mi kore vin adore
jen iĝis via sklav'.
Konfese, ĉar necese,
nun devas diri mi:
pelato de la fato
kaj orfa estas mi.
Tre time, sed intime
mi nun demandas vin:
ĉu fide fatospite
vi prenus edzo min?»
«Negrave, ke senhave
aperis vi por svat'…
Por ĉiam amo nin jam
kunligis per la fat'…
Virinoj — du patrinoj —
edukis ame min.
En domoj du — du homoj
dorlotis patre min.
Kun ili por jubili
ĉeestos parencar'
ĝis ĵure vorto jure
nin faros unu par'.
Dum gaja nokto maja
sub lunradia rid'
jen nia par' pasia
jam ĉe l' unua vid'
ekamis, tiel flamis
en fajro de l' vivĝoj',
ke eble sentis febre:
sin kroĉas voj' al voj',
kaj sorte diaforte
kuniĝos ĝis Nirvan'
tra rifoj de cent vivoj
de Meng Ĉiang kaj Van.
* * *
Granda estis ĝojo en najbaraj hejmoj;
sango tuj pliverve pulsis en la vejnoj,
du gepatraj paroj vete sin preparis,
por la geedziĝo veran pompon faris:
pimpaj lampionoj, flagoj kaj girlandoj
pendis inter arboj, flirtis sur murrandoj,
venis la gastaro sin vestinta prince,
venis muzikistoj famaj tutprovince.
Meng Ĉiang impresis fianĉino bela,
jen tulipe ruĝa, jen lilie hela…
Ĉar ŝi tre amata estis ja de ĉiu,
do de ŝia festo restis for neniu.
Ŝiaj parencaro, amikinoj koraj,
venis al la urbo, el vilaĝoj foraj,
tintis per tintiloj, fajfis per hobojo,
ĝisplafone saltis ĉiu pro la ĝojo…
La fianĉo Van mem, altstature rava,
ŝajnis por virinoj kororabe brava,
kiu en brodita vesto de l' fianĉo
ne aspektis tia, kia sur la branĉo…
La blankbarba pastro benopreĝe ridis,
ĉar pli belan paron li neniam vidis;
sin neniu sentis dum festeno — orfo…
Nur sur fora branĉo grakis nigra korvo…
Kaj subite viro al fianĉo montre
kun stentora voĉo kriis fulmotondre:
«Van, imperiestro Sihuang cin vokas!»
(Tiel neniige nur la fato mokas.)
Dum lin ĉenis estro de l' soldata roto
por konduki lin al trono de l' despoto,
rozoj de l' vivĝojo velkis kaj postlasis
penson korhaltigan: Mort' en domon pasis.
* * *
Svene en menso
morne pro penso
Meng Ĉiang muta
helpon refuta
sepdek-sep-tage
sidis senage…
Tiam angoro
pro la hororo
pri la terura
krimo ĉemura
igis ŝin agi…
Kaj veston ŝirante
al nordo nudplande
migre ekvagi…
De loko al loko
kun vea revoko
muron sieĝi,
rokojn petpreĝi…
Dum la pilgrimo
plore pro krimo
plore kaj plende
plore korfunde
plore korvunde
plore langvore
plore stertore
plore dolore
plore, nur plore
ĉiam ĉemure
rampe kaj kure
ploris millarme,
kriĉis alarme
al la demonoj,
rokoj kaj ŝtonoj…
Serĉe sintrene
ŝi ĉiupaŝe
migris ĝis loko
tena lin kaŝe…
Jen tie brue
tertreme detrue
la rokoj moliĝis,
korhavaj eĉ iĝis,
mirakle disfalis
pro l' forto de am'
kaj kion ŝi petis,
nun al ŝi elfetis:
enmuran skeleton
de ŝia Van.
* * *
Pri la mirakla cedo de l' ŝtonoj
pro funebranta plor' fianĉina
al Sihuang tuj kuris la homoj,
vokis lin al la loko ruina…
Venis li vidi… Vido lin venkis,
ĉar Meng Ĉiang eĉ veste ĉifona
per sia belo miron pretendis…
Pri ŝi decidis volo ordona:
«Ci regnestrino iĝos en rang'
ĉe la tronseĝo de Sihuang!»
