Μπορούσε να δει πιο μακριά από τους υπόλοιπους κι έτσι ήταν ο πρώτος που είδε τον αναβάτη, που ερχόταν από την κατεύθυνση του Τάραμπον. Ακόμα και για τα μάτια του, ο αναβάτης ήταν μονάχα μια κηλίδα με λαμπερά χρώματα, πάνω σε ένα άλογο που διέσχιζε στριφογυριστά το δάσος στο βάθος και πότε φαινόταν, πότε κρυβόταν. Ένα άλογο με ασπρόμαυρες βούλες, σκέφτηκε ο Πέριν. Πάνω στην ώρα! Άνοιξε το στόμα για να ανακοινώσει την άφιξη της —θα ήταν γυναίκα· όλες τις άλλες φορές, οι καβαλάρηδες ήταν γυναίκες― όταν ο Μασέμα μουρμούρισε ξαφνικά «κοράκι!» σαν να καταριόταν.
Ο Πέριν τίναξε το κεφάλι ψηλά. Ένα μεγάλο, μαύρο πουλί καραδοκούσε πάνω από τις δεντροκορφές, ούτε εκατό βήματα πιο πέρα. Ίσως το θήραμά του να ήταν κάποιο ψοφίμι στο χιόνι, ή κάποιο ζωάκι, αλλά ο Πέριν δεν μπορούσε να το διακινδυνεύσει. Αμέσως μόλις εντόπισε το κοράκι, σήκωσε το τόξο, τράβηξε τη χορδή —τα φτερά του βέλους άγγιξαν το μάγουλο και μετά το αυτί του― και την άφησε, όλα αυτά με μια στρωτή, αβίαστη κίνηση. Ένιωσε αμυδρά το πλατάγισμα άλλων χορδών πλάι του, όμως όλη η προσοχή του ήταν στραμμένη στο μαύρο πουλί.
Ξαφνικά, όταν το βέλος του το βρήκε, το κοράκι στριφογύρισε, αφήνοντας πίσω του πούπουλα στο χρώμα της νύχτας και γκρεμίστηκε από τον ουρανό, ενώ άλλα δύο βέλη έσχιζαν το σημείο στο οποίο βρισκόταν πριν. Με τα βέλη μισοτραβηγμένο, οι άλλοι Σιναρανοί έψαξαν τον ουρανό, για να δουν αν είχε σύντροφο.
«Άραγε, πρέπει να δώσει αναφορά», ρώτησε ο Πέριν με μαλακή φωνή, «ή μήπως... εκείνος... βλέπει ό,τι και το κοράκι;» Δεν το είπε για να ακουστεί, αλλά ο Ράγκαν, ο νεότερος Σιναρανός, ούτε δέκα χρόνια μεγαλύτερός του, απάντησε καθώς έβαζε άλλο ένα βέλος στο κοντό τόξο του.
«Πρέπει να δώσει αναφορά. Συνήθως σε κάποιον Ημιάνθρωπο». Στις Μεθόριους τα κοράκια ήταν επικηρυγμένα· κανένας δεν τολμούσε να θεωρήσει πως ένα κοράκι ήταν απλώς ένα πουλί. «Φως μου, αν ο Σκοτεινόκαρδος έβλεπε ό,τι βλέπουν τα κοράκια, θα ήμασταν νεκροί πριν καν φτάσουμε στα βουνά». Η φωνή του Ράγκαν δεν κόμπιαζε καθόλου· για τους Σιναρανούς στρατιώτες, αυτή ήταν μια καθημερινή υπόθεση.
