en ci koro frata flamas
certe granda pli ol homa,
sekve estas ci pli bona…
Cin la homoj kalumniis
pri kruelo, sed mi sciis,
en ci flagras frata amo,
ne infera sulfurflamo.
Veron diras mia pledo;
ĝin akceptu kun la peto:
reĝidino, la aminda,
nek vivanta, nek mortinta,
de mi savon nun atendas,
sed nur de ci sav' dependas,
ĉar ci gardas la Vivpomon,
kiu havas viv-aromon…
Aĥ, bonkora drako kara,
jen okazo tiel rara
pruvi, ke mensogas famo;
vere regas cin — fratamo.
Do dum pensojn ci registros,
komplezeme cin mi distros…»
Kantoj sonis, vibris kordoj,
korsieĝe la akordoj
ŝvebis for de l' ĉongurio…
Drakon kaptis emocio…
Kantojn pri Am', Bono, Belo
laŭ sugesto de l' minstrelo
mire gape ĝi aŭskultis,
pro plorpremo eĉ singultis
kaj subite kapojn-skue
larmgutegoj falis flue…
Sed subite kord' post kordo
disŝiriĝis sub batforto,
ĉar li kantojn akompane
ludis verve tro-elane…
La muzik', ve, eksilentis,
tuj li sangan finon sentis…
Sed la drako anĝelvirte
jam mienis pie milde,
ĉesis fajroflamon kraĉi,
eĉ klopodis flate plaĉi,
pasintecon pente pesis,
iom honte ĝi konfesis:
«Ĝis nun tion mi ne sciis,
ke min homoj kalumniis…
Veni devis kant', muziko
por konscii pri mistiko:
en mi nestas kor' bonfari,
por kompati, ne barbari…
Pruvi do pri bono kora
jen Vivpomo brile ora!
Reĝidino, la aminda,
levos sin el ŝajn' mortvinda
pro l' sangvipa viv-aromo.
Ĝin akceptu, kara homo!»
Li sendanke, eĉ senkante
kun la pomo forkurante
tuj revenis al la mondo
tra la ĉielarka ponto
kaj kuregis ŝvite… haste
ŝin vivigi senprokraste…
Kaj cerbumis drako nia
pri l' kruelo, peko sia:
«Kiel estus eble ŝanĝi
kaj la homon ne plu manĝi?»
Fine kriis kun aklamo:
«Estos mi — vegetarano!»
V
Kun riverenco ĉe l' tronŝtupo
al tiu vivi-ŝajna pupo
li donis la Vivpomon ame…
Sentante ĝin en mano eta
ŝi tuj ekĝemis spiropreta;
en ŝia vibra vido same
tuj sparke brilis — vivaktivo;
dum ŝi ekmanĝis sukosuĉe,
promesis al li jeson ruĝe
kaj lasis ŝin for la — pasivo.
Post glut' unua — aĥ, agrablo! —
ŝin skuis arda vivkapablo
pro l' viv-arom' pulsanta vejne,
kaj kiel ĉiam en fabelo
ŝi donis sin al la minstrelo,
sed… nur sekrete, eksterhejme,
for de soleno, teda formo,
ĉar por potenco, pro l' eduko
ŝin edzinigis — arkiduko
en la blazon' kun ora korno.
Minstrelo nia — kion fari? —
nur grumbli rajtis, ne skandali…
Sed baldaŭ trovis li konsolon,
ĉar range kantis jam lavange
kun orposeda poz' survange
nun jam tedante la popolon;
eĉ kiel vera Grandsinjoro
afekte flirtis en la lukso,
montrante sin senhava nukso
senscia pri la perd' de l' koro.