Mi retrorigardis la hotelon. Al mi restis nur konkludi ke vivo de la urbo troviĝas en enigma kaj sufiĉe forta dependeco de Amorfa Makulo sur Urano. Aŭ troviĝis iam... Jurkovskij memfide smajlis. La monumento, entute, estis bona, sed mi ne komprenis je kio Jurkovskij apogas sin. Tiu ĉi aparato ne similis esplorbombon...
Io eksiblis apud mia orelo. Mi turnis la kapon, kaj pretervole deflankiĝis. Apud mi, stulte rigardante la bazan ŝtonon, staris mal- longa magra homo, de la piedoj ĝis la kolo ves- tanta iun grizan skvamaron, kaj grandamplek- san kubforman kaskon sur la kapo. Vizaĝon de la homo fermis vitra plateto kun truetoj. El la truetoj, samtakte al la spiro, elŝiriĝis fluetoj da fumo. Lia konsumita vizaĝo, post la vitra plate- to, estis kovrita per ŝvito, kaj la vangoj tre ofte konvulsiiĝis.
Komence mi opiniis lin aliplanedano, poste pensis ke tio estas kurac-turisto, al kiu oni preskribis specifajn procedurojn, kaj nur poste konjektis ke tio estas astiko.
Pardonu, - diris mi. - Ĉu vi povas diri al mi kiuokaze oni starigis la monumenton?
La malseka vizaĝo tute misformiĝis.
Kio? - obtuze aŭdiĝis el sub la kasko.
Mi kliniĝis.
Mi demandas: kiuokaze oni starigis la monumenton?
La homo denove fiksis la rigardon sur la bazan ŝtonon. Fumo el la truetoj ekiĝis pli den- sa. Denove ekaŭdiĝis forta siblado.
Vladimir Jurkovskij, legis li. La kvina de decembro, jaro de Pesilo... Ha... decembro... Nu... Do tio estas iu judo aŭ polo...
Kaj kiu metis la monumenton?
Mi ne scias, - respondis la homo. - Ja ne estas skribite ĉi tie. Sed por kio al vi?
Tio estas mia konato, - klarigis mi.
Do kial vi demandas? Demandu vi lin mem.
Li mortis.
Be... Do, eble oni enterigis lin ĉi tie?
Ne, - diris mi. - Li estas enterigita mal- proksime.
Kie?
Malproksime!... Sed kio estas aĵo je kiu li apogas sin?
Kiu aĵo? Ja tio estas erulo.
Kio?
Erulo, mi diras! Elektronika ruleto.
Mi elstreĉis la okulojn.
Sed kiel rilatas la ruleto?
Kie?
Ĉi tie, sur la monumento.
Mi ne scias, - diris la homo, pensinte. - Eble via konato inventis ĝin, ĉu?
Dubinde, - diris mi. - Li laboris en alia sfero.
En kiu?
Li estis planedisto kaj astronaŭto.
Ha... Nu, se li inventis ĝin, do bravulo li estas. Utila aĵo. Estus bone enmemori: Ju- rkovskij Vladimir... Grandkapa judo li estis...
Dubindas ke li inventis ĝin, - diris mi. - Ja diras mi, li estis astronaŭto.
La homo fikse ekrigardis min.
Sed se ne li inventis, do kial li staras ĉi tie kun ĝi, ha?
Ĝuste tio estas la problemo, - diris mi. - Mi mem miras.
Mensogas vi ĉion, - diris la homo neaten- dite. - Mensogas vi, kaj mem ne scias por kio. De la mateno mem satdrinkaĉis vi... Alkoholulo!
Li turniĝis, kaj ekiris for, trenante la magra- jn piedojn, kaj laŭte siblante. Mi levis la ŝultro- jn, lastan fojon ekrigardis na Vladimir Sergee- viĉ, kaj tra la tre vasta placo direktiĝis al la
hotelo.
Giganta pordisto deruligis antaŭ mi la por- don, kaj laŭte prononcis: «Bonvenon». Mi haltis.
Estu afabla, - diris mi. - Ĉu vi scias kio estas tiu ĉi monumento?
La pordisto ekrigardis super mia kapo la placon. Lia vizaĝo respegulis embarason.
Sed ĉu tie... ne estas skribite?
Estas, - diris mi. Sed kiu starigis tiun monumenton? Kaj kial?
La pordisto paŝetis surloke.
Mi petas pardonon, - kulpe diris li, - mi neniel povas respondi al tiu ĉi demando. La monumento staras ĉi tie delonge, sed mi nur antaŭnelonge... Mi timas misinformi vin. Eble la akceptisto...
Mi suspiris.
Nu bone, ne zorgu pri tio. Kie ĉi tie estas telefono?
Dekstren, mi petas vin, - diris la pordisto ĝojiĝinte.
Al mi alstrebis la akceptisto, sed mi kapneis, prenis la aŭskultilon, kaj kunmetis numeron de Rimajer. Ĉi-foje la telefono okazis okupata. Mi direktiĝis al la lifto, kaj leviĝis sur naŭan etaĝon.