Ο Πέριν ανατρίχιασε — όχι από το κρύο. Στο βάθος του κεφαλιού του κάτι γρύλισε, με μια πρόκληση για μάχη μέχρι θανάτου. Ο Σκοτεινόκαρδος. Είχε διαφορετικό όνομα σε κάθε χώρα —Ψυχοφονιάς και Δόντι της Καρδιάς, Άρχοντας του Τάφου και Άρχοντας του Σούρουπου― και παντού τον έλεγαν Πατέρα του Ψεύδους και Σκοτεινό, για να αποφύγουν να τον πουν με το πραγματικό του όνομα και να τραβήξουν την προσοχή του. Ο Σκοτεινός συχνά χρησιμοποιούσε κοράκια και στις πόλεις ποντίκια. Ο Πέριν πήρε άλλο ένα βέλος με πλατιά αιχμή από τη φαρέτρα στο γοφό του, η οποία ισορροπούσε το τσεκούρι στην άλλη μεριά.
«Μπορεί να είναι μεγάλο, σαν ραβδί», είπε με θαυμασμό ο Ράγκαν, κοιτάζοντας το τόξο του Πέριν, «αλλά ρίχνει βέλη μια χαρά. Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι ζημιά θα έκανε σε άνθρωπο με πανοπλία». Οι Σιναρανοί φορούσαν μόνο ελαφριά αρματωσιά, τώρα, κάτω από τα απλά πανωφόρια τους, αλλά συνήθως πολεμούσαν βαριά αρματωμένοι, τόσο οι άνθρωποι όσο και τα άλογα.
«Είναι μακρύ και δεν βολεύει να ρίχνεις καβάλα στο άλογο», χλεύασε ο Μασέμα. Η τριγωνική ουλή στο μελαψό μάγουλό του έκανε το περιφρονητικό χαμόγελό του να φανεί ακόμα πιο στραβό. «Ο καλός θώρακας σταματά ακόμα και μακρύ βέλος, εκτός αν εκτοξεύτηκε από κοντά. Επίσης, αν η πρώτη βολή σου ξαστοχήσει, τότε αυτός που σημάδευες θα σε ξεκοιλιάσει».
«Αυτό είναι το ζήτημα, Μασέμα». Ο Ράγκαν χαλάρωσε λίγο, βλέποντας ότι ο ουρανός ήταν ακόμα άδειος. Το κοράκι πρέπει να ήταν μόνο του. «Με αυτό το τόξο των Δύο Ποταμών, βάζω στοίχημα ότι δεν είναι ανάγκη να πλησιάσεις κοντά». Ο Μασέμα άνοιξε το στόμα.
«Κόφτε τη φλυαρία εσείς οι δύο, που να πάρει!» τους αποπήρε ο Ούνο. Με τη μακριά ουλή στην αριστερή πλευρά του προσώπου του και το αριστερό μάτι βγαλμένο, τα χαρακτηριστικά του έδειχναν ιδιαίτερη σκληράδα, ακόμα και για Σιναρανό. Είχε βρει ένα χρωματιστό κάλυμμα για το μάτι του το φθινόπωρο, καθώς έρχονταν στα βουνά· το μόνιμα συνοφρυωμένο μάτι πάνω στο φλογερό κόκκινο φόντο δεν βοηθούσε ιδιαίτερα να αντικρίσει κάποιος πιο άνετα το βλέμμα του. «Ανάθεμά με, δεν μπορείτε να έχετε κατά νου τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε; Αν κάτσετε μερικές ώρες σκοπιά παραπάνω απόψε, ίσως πάρετε ένα καλό μάθημα». Ο Ράγκαν και ο Μασέμα φάνηκαν να υποτάσσονται στο βλέμμα του. Τους έριξε μια τελευταία βλοσυρή ματιά, η οποία καταλάγιασε καθώς στρεφόταν προς τον Πέριν. «Είδες τίποτα, ή ακόμα;» Ο τόνος του ήταν κάπως πιο τραχύς απ’ όσο θα μιλούσε σε ένα διοικητή που του είχε διορίσει πάνω από το κεφάλι του ο Βασιλιάς του Σίναρ, ή ο Άρχοντας του Φαλ Ντάρα, αλλά, επίσης, έδειχνε ότι ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι του πρότεινε ο Πέριν.