Ĉapitro dua
La gvidlobro estis presita sur perfekta pap- ero kun orumita libro-rando. Pelmele kun luksaj fotografaĵoj ĝi enhavis interesajn informojn.
En la urbo loĝis kvindek mil homoj, milo kaj duono da katoj, dudek mil kolomboj, kaj du mil hundoj (intr ili sepcent premiitaj).
En la urbo estis dek kvin mil leĝeraj aŭtoj, kvincent helikopteroj, milo da taksioj (kun kaj sen ŝoforoj), Naŭcent aŭtomataj rubkolektiloj, kvarcent konstantaj tavernetoj kafejoj kaj manĝetejoj, dek unu restoracioj, kvar hoteloj de internacia nivelo; kaj ripozejo, ĉiujare priser- vanta ĝis cent mil homoj.
En la urbo estis sesdek mil televidiloj, kvin- dek kinejoj, ok distraj parkoj, du Salonoj de Bona Humoro, dek ses salonoj de beleco, kvardek bibliotekoj, kaj cent-okdeko da aŭ- tomataj frizejoj.
Okdek procentoj da adoltoj estis okupataj en sfero de priservo, kaj cetaraj laboris en du privataj sintez-sukaraĵejoj, kaj en unu ŝtata ŝipripara uzino.
En la urbo estis ses lernejoj kaj unu univer- sitato, troviĝanta en antikva kastelo de kruck- avaliro Ulrik de Kazo.
En la urbo funkciis ok civitaj societoj, inter ili «Societo de Fervoraj Gustumantoj» kaj «Je Antikva Bona Patrolando, Kontraŭ Malutilaj In- fluoj».
Krom tio milo kaj duono da homoj partopre- nis en cent unu rondoj, kie ili kantis, ludis skeĉojn; lernis dismeti meblojn, nutri bebojn per mamo, kaj kuraci katojn.
Laŭ uzo de alkoholaĵoj, de natura viando, kaj de likva oksigeno je persono, la urbo okupis en Eŭropo respektive sesan, dek-duan kaj dek- trian lokojn.
En la urbo estis sep viraj kaj kvin inaj kluboj, kaj ankaŭ sportaj kluboj «Bovoj» kaj «Rinoceroj».
Sur postenon de urbestro eltis elektita (per plimulto je kvardek ses voĉoj) iu Flim Gao. Ankaŭ inter anoj de la urbestraro Pek forestis...
Mi deŝovis la gvidlibron, demetis la jakon, kaj ekis detale pririgardi siajn posedaĵojn. La salono plaĉis al mi. Ĝi estis plenumita en bluaj tonoj, kaj mi ŝatas tiun koloron. La proviant- ŝranko okazis ŝtopita per boteloj kaj per mal- varmigitaj manĝaĵoj, tial mi eĉ nun povis akcep- ti dekon da malsatiĝintaj gastoj
Mi eniris la kabineton. Antaŭ fenestro de la kabineto staris granda tablo kun oportuna brak- seĝo. Laŭ la muroj tiriĝis bretoj, dense plenigi- taj per verkaroj. Puraj helaj librodorsoj estis dispoziciitaj kun ega arteco tiel, ke ili ordigis agrablan koloran gamon. La supran breton okupis kvindek-voluma enciklopedio eldonita per Unesko; kaj sur la malsupra buntis detektiv-li- broj en glaceaj paperaj kovriloj.
Sur la tablo mi antaŭ ĉio ekvidis telefonon. Mi prenis la aŭskultilon kaj, eksidinte sur brakon de la brakseĝo, kunmetis numeron de Rimajer. Ekaŭdiĝis tiraj zumoj. Mi atendis, turnante en la fingroj etan diktafonon, lasitan per iu sur la tablo. Rimajer ne respondis. Mi metis la aŭskul- tilon, kaj pririgardis la diktafonon. La bendo es- tis duone uzata kaj, rebendinte ĝin, mi ŝaltis aŭskultadon.
- Saluton, saluton kaj ankoraŭfoje saluton!, - prononcis gaja vira voĉo. - Mi forte premas la manon aŭ kisas la vangeton, depende de via sekso kaj aĝo. Mi loĝis ĉi tie du monatoj, kaj atestas ke al mi estis bone. Permesu doni kelka- jn konsilojn. Plej bona entrepreno en la urbo - tio «Hojti Tojti» en Parko de Revoj. Plej bona knabino en la urbo - tio estas Basja el Domo de
Modeloj. Plej bona knabo en la urbo - tio estas mi, sed mi jam forveturis. Rigardu naŭan pro- gramon de televidilo, ĉio alia - urino. Ne ligiĝu kun inteloj, kaj tenu distancon de «Rinoceroj». Nenion prenu kredite - tio venigas al multaj klopodoj. La vidvino estas bona virino, sed ŝi ŝatas konversacii, kaj entute... Sed Vuzi mi ne vidis, ŝi estis ĉe la avino eksterlande. Laŭ mi ŝi estas simpatiino, en albumo de la vidvino estis fotaĵo, sed mi prenis ĝin por mi. Kaj ankoraŭ. Mi venos ĉi tien sekvontan jaron en la marto, tial estu amikema: se vi decidos reveni - elektu alian tempon. Do ĝis... - Ektintis muziko. Mi iom aŭskultis, kaj malŝaltis la diktafonon.
