Mi konas tiujn trukojn: nun ili vidis min, kaj mi ilin - ne. Kaj al mi, verŝajne, venus fino, sed tiam iu stultulo vaste malfermis la pordon, kaj per la grasa baso deklaris: «Mi petas pardonon, mi terure malfruis, kaj tiel bedaŭras...»
Mi ĵetiĝis al la lumo surpaŝante falantajn ko- rpojn, renversis la malfruiĝinton, traflugis la vestiblon, elbatis la eksteran pordon kaj, al- tenante la maldekstran manon per la dekstra, ĵetiĝis kuri sur la sabla padeto.
Neniu persekutis min, sed mi trakuris du stratojn antaŭ ol konjektes halti. Mi falis sur gazonon, kaj longe kuŝis en la malmola herbo, per la buŝo kaptante la varman humidan aeron. Tuj kolektiĝis scivoluloj. Ili staris duonronde, kaj avide gapis min, eĉ ne konversaciante.
- Iru for... - diris mi, finfine leviĝante. Ili haste disiris.
Iom da tempo mi staris, meditante kie mi troviĝas, kaj poste ektiriĝis hejmen. Por hodiaŭ estis tute sufiĉe al mi. Fakte mi komprenis tute nenion, sed por mi estis tute sufiĉe.
Kiu ajn ili estis, tiuj anoj de nobla ko- munumo da mecenatoj, - ĉu sekretaj adorantoj de arto, aŭ postrestintaj aristokratoj-kom- plotanoj, aŭ ankoraŭ iu, - batis ili dolore kaj senindulge, kaj plej granda stultulo en ilia halo estis, verŝajne, ĝuste mi.
Mi preteriris la placon, kie denove briladis la koloraj lanternoj, kaj centoj da histeriaj gorĝoj kriaĉis: «Droŝ-ko! Droŝ-ko!.» Ankaŭ tio sufiĉis por mi. Certe agrablaj sonĝoj ĉiam estas pli bonaj ol malagrabla realeco, sed ja vivas ni ne en sonĝo...
En drinkejo, kien antaŭe venigis min Vuzi, mi eltrinkis botelon da glacia minerala akvo, gapadis, ripozante, grupon da deĵoraj policanoj, pace lokiĝintaj ĉe la verŝa tablo, poste eliris, kaj turnis sur mian Ĉeurban. Post mia maldek- stra orelo kreskis tubero granda kiel tenisa pilko. Mi iom balanciĝis, kaj iris malrapide, ten- ante min pli proksime al la barileto. Poste mi ekaŭdis post la dorso frapon de kalkanumoj, kaj voĉojn.
...Via loko estis en muzeo, sed ne en drinkejo!
Nenio simila... Mi ne estas ebria. Kiel vi ne komprenas, nur unu botelo da m-mozelo...
Kia aĉaĵo! Ebriiĝis, alkroĉis virinaĉon...
Kiel koncernas la virinaĉo? Tio estas unu pozistino...
Interbatiĝis pro la virinaĉo, igis nin inter- batiĝi pro la virinaĉo...
K-kial, al diablo, vi kredas al ili kaj ne kredas al mi?
Ĉar vi estas ebria! Vi estas ŝlimulo, sama al ili, aŭ eĉ pli malbona...
Ne gravas! Tiun abomenulon kun la braceleto mi tr-re bone memorfiksis... Ne tenu min! Mi iru mem!...
Nenion vi, frateto, memorfiksis. Oni tuj forbatis de vi la okulvitrojn, kaj sen okulvitroj vi estas ne homo sed apendico... Ne elSiriĝu, alie en fontanon! Mi avertas vin, ankoraŭ unu tia misago, kaj ni forpelos vin. Ebria kulturportanto - kia aĉaĵo!
Ja ne legu vi moralaĵojn al li, donu al la homo elebriiĝi...
K-knaboj! Jen li estas, la abomenulo!..
La strato estis malplena kaj, Sajne, la abomenulo estis mi. Mi jam scipovis fleksi kaj rektigi la maldekstran manon, sed mi ankoraŭ sentis fortan doloron, do mi haltis por ke ili preteriru.
Ili estis triopaj. Tio estis junuloj en samaj kaskedoj, Sovitaj sur la okulojn. Unu el ili, muskola kaj malalta, tre forte tenis je la brako alian, altan, grandmuzelaĉan, kun svingmovaj neatenditaj impetoj. La tria, magra kaj altstatu- ra, kun mallarĝa malhela vizaĝo, iris iom poste, tenante la manojn post la dorso. Proksimiĝinte al mi la svingmova grandegulo decide bremsis. La malaltulo penis movi lin de la loko, sed vane. La longa iris kelkajn paSojn, kaj ankaŭ haltis, senpacience retrorigardante.
Kaptiĝis vi, b-bruto! - kriaĉis la ebria, penante kapti min je la brusto per la libera mano.
Mi forpaŝis al la barileto kaj diris, rilatante la malaltulon:
Mi vin ne tuŝis.
Ĉesu la aĉaĵojn! - abrupte diris la longa demalproksime.
