«Μη μου πεις τι βλέπεις όταν με κοιτάς», της είπε τραχιά και μετά ανασήκωσε τους γεροδεμένους ώμους του. Ακόμα κι όταν ήταν παιδί, ήταν πιο μεγαλόσωμος από τους συνομήλικούς του και δεν είχε αργήσει να μάθει πόσο εύκολο είναι να βλάψεις τους άλλους κατά λάθος, όταν είσαι πιο μεγάλος. Αυτό τον είχε κάνει να είναι επιφυλακτικός και προσεκτικός και μετάνιωνε όταν άφηνε το θυμό του να φανεί. «Συγγνώμη, Μιν. Δεν έπρεπε να σου βάλω τις φωνές. Δεν ήθελα να σε πληγώσω».
Εκείνη τον κοίταξε ξαφνιασμένη. «Δεν με πλήγωσες. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέλουν να μάθουν τι βλέπω. Μα το Φως, εγώ δεν θα ήθελα να το ξέρω, αν αυτό το έκανε κάποιος άλλος». Ακόμα και οι Άες Σεντάι δεν είχαν ακούσει ποτέ για κάποιον άλλο που να έχει το χάρισμά της. «Χάρισμα», έτσι το θεωρούσαν, παρ’ όλο που η ίδια διαφωνούσε.
«Εύχομαι μόνο να μπορούσα να κάνω κάτι για τη Λέγια. Δεν θα το άντεχα, όπως εσύ, να ξέρω και να μην μπορώ να κάνω τίποτα».
«Είναι παράξενο», είπε εκείνη με απαλή φωνή, «που δείχνεις να νοιάζεσαι τόσο για τους Τουάθα’αν. Είναι παντελώς ειρηνικοί και πάντα βλέπω βία γύρω —»
Εκείνος γύρισε αλλού το κεφάλι κι εκείνη έκλεισε αμέσως το στόμα.
«Τουάθα’αν;» ακούστηκε μια μπουμπουνιστή φωνή, σαν βούισμα πελώριας μέλισσας. «Τι έγινε με τους Τουάθα’αν;» Ο Ογκιρανός ήρθε κοντά τους, στη φωτιά, σημαδεύοντας το σημείο του στο βιβλίο με ένα δάχτυλο μεγάλο σαν λουκάνικο. Από την πίπα, την οποία κρατούσε στο άλλο χέρι, υψωνόταν ένα λεπτό συννεφάκι από ταμπάκ. Το μάλλινο σκούρο καφέ πανωφόρι του είχε ψηλό γιακά, ήταν κουμπωμένο ίσαμε το λαιμό και φάρδαινε στα γόνατα, πάνω από τις μπότες, που ήταν διπλωμένες στο πάνω μέρος τους. Ο Πέριν μόλις που έφτανε ως το στήθος του.
Το πρόσωπο του Λόιαλ δεν είχε τρομάξει λίγο κόσμο, με τη μύτη του, που ήταν τόσο πλατιά ώστε θα μπορούσε να την πει κάποιος μουσούδα και με το φαρδύ στόμα του. Τα μάτια του ήταν μεγάλα σαν πιατάκια κι είχαν πυκνά φρύδια, που κρέμονταν σαν μουστάκια σχεδόν ως τα μάγουλά του και τα αυτιά του ξεπρόβαλλαν από τα μακριά μαλλιά του, καταλήγοντας σε φουντωτές άκρες. Μερικοί, όσοι δεν είχαν δει Ογκιρανό, τον έπαιρναν για Τρόλοκ, παρ’ όλο που γι’ αυτούς τόσο οι Τρόλοκ όσο και οι Ογκιρανοί ήταν πλάσματα των θρύλων.
