«Δεν το θέλεις;» Εκείνη γέλασε. «Ποιος άντρας με αίμα στις φλέβες του δεν θα ζητούσε τη δόξα; Τόση δόξα όση θα αποχτούσες αν είχες ηχήσει το Κέρας του Βαλίρ».
«Δεν το θέλω», είπε, αν και ένα μέρος του εαυτού του κραύγασε ότι αυτό ήταν ψέμα. Το Κέρας του Βαλίρ. Το Κέρας ήχησε και η επέλαση άρχισε. Ο θάνατος κάλπαζε δίπλα τον κι όμως, η γυναίκα τον περίμενε πάλι εκεί μπροστά. Η ερωμένη του. Η καταστροφή του. «Όχι! Εγώ είμαι σιδεράς».
Το χαμόγελό της φανέρωνε οίκτο. «Πόσο ασήμαντο είναι αυτό που θέλεις. Δεν πρέπει να ακούς εκείνους που θέλουν να σε παρασύρουν μακριά από το πεπρωμένο σου. Θέλουν να σε ταπεινώσουν, να σε εξευτελίσουν. Να σε καταστρέψουν. Πολεμώντας τη μοίρα, μόνο πόνο θα κερδίσεις. Γιατί να προτιμήσεις τον πόνο, εκεί που μπορείς να έχεις τη δόξα; Εκεί που θα θυμούνται το όνομά σου, μαζί με όλους τους ήρωες των θρύλων;»
«Δεν είμαι ήρωας».
«Δεν ξέρεις ούτε τα μισά απ’ όσα είσαι, απ’ όσα μπορείς να γίνεις. Έλα, πιες μαζί μου, για τη μοίρα και τη δόξα». Στο χέρι της είχε ένα αστραφτερό, ασημένιο κύπελλο, γεμάτο κρασί, σαν αίμα. «Πιες».
Αυτός κοίταξε το κύπελλο κι έσμιξε τα φρύδια. Υπήρχε κάτι... κάτι γνώριμο εκεί. Ένα γρύλισμα τράνταξε το μυαλό του. «Όχι!» Πάλεψε να του ξεφύγει, αρνήθηκε να το ακούσει. «Όχι!»
Εκείνη του πρότεινε το χρυσό κύπελλο. «Πιες».
Χρυσό; Μα, νόμιζα πως ήταν... Ήταν... Η σκέψη έμεινε ημιτελής. Αλλά, μέσα στη σύγχυσή του, ο ήχος ξανακούστηκε μέσα του, επιτακτικός, απαιτούσε να ακουστεί. «Όχι», είπε. «Όχι!» Κοίταξε το χρυσό κράνος στα χέρια του και το πέταξε στην άκρη. «Είμαι ένας σιδεράς. Είμαι...» Ο ήχος μέσα στο κεφάλι του τον πολέμησε, πάσχισε να ακουστεί. Ο Πέριν αγκάλιασε το κεφάλι του για να τον διώξει, αλλά αυτό τον έφερε πιο κοντά. «Εγώ... είμαι... άνθρωπος!» φώναξε.
Τον τύλιξε το σκοτάδι, μα η φωνή της τον ακολούθησε ψιθυριστή. «Η νύχτα είναι πάντα εκεί και τα όνειρα έρχονται σε όλους τους ανθρώπους. Ειδικά σε σένα, αγρίμι μου. Κι εγώ θα είμαι πάντα στα όνειρά σου».
Ησυχία.
Κατέβασε τα χέρια. Το σώμα του είχε ξαναγυρίσει στο πανωφόρι και στο παντελόνι του, που ήταν γερά και καλοφτιαγμένα, αν και απλά. Ρούχα κατάλληλα για σιδερά, για κάθε χωρικό. Όμως, σπανίως τα πρόσεχε.
Στεκόταν σε μια πέτρινη γέφυρα με χαμηλό κιγκλίδωμα, που κύρτωνε ανάμεσα σε πλατιά, πέτρινα υποστηρίγματα με επίπεδες κορυφές, υποστηρίγματα που υψώνονταν από βάθη τα οποία ακόμα και τα μάτια του δεν μπορούσαν να δουν. Το φως θα ήταν αχνό για τα μάτια κάθε άλλου· ακόμα κι ο ίδιος δεν διέκρινε από πού ερχόταν. Απλώς υπήρχε. Όπου κι αν κοίταζε, δεξιά ή αριστερά, πάνω ή κάτω, υπήρχαν κι άλλες γέφυρες, κι άλλα υποστηρίγματα, κι άλλες ράμπες δίχως βάση. Δεν έμοιαζαν να έχουν τελειωμό, ούτε τάξη. Και το χειρότερο, μερικές ράμπες στηρίζονταν σε κορυφές υποστηριγμάτων που κανονικά έπρεπε να είναι ακριβώς πάνω από τα προηγούμενα. Ολόγυρα αντηχούσαν νερά που πάφλαζαν ― ο ήχος έμοιαζε να έρχεται ταυτοχρόνως από παντού. Ανατρίχιασε από το κρύο.
Ξαφνικά, με την άκρη του ματιού του έπιασε μια κίνηση και, δίχως να το σκεφτεί, ζάρωσε πίσω από το πέτρινο προστατευτικό. Ήταν επικίνδυνο να τον δουν. Δεν ήξερε γιατί, αλλά ήξερε ότι ήταν αλήθεια. Έτσι απλώς το ήξερε.
Κοίταξε επιφυλακτικά πάνω από το προστατευτικό, έψαξε να δει τι κινούνταν. Κάτι λευκό πετάρισε φευγαλέα σε μια μακρινή ράμπα. Μια γυναίκα, ήταν σίγουρος γι’ αυτό, αν και δεν μπορούσε να τη διακρίνει. Μια γυναίκα με άσπρο φόρεμα, που κάπου πήγαινε βιαστικά.
Σε μια γέφυρα λιγάκι πιο κάτω του, πολύ πιο κοντινή απ’ όσο η ράμπα όπου βρισκόταν η γυναίκα, εμφανίστηκε ξαφνικά ένας άντρας, ψηλός, σκοτεινός και λεπτός, με ασημιές αποχρώσεις στα μαύρα μαλλιά που του χάριζαν σεβάσμια όψη και σκουροπράσινο πανωφόρι, ποικιλμένο με χρυσαφένια φύλλα. Χρυσά στολίσματα κάλυπταν τη ζώνη και το πουγκί του, πετράδια άστραφταν στο θηκάρι του εγχειριδίου του και χρυσές δαντέλες αγκάλιαζαν ψηλά τις μπότες του. Από πού είχε έρθει;
Άλλος ένας άντρας άρχισε να προχωρά στη γέφυρα από την άλλη πλευρά, έχοντας εμφανιστεί ξαφνικά, όπως και ο πρώτος. Μαύρες ρίγες κατηφόριζαν στα φουσκωτά μανίκια του κόκκινου πανωφοριού νου και άσπρη δαντέλα κρεμόταν από το γιακά και τα μανικέτια του. Οι μπότες του είχαν τόσα αργυρά στολίσματα, που σχεδόν δεν φαινόταν το δέρμα. Ήταν κοντύτερος από τον άντρα τον οποίον πήγαινε να συναντήσει και πιο σωματώδης, με κοντοκουρεμένα μαλλιά, κάτασπρα όσο η δαντέλα του. Η ηλικία του, όμως, δεν σήμαινε ότι ήταν αδύναμος. Οι δρασκελιές του είχαν την ίδια αλαζονική δύναμη που έδειχνε και ο άλλος.