al Morto, nin de pesto sava.
De pest' strangoli vin ne lasu,
ne iĝu nur ŝvelaĵ' por hundoj,
tra vejnoj formikar' ne pasu,
nek bekoj boru en la vundoj!
Ni restu belaj kaj, neglekte
detruan tuŝon de la pesto,
la brakojn al la brakoj plekte
ni kune marŝu al finfesto!»
Dek tri knabinoj hejmenkuris;
post hor' revenis al la placo.
La vangoj pro l' rapid' purpuris,
okuloj ardis pro l' aŭdaco.
Revestis sin dek tri knabinoj,
sin freŝe lavis, harojn kombis;
kun kronoj kaj en blankaj linoj
princine belaj ili pompis.
La buntaj ŝtrumpoj, lanaj jupoj
samritme ondis ĉiupaŝe
kaj ili ŝajnis anĝelpupoj,
de Di' ŝtelitaj teren kaŝe.
Surplace ili faris ĉenon;
al ĉiu brako brak' sin plektis
kaj stratolarĝe la promenon
al maro ili ekdirektis.
«Fratinoj, supren kapon, koron!
Spitante peston ĝin ni mokos.
Jarcentoj gardos la memoron
kaj nin al Vivo reprovokos.
Fratinoj kantu, sed plenvoĉe
laŭdante vivon pro la Vivo!
La kantoj sonu senriproĉe
dum marŝas ni sur vivdeklivo».
Plenpulme kantis la knabinoj
marŝante inter domoj fulgaj;
malice mutis la ruinoj
kiel kripluloj senindulgaj…
Korŝire sonis kanto gaja
pri vivobelo, juna amo,
paruldonaca tempo maja,
pri dolĉa kuno en kabano…
Dek tri knabinoj ornamitaj
atingis golfon de la maro
kaj senhezite pestospitaj
sin ĵetis marŝe al ondaro…
De paŝ' al paŝo dum la marŝo
la kanto eĥoserĉe sonis
ĝis voĉoj de l' funebra farso
formorte en marakvo dronis.
Super la akvo ondodanca
malsataj mevoj kriĉe krozis,
sur la surfaco ondbalanca
florkronoj dek tri flosis… flosis.
Mahadeva kaj la unua virino
hinda fabelo
Mahadeva, la pradio,
tre tedita de l' Nenio,
post decido kreon ludis:
la Malplenon li plenŝutis…
Li, la magiisto spaca,
prakoleg' de l' foirplaca,
Sunon, Lunon aperigis,
fajrajn diskojn diskurigis….
Tiel — por pli iluzia
piroteknikaĵo dia —
steloj en senlima vasto
tien reen kun lumkvasto
spiralmove dancis febraj
sur mil vojoj nevideblaj.
Jene en la densa nigro
komenciĝis ŝvebo, migro,
en koloroj tre diverse
radiadis Lum' disperse,
kaj trabrilis dia Helo.
Preta estis la Ĉielo.
Mahadeva, la pradio,
jam el astra Materio
knedis Teron, nian mondon.
Li skulptadis valon, monton,
elkavigis lagon, maron,
fingre boris la grotaron,
poste grace sur surfacon
disen donis di-donacon:
al aero — blukoloron,
al ebeno — herbon, floron,
al la valo — la profundon,
al montalto — neĝabundon,
al la maro — tajdan kreskon,
al la ondoj — blankan kreston,
al la humo — la fekundon,
al la Tempo — la sekundon,
al la vento — fajfo-sonon,
al tropiko — varmo-zonon,
al polusoj — krudan froston
al la Vivo — mortokoston.
Mahadeva, la pradio,
revis nun pri rava io.
Do lilion li deŝiris,
al ĝi sian penson spiris
kaj ĵetinte ĝin en maron
li atentis la ondaron…
La lilio lante flosis,
ondlulate ĝi ripozis,
sed subite el ondkresto
rave levis sin sen vesto
kiel la lilio blanka,
kiel ondoj rapidlanga,
kiel Belo kordetrua:
Virineto la Unua.
Borden kuris ŝi senpeka,
eĉ mirakle — tute seka.
(Ho, de tiam, jen fatalo,
ke virino el skandalo
ĉiam venas — tute seka;
nur la viro restas — peka.)
Mahadeva, la pradio,
ŝin aprobis per ĝojkrio:
«Mi revo korpiĝinta,
ci sukcesis admirinda!