«Estu do tiel… Min al vi ligu,
sed jen kondiĉe: turon levigu,
sepdek-sep-ŝtupan turon en alto,
supre sur klifoj, sur la bazalto;
tien min lasu lin prifunebri,
sepdek sep tagojn larmi sufere,
por li la lastan kulton celebri,
poste — min via havu vi tere».
«Tiel okazu laŭ cia strang' —
degne konsentis nun Sihuang».
Sepdek sep ŝtupojn supren ŝi iris
kun la vidvina viva korvundo,
arde kun Van kuniĝi sopiris…
Do ŝi de turo saltis al fundo…
Sube lageto ĉion ja glutas,
ankaŭ ŝin prenis ondoj por paco,
sed en orfiŝoj viva ŝi mutas,
ravas lotuse sur la surfaco…
Tiel aflikte fablas la lang'
pri gefianĉoj dum Sihuang.
* * *
De nord' al sudo dum jarcentoj
la migra kanto vagabondas,
ripete ĉiam turnaj ventoj
de sud' al nordo ĝin rakontas…
Dum maja nokto sub lunlumo,
kiam en koroj amo bolas,
tre ofte ŝajnas en ventzumo,
ke Meng Ĉiang kaj Van parolas:
«Aĥ, ve al ni, transtombaj geamantoj!
Ni plendas en la vento al pasantoj…
Kun kisa kareso mi estas
silksona susuro, via amata;
sur laga lazuro vi estas
lotuso lunluma, mia amata…»
Suspiras spir-kison parfuman
sente silente
silksona susuro…
Balancas lotuson lunluman
lante lulante
la laga lazuro.
Knabinoj de Muhu
estona fabelo
Ĉe mara bord' de Estonio,
sur Muhu, insulet' proksima,
legende vivas historio
pri pens' bizara, junulina.
Jam pasis pli ol du jarcentoj,
ke post milito sveda-rusa
vandalan krudon de l' taĉmentoj
tuj sekvis plago pune plusa.
La revenintojn el la marĉo
atendis hejmoj cindriĝintaj.
En procesie laca marŝo
nur trenis sin la hejmperdintaj.
Dum veo… preĝo… sakro ĝemis
kun peto… pugnoskua gesto,
ŝtelire nova monstro venis,
falĉil-armila gast': la pesto.
Abunde la falĉil' rikoltis
pasante plu de lok' al loko;
pri ĝia tiranec' heroldis
arme' kadavra sen tombroko.
Nek preĝo, nek ribelo helpis;
surdmuto regis en Ĉielo…
Responde nur la hundoj jelpis,
ululis strigoj sub la steloj.
Vilaĝoj senhomiĝis tute…
Forkuri senespera ŝajnis;
fuĝanto spita absolute
en lok' alia samon gajnis…
Sed malgraŭ morno kaj hororo
la herboj, arboj freŝe verdis,
bukedo kampa sub sunoro
neniom el la ĉarmo perdis…
Simile al la bunt' de l' kampo
sur plac' de l' balancil' vilaĝa
knabinoj staris kiel stampo
pri venkovolo vivoplaĉa.
Knabinoj dek du — mem juneco
kaj vivofontoj korpiĝintaj —
jam pretaj doni sin kun deco
al viroj paruliĝi indaj…
Knabinoj dek du… Sed dek-tria
de l' stratofino proksimiĝis…
Funebris jam mieno ŝia…
Por scii certan ja sufiĉis.
Ĝemelfratino ŝia pasis
de tero for al transa spaco
kaj orfe sola ŝin postlasis
por tremi plu pro mortminaco.
Knabinoj dek du sin retiris
kaj time gapis al dek-tria,
sed jen el ili Ebu iris
renkonti ŝin kun koro kria:
«Al nia rond' mi vin invitas.
Ne timu preni mian manon!
Ni saman sorton ne evitas
eĉ nin tirante en kabanon.
Se morti devas, mortu saĝe
kaj inde al knabino brava!
Ekiru rekte kaj kuraĝe