Tra-ta-ta-ta-ta... Ĉ irka ŭ mi stara ĉ is ligni ĝ in- taj homoj. Kelkaj komecis rekonsciiĝi, kaj stulte movis la okulojn. Mi duonkuŝis sur brusto de viro, firma kiel sidbenko, kaj rekte antaŭ miaj okuloj estis lia vaste malfermita buŝego kun brilanta salivo sur la mentono...
Blua - verda, blua - verda, blua - verda... Io mankis. Aŭdiĝis tranĉaj kriaĉoj, insultoj, iu konvulsiis kaj jelpis histerie.
Super la placo kreskis densa mekanika muĝo. Mi pene levis la kapon. La lanternoj estis ĝuste super mi, blua kaj verda ritme pulsadis, sed la ruĝa estingiĝis, kaj de ĝi ŝutiĝis vitra
rubaĵo.
Tra-ta-ta-ta-ta!.. kaj tuj krevis kaj es- tingiĝis la verda lanterno. Kaj en lumo de la blua nehaste preterflugis disvastigitaj flugiloj, de kiuj deŝiriĝis ruĝetaj fulmoj de la elpafoj.
Mi denove penis fali sur la teron, sed tio ne estis ebla, ĉiuj ĉirkaŭe staris kiel fostoj. Io aĉe krevis sufiĉe proksime al mi, leviĝis strio da flav-verda fumo, kaj eksentiĝis aĉa fetoro.
Pok! Pok! Ankoraŭ du strioj ekpendis super la placo. La homamaso ekhurlis kaj ek- turniĝadis. La flava fumo estis morda kiel mus- tardo, ĉe mi ekfluis larmoj kaj salivo, mi ek- ploris kaj ektusis, kaj ĉiuj ĉirkaŭe ankaŭ ploris, tusis, kaj raŭke ekkriaĉis: «Bastardoj! Huliganoj! Batu intelojn!..».
Denove ekaŭdiĝis pligrandiĝanta hurlo de motoro. La avio revenis.
-Ja kuŝ u vi, idiotoj, - kriis mi.
Ĉiuj ĉirkaŭ mi ekfalis unu sur alian.
Tra-ta-ta-ta-ta!..
Ĉi-foje la mitralisto misis, kaj la kuglaro trafis kontraŭan domon, tamen la gasaj bomboj denove trafis la celon. Lumoj ĉirkaŭ la placo es- tingiĝis, estingiĝis la blua lanterno, kaj en la plena mallumo komenciĝis tumulto.
Ĉapitro sepa
Ne scias kiel mi atingis tiun ĉi fontanon.
VerSajne mi havas sanajn instinktojn, kaj ordi- nara malvarma akvo - tio estis ĝuste kion mi bezonis. Mi engrimpis la akvon, ne sen- vestiĝante, kaj ekkuSis. Mi tuj eksentis min pli bone. Mi kuSis sur la dorso, sur la vizaĝon Su- tiĝis Spruceroj, kaj tio estis nekutime agrable. Ĉi tie estis tute mallume, tra la branĉoj kaj la akvo lumis nebrilaj steloj, kaj estis tute silente. Kelkajn minutojn mi ial observis stelon pli brilan, malrapide moviĝantan sur la ĉielo, ĝis konjektis ke tio estas relajsa satelito «Eŭropo», kaj pensis ĝis kiom tio estas malproksime de ĉi tio, kaj kiom tio estas ofende kaj sensence, se elmemori aĉan kaĉon sur la placo, abomenan sakradon kaj jelpon, sputaĵan kraĉotuson de gasaj bomboj, kaj putran fetoron, renversantan la stomakon kaj pulmojn.
«Komprenante liberon estiel pligrandigon kaj postnelongan satigon de la bezonaĵoj», - ek- memoris mi, - «oni misas naturon sian, ĉar plantas en sin multajn sensencajn kaj stultajn dezirojn, kutimojn kaj absurdegajn elpensaĵojn...».
Valorega Pek adoris citi oldulon Zosima kiam, frotante la manplatojn, li ĉirkaŭiris preparitan manĝotablon. Tiam ni estis nazmukaj kadetoj, kaj tute serioze opiniis kvazaŭ tiaj citaĵoj taŭgas niatempe nur por fanfaroni pri sia erudicio kaj sento de humuro...
Tiam iu brue falegis en la akvon je dek paŝoj de mi. Komence li raŭke tusis, kraĉis, kaj purigis la nazon tiel, ke mi ekrapidis elakviĝi. Poste li komencis plaŭdadi, por nelonge tute silentiĝis, kaj subite eksplodis per insultoj.
Pedikovoj senhontaj, - graŭlis li, - p-puti- noj... Fekaĵoj porkaj... Sur vivajn homojn! Hienoj fetoraj, hundinoj favaj... Sleguloj eduki- taj, serpentaĉoj... - Li denove komencis furioze kraĉotusi. - Jukas ĉe ili en la anuso pro tio ke homoj distriĝas... La vangon oni piedtretis, bas- tardoj... - Li dolore ve-diris tra la nazo. - Trafalu ili kune kun tiu ĉi droŝko, neniam plu iru mi tien...
Li denove ekĝemis kaj leviĝis. Aŭdeblis kiel de li fluas. Mi malklare distingis en la obskuro lian ŝanceliĝantan figuron. Ankaŭ li rimarkis min.
Hej, amiko, ĉu vi havas fumaĵon? - vokis
li.
Havis, - diris mi.
Hundinoj, - diris li. - Ankaŭ mi ne konjek- tis elpreni, kaj enakviĝis tute vestita. - Li alplaŭdis min, kaj sidis apude. - Iu ŝtipulo sur- paŝis la vangon, - informis li.