Rimajer, korpulenta, kun nekutime velka vizaĝo, renkontis min vestante banmantelon, el sub kiu videblis piedoj en pantalono kaj en botetoj. En la ĉambro fetoris delonga tabaka fumo, cindrujo sur la tablo estis plena per ciga- redstumpoj. Entute en la ĉambro regis malor- daĉo. Unu brakseĝo estis renversita, sur la sofo kuŝaĉis ĉifita ĉemizo, evidente ina, sub la fene- strobreto, kaj sub la tablo brilis aroj da malple- naj boteloj.
Per kio mi povas esti utila? - negastame interesiĝis Rimajer, rigardante mian mentonon. Ŝajne li nur nun eliris el la bankuvo - maldensaj helaj haroj sur lia longa kranio estis malsekaj.
Mi silente etendis al li mian karton. Rimajer atente legis ĝin, nehaste enŝovis ĝin en poŝon de la ban-mantelo kaj, kiel antaŭe rigardante mian mentonon diris: «Sidu». Mi sidis.
Okazas tre maloportune, - diris li. - Mi estas diable okupata, kaj havas eĉ ne minutun da tempo.
Mi kelkfoje telefonis al vi hodiaŭ, - diris
mi.
Mi nur nun revenis... Kio estas via nomo?
Ivan.
Kaj familnomo?
Ĵilin.
Vidu, Ĵilin... Mallonge: nun mi devas vestiĝi kaj denove foriri... - Li silentetis, frotante per la plando la velkajn vangojn. - Kaj, fakte, konversacii... Tamen, se vi volas, sidu ĉi tie kaj atendu min. Se mi ne revenos post horo, foriru kaj revenu morgaŭ, je la dek-dua. Par- enteze, lasu al mi vian adreson kaj telefonnu- meron, skribu ĝin senpere sur la tablo... - Li forĵetis la banmantelon kaj, trenante ĝin sur la planko, foriris en la apudan ĉambron. - Kaj dume pririgardu la urbon. Aĉa urbeto... Tamen malgraŭ ĉio oni devas okupiĝi pri tio. Min ĝi vomigas jam...
Li revenis, ordigante la kravaton. Liaj manoj tremis, haŭto sur la vizaĝo estis velka kaj griza. Subite mi eksentis ke mi ne kredas lin. Rigardi lin estis malagrable, kiel neglektitan malsanu- lon.
Vi malbone aspektas, - diris mi. - Vi sig-
. f- /V /V . /V .
nife sanĝiĝis.
Rimajer unuafoje enrigardis miajn okulojn.
Sed de kie vi scias kia mi estis antaŭe?
Mi vidis vin ĉe Maria... Vi multe fumas, Rimajer, kaj nun oni tre ofte saturigas tabakon per aĉaĵoj.
Sensencaĵo estas tio - tabako, - diris li kun neatendita agaco. - Ĉi tie ĉion oni saturigas per aĉaĵoj... Sed entute vi pravas, verSajne necesas ĉesi. - Li malrapide vestis la jakon. - Necesas ĉesi... - ripetis li. - Kaj entute ne decis komenci.
Kiel prosperas la laboro?
Estis eĉ pli malbone. Mirinde fascina laboro. - Li smajlis iel malagrable. - Nu, mi iru. Oni atendas min, mi malfruas. Do tieclass="underline" aŭ post horo, aŭ morgaŭ je la dek-dua. Li kapklinis kaj eliris.
Sur la telefona tableto mi enskribis mian adreson, telefonnumeron kaj, enirinte per la piedo amason da boteloj, mi ekpensis ke la laboro estis, ŝajne, vere fascina.
Mi telefonis al la akceptisto, kaj postulis ke oni sendu en la ĉambron purigistinon. Ĝentilega voĉo respondis ke mastro de la ĉambro strikte malpermesis al la servistoj aperi dum lia foresto, kaj ripetis la malpermeson ĵus, elirante el la hotelo.
Ha, - diris mi, kaj metis la aŭskultilon.
Tio ne tro plaĉis al mi. Mi mem neniam
donas tiajn ordonojn, kaj neniam kaŝas ion de iu, eĉ la notlibron. Estas stulte krei nenecesajn impresojn, pli bone estus malpli drinki. Mi levis la renversitan brakseĝon, eksidis, kaj pripariĝis atendi, penante superi senton de malkontento kaj disiluziiĝo.
Atendi mi devis nelonge. Post kvin minutoj la pordo malfermiĝis, kaj en la ĉambron enŝoviĝis beleta ina muzeleto.
Hej! - iom raŭke prononcis la muzeleto. - Ĉu Rimajer estas hejme?
Rimajer forestas, - diris mi. - Tamen vi eniru.
Ŝ i hezitis, pririgardante min. Ŝajnas ke ŝi ne intencis eniri, simple enrigardis preterirante.
Eniru, eniru, - diris mi. - Ĉar mi enuas ĉi tie pro soleco.
Ŝi eniris per irmaniero facila, dancanta kaj, apoginte la manojn je la koksoj, haltis antaŭ mi. Ŝi havis mallongan nazon, rigardantan supren, kaj taŭzitan knaban hararanĝon. La haroj estis rufaj, kurta pantalono - helruĝa, kaj la surkola tuko - ove flava. Hela virino. Kaj sufiĉe agrabla. Ŝia aĝo estis dudek kvin, proksimume.