Το πλατύ χαμόγελο του Λόιαλ μαράθηκε και τα μάτια του ανοιγόκλεισαν όταν αντιλήφθηκε ότι τους είχε διακόψει. Ο Πέριν αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν να φοβάται κανείς για πολύ τους Ογκιρανούς. Όμως, κάποιες παλιές ιστορίες λένε ότι ήταν άγριοι και αδυσώπητοι ενάντια στους εχθρούς τους. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Οι Ογκιρανοί δεν ήταν εχθροί κανενός.
Η Μιν είπε στον Λόιαλ για την άφιξη της Λέγια, όχι όμως γι’ αυτό που είχε δει. Συνήθως ήταν λιγομίλητη σχετικά με αυτές τις εικόνες, ειδικά όταν ήταν κακές. Παρ’ όλα αυτά, πρόσθεσε:
«Εσύ καταλαβαίνεις πώς νιώθω, Λόιαλ, που ξαφνικά βρέθηκα στριμωγμένη ανάμεσα στις Άες Σεντάι και σ’ αυτή την παρέα από τους Δύο Ποταμούς».
Ο Λόιαλ άφησε έναν ήχο που δεν έλεγε τίποτα, αλλά η Μιν φάνηκε να θεωρεί ότι συμφωνούσε μαζί της.
«Μάλιστα», είπε με έμφαση. «Καθόμουν εκεί πέρα και ζούσα τη ζωή μου στο Μπάερλον όπως μου άρεσε, όταν ξαφνικά με άρπαξαν από το τσουλούφι και άρχισαν να με τραβάνε μόνο το Φως ξέρει για πού. Κάπως έτσι, δηλαδή. Η ζωή μου δεν ήταν δική μου από τη στιγμή που αντάμωσα τη Μουαραίν κι αυτά τα αγροτόπαιδα από τους Δύο Ποταμούς». Στραβοκοίταξε τον Πέριν, σουφρώνοντας τα χείλη πικρόχολα. «Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω όπως μου άρεσε εμένα, να ερωτευτώ κάποιον που θα διάλεγα εγώ...» Ξαφνικά, τα μάγουλα της κοκκίνισαν και ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό της. «Θέλω να πω, είναι κακό να θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς όλη αυτή την αναταραχή;»
«Τα’βίρεν», άρχισε να λέει ο Λόιαλ. Ο Πέριν του έκανε νόημα να πάψει, αλλά ενός Ογκιρανού σπάνια του έκοβες τη φόρα, πόσο μάλλον να τον σταματήσεις όταν τον έπιανε ο ενθουσιασμός του. Για τον τρόπο που έβλεπαν τον κόσμο οι Ογκιρανοί, ο Λόιαλ θεωρούνταν εξαιρετικά φουριόζος. Ο Λόιαλ έβαλε το βιβλίο σε μια τσέπη του πανωφοριού του και συνέχισε, κουνώντας την πίπα του. «Όλοι μας, όλων οι ζωές, επηρεάζουν τις ζωές των άλλων, Μιν. Όπως μας υφαίνει ο Τροχός του Χρόνου στο Σχήμα, το νήμα της ζωής του καθενός μας τραβάει και έλκει τα νήματα των ζωών γύρω μας. Οι τα’βίρεν είναι το ίδιο, αλλά πολύ πιο έντονα. Τραβούν ολόκληρο το Σχήμα —για κάποιον καιρό, τουλάχιστον — και το αναγκάζουν να πάρει μορφή γύρω τους. Όσο πιο κοντά τους είσαι, τόσο πιο πολύ σε επηρεάζει αυτό προσωπικά. Λέγεται ότι, όταν ήσουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Άρτουρ τον Γερακόφτερο, αντιλαμβανόσουν το ίδιο το Σχήμα να αναδιαμορφώνεται. Δεν ξέρω πόσο αλήθεια ήταν ατό, αλλά διάβασα ότι ήταν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι ίδιοι οι τα’βίρεν είναι υφασμένοι σε μια πιο σφιχτή γραμμή απ’ όσο εμείς οι υπόλοιποι κι έχουν λιγότερες επιλογές».