonvolu pardoni min, ĉar mi volas ke tio estu Ivan, kaj mi brakumis ŝin, kaj konjektis ke mi povas kisi ŝin, kaj mi diris: mi amas vin...
Frap! Frap! Frap! Io kun frapado komencis kreviĝi en la nokta ĉielo, kaj sur nin ekŝutiĝis akraj sonoraj splitoj, kaj tuj ekestis malvarme kaj maloportune.
Tio estis mitralpafado. Ektondris mitral- pafadoj. Kuŝu, Vuzi!, ekkriaĉis mi, kvankam mi ankoraŭ komprenis nenion; mi ĵetis ŝin sur la teron, kaj falis sur ŝin, por kaŝi de la kugloj, kaj tiam oni komencis bati min je la vizaĝo...