La doganisto turniĝis al mi, ne rekonante, klinis la kapon, kaj frapis per la kalkanumoj. Onklino Vajna remetis la albumon sur miajn genuojn, kaj leviĝis.
Sidu, Peti, - diris ŝi, - mi alportos al vi la kremon.
Peti ankoraŭfoje frapis per la kalkanumoj, kaj eksidis apud mi.
Ĉu vi deziras interesiĝi? - tuj demandis mi, remetante la albumon de siaj genuoj sur genuojn de la doganisto. - Jen tio estas gener- al-kolonelo Tuur. Tio li estas simple. - (En oku- loj de la doganisto aperis stranga esprimo) - Kaj jen ĉi tie la general-kolonelo estas en manovroj. Ĉu vi vidas? Kaj ĉi tie...
Mi dankas vin, - abrupte diris la doganis- to. - Bonvolu ne penadi, ĉar...
Kun la toastoj kaj la kremo revenis onklino Vajna. Jam de la pordo ŝi diris:
Kiel agrablas vidi homon en uniformo, ĉu vere, Ivan? - ŝi metis la pleton sur la tableton. - Peti, hodiaŭ vi venis frue. Ĉu io okazis? Vetero hodiaŭ estas bonega, tia suno... - Kremo por Peti estis verŝita en specialan taseton, sur kiu paradis monogramo «T», kronita per kvar stele- toj. - Nokte pluvis, mi vekiĝadis, estis nuboj, - daŭrigis onklino Vajna. - Kaj nun, rigardu, eĉ ne unu nubeto... Ĉu ankoraŭ taseton, Ivan?
Mi leviĝis.
Koran dankon, mi estas sata. Permesu al mi foriri. Ĉe mi estas difinita afera rendevuo.
Singarde fermante post mi la pordon mi aŭdis kiel la vidvino diris: «Ĉu vi ne trovas ke li mirinde similas stab-majoron Pol?..»
En la dormejo mi elpakis la valizon, remetis la vestojn en la enmuran ŝrankon, kaj denove telefonis al Rimajer. Al telefono denove venis neniu. Tiam mi eksidis en la kabineto ĉe la tablo, kaj komencis esplori la kestojn. En unu el la kestoj troviĝis portebla tajpmaŝino, en la alia - poŝta kompleto kaj malplena botelo da lubriko por aritmiaj motoroj. Aliaj kestoj estis malple- naj, se ne kalkuli stokon da ĉifitaj kvitancoj, difektitan skribilon, kaj malzorge falditan pap- eron kun primitive desegnitaj vizaĝetoj.
Mi malfaldis la folion. Verŝajne tio estis malneto de telegramo. «Grin mortis ĉe fiŝuloj la korpon ricevu dimanĉe kondolencas Ĥuger Marta knaboj».
Mi dufoje legis la skribiton, renversis la fo- lion, pristudis la vizaĝetojn, kaj pe-legis trian fojon. Verŝajne Ĥuger kaj Marta ne pensis pri tio ke normalaj homoj, informante pri morto, unuavice diras pri tio kial aŭ kiel mortis la homo, sed ne ĉe kiu li mortis. Mi skribus: «Grin dronis dum fiŝkaptado». Pro la ebrieco, verŝa- jne. Parenteze, kio estas mia nuna adreso?
Mi venis la vestiblon. Ĉe pordo en mastran parton de la domo kaŭre sidis magreta knabo en kurta pantaloneto. Preminte per la akselo lon- gan brilan tubeton li, snufante kaj spiregante, haste disvolvis volvaĵon da ŝnureto. Mi venis al li kaj diris:
- Saluton.
Mia reago estas jam ne kiel antaŭe, tamen mi sukcesis dekliniĝi. Longa nigra elŝpruco preterflugis mian orelon, kaj ŝmace trafis la muron. Mi mire rigardis la knabaĉon, kaj li rigardis min, kuŝante sur la flanko, kaj tenante antaŭ si sian tubeton. Lia vizaĝo estis malseka, la buŝo - malfermita kaj deformita. Mi reri- gardis la muron. Sur la muro fluis nigraĵo. Mi denove alrigardis la knabon. Li malrapide lev- iĝis, ne lasante la tubeton.
Ial vi, frato, estas nerva, - diris mi.
Vi staru kie vi staras, - raŭke diris la kn- abo. - Mi vian nomon ne prononcis.
Kio ja, - diris mi - vi eĉ vian nomon ne prononcis, - sed pafas min kiel pajloŝtopaĵon.
Vi staru kie vi staras, - ripetis la knabo. - Kaj ne moviĝu.
Li ekis retroiri, kaj subite ekbalbutis rapid- parole:
Foriru de haroj miaj, foriru de ostoj miaj, foriru de viando mia...
Mi ne povas, - diris mi. Mi daŭre penis kompreni ĉu li ludas, aŭ vere timas min.
Kial? - konsterne demandis la knabo. - Ja mi ĉion diras kiel decas.
Mi ne povas foriri ne moviĝante, - klarigis mi. - Kaj starante kie mi staris.
Lia buŝo denove malfermetis.
Ĥuger, - diris li nekonvinke. - Mi diras al vi, Ĥuger: malaperu!