Mi p-perfekte memorfiksis vin! - kriaĉis la ebria. De mi vi ne foriros! Mi kvitiĝos kun vi!
li puŝe moviĝis sur min, tirante post si la malaltulon, kiu enkroĉiĝis lin kiel polica buldo- go.
Sed tio estas ne tiu! - admonis lin la malaltulo, al kiu estis tre gaje. - Ja tiu foriris al droŝko, sed ĉi tiu estas sobra...
M-min oni ne trompos...
Mi avertas lastfoje: ni forpelos vin!
Ektimis, ab-bomenulo! Braceleton demetis!
Sed vi estas ja sen okulvitrojoj, vi ne vi- das lin, stultulo!..
Mi p-perfekte vidas ĉion!.. Kaj eĉ se li ne estas tiu...
Ĉesu!..
La longa finfine venis, kaj kroĉiĝis je la ebra de alia flanko.
Ja preteriru vi! - agace diris li al mi. - Vere, kial vi haltis ĉi tie? Ĉ u vi ne vidis ebriu- lon?
Ne-e, de mi oni ne foriros!
Mi ekiris mian vojon. La domo estis jam proksima. La kompanio brue tiriĝis post mi.
Se vi volas scii, mi vidas lin tutan! Reĝo de natur-ro... Ebriiĝis ĝis vomado, batis al iu vizaĝaĉon, mem ricevis kiel decas, kaj nenion li deziras jam... L-lasu vi min, mi pripalpos lian muzelaĉon...
Jen ĝis kio vi alruliĝis, kondukas ni vin kiel gangsteron...
Sed vi ne konduku min!.. Mi malamas ilin!.. droŝkoj... Vodkoj... Virinaĉoj... Ĵeleo sencerba...
Jes, certe, trankviliĝu... Nur ne falu.
Sufiĉas la ri... riproĉoj!.. Tedis vi al mi pro via fariseismo... pu-ri-tan... ismo... Oni devas ŝiri, pafi! Ĉiujn forviŝi de Tero!
Jen ĝis kiom li ebriiĝis! Sed mi opiniis ke li tute sobriĝis...
Mi estas so-sobra! Mi ĉion memoras. La dudek-okan... Kio, ĉu ne tiel?
Ŝtopiĝu, idioto!
Ŝ-ŝ-ŝ! Ĝu-uste! Malamiko atentas... Kn- aboj ie ĉi tie estis spionaĉo... Ja mi konversaciis kun li... Braceleton li, bastardo, demetis... Sed mi tiun ĉi spionon eĉ ĝis la dudek-oka...
Ja silentiĝu vi!
Ŝ-ŝ-ŝ! Ĉio! Kaj ne vorteton plu... Kaj ne maltrankviliĝu, pri minĵetiloj respondecas mi...
Nun mi mortigos lin, tian ŝlimulon.
Sur malamikoj de ci.. civilizacio ... Milo kaj duono litroj da larmigilo - mi, persone... Ses sektoroj... E-ek!
Mi estis jam ĉe pordo de mia domo. Kiam mi retrorigardis, la ebriulo kuŝis per la vizaĝo mal- supren, la malalta sidis kaŭre apud li, kaj la longa staris flanke, kaj per la maldekstra mano frotis manrandon de la dekstra.
Nu por kio vi faris tion? - diris la malaltu- lo. - Ja vi kripligis lin.
Sufiĉas babilaĉi, - diris la longa furioze. - Neniel dekutimiĝas ni babili. Neniel dekutimiĝas ni drinkaĉi vidkon. Sufiĉas.
Estu ni kiel infanoj, doktoro Opir, pensis mi, laŭeble senbrue englitante la korton. Mi tenetis klapojn de la pordo, por ke ili ne klaku fer- miĝante.
Kaj kie estas tiu? - demandis la longa iom malpli laŭte.
Kiu?
Ulo kiu iris antaŭ ni...
Turniĝis li ien...
Ĉu vi rimarkis kien?
Aŭskultu, ja mi atentis tute ne lin.
Bedaŭrindas... Nu bone, prenu ni lin kaj
iru.
Depaŝinte en la pomarban ombron mi rigardis kiel ili trenis la ebriulon preter la pordego. La ebriulo timige raŭkis.
En la domo estis silente. Mi venis al si, sen- vestiĝis, kaj lavis min sub la varma duŝo.
La ĉemizo kaj la ŝorto odoretis per larmigilo, kaj estis kovritaj per grasaj makuloj de la lumanta likvaĵo. Mi ĵetis ilin en la utiligilon. Poste mi pririgardis min antaŭ la spegulo, kaj ankoraŭfoje miris pri la sufiĉe bonaj rezultoj: bulo post la orelo, signifa bluaĵo sur la liva ŝul- tro, kaj kelkaj gratvundoj sur la ripoj. Kaj grati- taj pugnoj.
Sur la nokta tableto mi trovis avizon, en kiu oni estime proponis al mi pripagi unuajn tridek tagojn de la loĝado. La sumo okazis sufiĉe granda, sed tute tolerebla. Mi dekalkulis kelkajn bankbiletojn, enŝovis ilin en la antaŭvide lasitan koverton, kaj poste kuŝis sur la liton, ĵetinte la sanan manon post la kapon.