Ciaj ĉarmo kaj naivo
estu la ridet' de l' Vivo!»
Pri destino ŝi konsentis:
«Jen eĉ dio komplimentis!
Bela estas mi, tre bela,
en la mondo eĉ plej bela!»
Paradante kiel pavo
paŝis ŝi kun vanta gravo,
ŝi agnoskis sen aplombo:
«Nu, beletas ankaŭ mondo!»
Sed kiam la tago pasis,
la feliĉo ŝin forlasis;
tedis ŝin la muta miro,
kaptis sin je Voĉ' — sopiro.
Ŝi komencis jam lamenti,
al la dio iris plendi:
«Mahadeva, dio granda,
al Ci venis mi plendanta!
Honte je dia prestiĝo
min muelas — malfeliĉo!
Bela estas mi, tre bela,
ne ekzistas ja pli bela,
sed nenio ĝin prifestas…
Ah, mi malfeliĉa estas!»
Mahadeva pensis, pensis
kaj la mankon tuj kompensis,
kaj li kreis — kantobirdojn
por laŭdigi ŝiajn virtojn…
Korkaresaj kantoj ekis,
ŝin flatante ĉie eĥis.
Pasis ne pli — duontago,
jen incitis ŝin imago,
ke glorado ne sufiĉas.
La virino relamentis,
al la dio jene plendis:
«Mahadeva, dio granda,
al Ci venis mi plendanta!
Bela estas mi, tre bela,
la perfekto subĉiela…
Distras min la birdotrilo,
sed min pikas — maltrankvilo.
Kia belo estas tio,
se imitas ĝin nenio?!»
Mahadeva pensis, pensis
kaj la mankon tuj kompensis;
jen kreiĝis — parodio
pri virino — la simio.
Ĝi imitis kaj grimacis…
La komiko al ŝi plaĉis.
Dum ĝi ŝin, ŝi ĝin imitis,
la virino ĝoje ridis…
Pasis ne pli — kvarontago,
instigate de l' imago
ŝi kuregis al la dio
plende peti lin pri io:
«Mahadeva, ĉiopova,
revas mi pri io nova!
La simio, birdotrilo
ne sufiĉas por trankvilo.
Pensu, estas mi tre bela,
ne ekzistas ja pli bela,
tion Ci mem devis senti
kaj post kreo komplimenti.
Superombru Cin kompreno!
Mankas al mi — ĉirkaŭpreno!
Mahadeva pensis, pensis
kaj la mankon tuj kompensis.
Milde sible kiel tento
jam alglitis la — serpento.
Al ŝi flate, peton solve
sin ĝi premis ĉirkaŭvolve.
«Nu, jes, estas tre feliĉe,
sed… — ŝi kriis — nesufiĉe!»
Do al dio ŝi rekuris,
plendis, petis, eĉ postulis:
«Mahadeva, plenpotenco,
por la Belo konsekvenco,
ke ĝi vekas ja — envion!
Nun mi devas timi ĉion.
Mia belo admirata
devus esti eĉ gardata,
ĉar atenco min ektrafus,
se defendon mi ne havus».
Mahadeva pensis, pensis
kaj la mankon tuj kompensis.
Donis li por ŝi patronon
tuj kreinte la — leonon…
Ĝi ŝin sekvis ĉiupaŝe,
kaj tremigis. Ŝi do kaŝe
jam decidis fari finon,
ne plu havi ĉiam timon.
Kiam pasis — unu horo
kuris ŝi al la Sinjoro
kaj komencis tuj lamenti,
ree peti, ree plendi:
«Mahadeva, dio granda,
min, ho, estu kompatanta!
Min mi sentas mallibera!
La leono, tre danĝera,
ne nur firman gardon donas,
sed ĵaluze min spionas.
Pensu, min nenio amas
kaj mi por nenio flamas!
Se Ci donis al mi koron,
donu al ĝi — kortrezoron!»
Mahadeva pensis, pensis
kaj la mankon tuj kompensis,
ĉar ne pasis eĉ sekundo,
jen aperis — eta hundo.
La virino ridis, ĝojis,
dum la hundo flate bojis,
salte dancis vostosvinge
kaj kuradis ronde ringe.
Ŝi jubilis el korfundo:
«Cin mi amas, ĉarma hundo!»