Mi sukcesis eltiri neniun el la volumoj da verkaroj, ĝis tiom kompakte ili estis enbatitaj aŭ, eble, eĉ kungluitaj.
En la kabineto estis plu nenio interesa, kaj mi eniris la dormejon. En la dormejo estis precipe malvarmete kaj komforte. Mi ĉiam volis havi ĝuste tian dormejon, sed ĉiam mankis tempo por okupiĝi pri tio. La lito estis granda kaj malalta. Sur la nokta tableto staris tre ele- ganta fonoro, kaj eta transportebla kontrol-pan- elo por la televidilo. Ekrano de la televidilo pendis sur alta piedtabulo de la lito. Kaj super la kaptabulo la vidvino pendigis pentraĵon, tre simile figurantan freŝajn kampajn florojn en kristala vazo. La pentraĵo estis plenumita per lumantaj farboj, do gutoj da roso sur petaloj de
la floroj briletadis en duonlumo de la dormejo.
Mi ŝaltis senelekte la televidilon, kaj falis sur la liton. Estis mole kaj samtempe iel elaste. La televidilo ekis kriaĉi. El la ekrano elsaltis ebrieta viro, trarompis iun balustradon, kaj falis de alteco en grandegan vaporantan kaldronon. Ekaŭdiĝis brua plaŭdo, la fonoro eligis odoron. La viro malaperis en la kirlanta likvaĵo, kaj poste elplonĝis, tenante en la dentoj ion similan al diskuirita boteto. Nevidebla spektantaro ek- jenis... Mallumo. Nelaŭta lirika muziko. El verda arbaro sur min ekiris blanka ĉevalo, jungita je kabrioleto. En la kabrioleto sidis beleta junulino en bankostumo. Mi malŝaltis la televidilon, lev- iĝis, kaj enrigardis la banĉambron.
En la banĉambro staris odoro de koniferpin- gloj, kaj pulsetis baktericidaj lampoj. Mi sen- vestiĝis, ĵetis la tolaĵon en la utiligilon, kaj ek- staris sub la duŝo. Poste mi nehaste vestiĝis an- taŭ la spegulo, kombis min, kaj komencis raziĝi.
Sur la tualeta breto staris aro da flakonoj, kestetoj kun higienaj vakuaj fiksiloj kaj sterilig- iloj, tuboj kun pastoj kaj ŝmiraĵoj. Sur rando de la breto kuŝis areto da plataj skatoletoj kun bunta etikedo «Devon». Mi malŝaltis la razilon, kaj prenis unun skatoleton. En la spegulo pul- sadis baktericida tuba lampo.
Ĝi pulsadis ĝuste kiel tiam, kiam mi ĝuste tiel staris antaŭ spegulo, kaj atente pririgardis saman skatoleton, ĉar mi ne volis eniri la dormejon, kie Rafka Rejzman laŭte diskutis pri io kun kuracisto, kaj en la bankuvo ankoraŭ moviĝis verda olea akvo. Super ĝi leviĝis va- poro, kaj kriaĉis radioricevilo, pendanta sur la porcelana hoko por viŝtukoj. Ĝi hurlis, raŭkis, kaj ronkis, ĝis kiam Rafka incite elŝaltis ĝin... Tio estis en Vieno, kaj tie, ĝuste kiel ĉi tie, estis tre strange vidi en banĉambro na «Devon» - popularan forpelilon, perfekte forpelantan diver- sajn sangosuĉajn insektojn, pri kiuj oni jam de- longe forgesis kaj en Vieno, kaj ĉi tie, en la apudmara ripoza urbo... Nur en Vieno, aldone, estis ankaŭ time. La skatoleto, kiun mi tenis en la mano nun, estis preskaŭ malplena: en ĝi restis nur unu pilolo. Aliaj skatoletoj ne estis malfermitaj.
Mi pe[3]-razis min, kaj revenis en la dorme- jon. Mi volis denove telefoni al Rimajer, sed tiam la domo viviĝis. Kun mallaŭta fajfo soris gofrigitaj kurtenoj, la fenestraj vitroj glitis en la niĉojn, kaj el la ĝardeno en la dormejon eken- fluis varma aero, odoranta per pomoj. Ie oni laŭte ekparolis, super la kapo eksonis facilaj paŝoj, kaj severa ina voĉo diris:
- Vuzi! Pe-manĝu eĉ kuketon, ĉu vi aŭdas?..
Tiam mi iom malordigis rapide la vestaĵojn (konforme al nuna modo), glatigis la tempiojn, kaj eniris la vestiblon, kunpreninte el la salono slipon de Amad.
La vidvino okazis junaspekta korpulenta ino, iom lactenera, kun freŝa agrabla vizaĝo.
Kiel ĉarme! - diris ŝi, ekvidinte min. - Ĉu vi jam ellitiĝis? Saluton. Mia nomo esta Vajna Tuur, sed vi povas nomi min simple Vajna.
Tre agrable, - prononcis mi, mondume ek- treminte. - Mia nomo estas Ivan.
Kiel ĉarme! - diris onklino Vajna. - Kia originala mola nomo! Ĉu vi matenmanĝis, Ivan?
Je via permeso, mi intencis matenmanĝi en la urbo, - diris mi, kaj etendis al ŝi la slipon.