Ankaŭ min oni surpaŝis, - kunsente diris mi, - ja freneziĝis ĉiuj.
Sed ne, vi diru al mi de kie ili larmigan gason akiras? - diris li. - Kaj mitralojn.
Kaj aviojn, - aldonis mi.
Kio ja pri avio! - refutis li. Ankaŭ mi havas avion. Aĉetis mi tre ĉipan, nur sepcent kronojn... Sed kion ili bezonas, jen kion mi ne komprenas!
Huliganaro, - diris mi. - Bati iliajn muze- laĉojn kiel decas, jen la tuta konversacio...
Li ekridis gale.
Iu jam provis bati!... Ili vin tiel prilaboros... Ĉi vi opinias ke oni ne batis ilin? Batis! Sed ŝajnas ke ne sufiĉe... Oni devis ilin en la teron enigi, kune kun idaro ilia, sed ni pretergapis... Kaj nun ili batas nin. La popolo ekestis nun mola, jen kion mi diru al vi. Al ĉiuj tutegalas ĉio. Tratamburis oni siajn kvar horeto- jn, drinketis - kaj al la droŝko, kaj faru pri ili kion vi volas. - Li malespere frapis sin je la malsekajn flankojn. - Sed estis, onidire, tem- poj! - ekkriegis li. - Ja ili eĉ kviviti ne kuraĝis! Tuj kiam iu el ili ekkvivitas - nokte al li en blankaj kapuĉhavaj manteloj, aŭ en nigraj ĉemi- zoj, frap! la dentojn iliajn kun krakado, kaj en koncentrejon, por ke ne sonaĉu... En lernejoj, la filo rakontas, oni faŝistojn insultas: aĥ, ili ne- grojn ofendis, sciencistojn persekutis, aĥ, kon- centrejoj, aĥ, diktatoreco! Ja ne persekuti oni devis, sed en teron enbati, por ke la idaro ne aperu! - Li plaŭde movis la manplaton sub la nazo. - Morgaŭ al la laboro, sed al mi tutan vizaĝaĉon oni difektis... Iru ni drinki, por ne malvarmumiĝi...
Ni tragrimpis la arbustojn, kaj atingis stra- ton.
Ĉi tie post la angulo estas «Musteleto», - informis li.
«Musteleto» estis plena per malsekharaj duonnudaj homoj. Ŝajnis ke ĉiuj estis premitaj, iom konfuzitaj, kaj morno interfanfaronis pri la bluaĵoj kaj la gratvundoj. Kelkaj junulinoj, nur en kalsonetoj, ĉirkaŭis la elektrovarmigilon, sekigis la jupojn. Oni platonece frapetis ilin je la nudaĵoj. Mia kunulo tuj eniĝis la homamason kaj, svingante la manojn kaj ĉiuminute purig- ante dufingre la nazon, komencis alvoki «enbati ilin, bastardojn, en teron ĝis la oreloj mem». Oni velke jesis al li responde.
Mi petis rusan vodkon, kaj kiam la junulinoj deiris kaj vestiĝis, mi demetis la ĉemizon, kaj alsidis la varmigilon. La bufedisto metis antaŭ mi la glason, kaj denove revenis al post la verŝa tablo, al la diketa revuo - solvi krucvortenig- mon. La ĉeestantoj konversaciis.
...Kaj por kio, mi demandas, oni pafu? Ĉu oni ne satiĝis pri pafadoj? Kiel infanoj, je dio... Nur havaĵojn difektas.
Banditoj, pli malbonaj ol gangsteroj, tamen, laŭ mi, ankaŭ droŝko estas aĉaĵo...
Jes, ĝuste. Hieraŭ mia filino diris: - «mi vidis vin, paĉjo, tre timiga vi estis, kaj blua kiel kadavro», - sed ŝi estas nur dek-jarulino, kiel estis al mi rigardi ŝiajn okulojn, ha?..
Hej, iu, - diris la bufedisto ne levante la
kapon. - Distro el kvar literoj, kio estas tio?
Nu bone. Sed kiu elpensis ĉion ĉi tion? Kaj droŝkon, kaj la aromaĵojn... Ha? Jen la deman- do...
Se oni malsekiĝas, plej bone helpas bran-
do.
...Atendis ni lin sur la ponto. Rigardas ni, iras la okulvitraĉulo, kaj tubon iun vitrigitan portas. Ni lin kapt! - kaj de la ponto. Kune kun la okulvitroj kaj la tubo, nur per la piedoj li svingetis... Kaj poste Naztruo alkuris, oni do rekonsciigis lin, rigardis li de la ponto kiel tiu gluglas.
Knaboj, - diras li, - ja kio vi , ĉu ebriiĝis? Ja tio estas tute ne tiu, kaj ĉi tiun, - diras li, - mi unuan fojon vidas...
Kaj, laŭ mi, oni devas eldoni leĝon: se vi havas familion, do ne vizitaĉu droŝkon...
Hej, iu, - diris la bufedisto. - Kaj kio es- tas literatura verko el ses literoj? Ĉu libro?..
...Ja ĉe mi en la plotono estis kvar inteloj mitralistoj. Kiam, memoras mi, forkuraĉis ni de la remizejo - ja konas vi, tie nun oni fabrikon konstruas, - kaj jen duopo da ili restis por kovri la forkuron. Interalie, neniu petis ilin, tute libervole. Kaj poste revenis ni, kaj ili pendas apude sur ponta gruo, nudaj, kaj ĉio ĉe ili estas elŝirita per ardaj tenajloj. Jen kiel, ĉu vi kom- prenis? Kaj nun mi pensas: kie estas nun la restinta duopo? Eble tio estas ili kiuj regalis min