Kial Ĥuger? - miris mi. - Vi konfuzas min kun iu alia. Mi ne estas Ĥuger, mia nomo estas Ivan.
Tiam la knabo subite fermis la okulojn, kaj ekiris sur min, klininte la kapon, kaj eligante antaŭ si sian tubeton.
Mi kapitulacias, - avertis mi. - Ne pafu! Kiam la tubeto apogis mian ventron, ĝi
elfalis el liaj manoj, kaj, mallevinte la brakojn li ial tute moliĝis. Mi kliniĝis kaj enrigardis lian vizaĝon. Nun li estis ruĝa. Mi levis la tubeton. Tio estis io simila al ludila mitraleto, kun opor- tuna manumo, kaj kun plata rektangula balone- to, enigebla desube kiel kartoĉingo.
Kio estas tio? - demandis mi.
Plupilo, - diris li malserene. - Fordonu. Mi fordonis al li la ludilon.
Plupilo, - diris mi. - Per kiu do oni plupas. Kaj kio se vi trafus min? - Mi ekrigardis la muron. - Jen kiel, ja tion oni eĉ dum jaro ne sukcesos forlavi, bezonatos nun la muron ŝanĝi.
La knabo nekredeme ekrigardis min de mal- supre.
Ja tio estas plupo, - diris li.
Ĉu? Sed mi opiniis ke - limonado. Finfine lia vizaĝo akceptis normalan koloron,
kaj evidentigis ioman similecon kun heroecaj trajtoj de general-kolonelo Tuur.
Sed ne, - diris li. - tio estas plupo.
Nu?
Ĝi sekiĝos.
Kaj tiam ĉio pereos definitive, ĉu?
Ja ne. Simple restos nenio.
Hm, - diris mi dube. Tamen vi konas tion pli bone. Ni esperu pri pli bona estonto. Tamen mi tre ĝojas ke nenio restos sur la muro, sed ne sur mia vizaĝaĉo. Kio estas via nomo?
Zigfrid, - diris la knabo.
Kaj se pripense?
Li alrigardis min.
Lucifer.
Kiel?
Lucifer.
Lucifer, - diris mi. - Velial. Astarto. Velze- vul kaj Azrail. Eble vi havas ion malpli longan? Ja estas tre maloportune voki helpon de homo kies nomo estas Lucifer...
Sed la pordoj estas fermitaj, - diris li, kaj faris retropaŝon. Lia vizaĝo denove paliĝis.
Do kio?
Li ne respondis, kaj denove ekis retropaŝi, ĝis lia dorso apogis la muron. Poste li ekiris flanken, premiĝante al ĝi, kaj ne ĉesante rigardi min.
Finfine mi komprenis ke li opinias min ĉu ŝtelisto, ĉu murdisto, kaj volas forkuri, tamen ial li ne vokis helpon, kaj ne ensaltis ĉambron de la patrino, sed preteriris la pordon, kaj daŭ- rigis ŝteliri laŭ la muro al eliro el la domo.
Zigfrid, - diris mi. Zigfrid Lucifer, vi estas terura timulo. Je kiu vi opinias min? - Mi spe- ciale ne moviĝis, kaj nur turniĝis post li. - Mi estas via nova loĝanto, via panjo regalis min per kremo kaj per toastoj, sed vi preskaŭ plupis min, kaj malgraŭ tio ĝuste vi timas min. Tio mi devas vin timi.
Ĉio tio tre memorigis unu okazaĵon en An- judinsK-lernejo, kiam oni venigis al mi preskaŭ saman knabon, filon de unu aĉulo. Dio mia, ĉu vere mi ĝis tiom similas gangsteron?
Vi similas moskan raton Ĉuĉundra, - diris mi, - kiu tutan sian vivon ploris, ĉar ne havis kuraĝon eniri mezon de ĉambro. Via nazo, pro la timo, ekestis blua, la oreloj - malvarmaj, kaj la pantaloneto - malseka, kaj vi lasas post vi roje- ton...
En tiuj kazoj absolute ne gravas kion diri. Gravas nur paroli trankvile, kaj ne fari superflu-
■ ■ i— ■ II* ■ A /V A ■ A ■
ajn movojn. Esprimo de lia vizaĝo ne ŝanĝiĝis, sed kiam mi diris pri la rojeto, li por momento movis la okulojn por rigardi. Nur por momento. Poste li saltis al la elira pordo, ekkonvulsiis apud ĝi, movante la klinkon, kaj elflugis sur la korton. Fulmetis nur malpuraj plandumoj de la sandaloj. Mi eliris post li.
Li staris en arbustoj de siringo tiel, ke mi povis vidi nur lian palan vizaĝon. Kvazaŭ fuĝan- ta katino kiu haltis momente por rigardi trans la ŝultron.
Bone do, - diris mi. - Bonvolu klarigi al mi kion mi faru. Mi devas informi la hejmanojn pri mia nova adreso. Pri adreso de tiu ĉi domo. Domo kie mi loĝas nun. - Li silente rigardis min. - Iri al via patrino mi ĝenas. Unue ĉar ĉe ŝi
estas gasto, kaj due...
-Dua Ĉeurba, sepdek ok, - diris li.