«Πρέπει να φας το συντομότερο δυνατόν», του είπε η Μουαραίν. «Μεγάλο μέρος της δύναμης που χρειάστηκε γι’ αυτό, προήλθε από σένα. Πρέπει να την αντικαταστήσεις».
Η πείνα, καθώς και εικόνες φαγητού, ήδη γέμιζαν το μυαλό του Πέριν. Μοσχαρίσιο κρέας με το αίμα του και αρνάκι και... Με μια δυνατή προσπάθεια, ανάγκασε τον εαυτό του να σταματήσει να σκέφτεται το κρέας. Θα έβρισκε εκείνες τις ρίζες, που μύριζαν σαν γογγύλια όταν τις έψηνες. Το στομάχι του διαμαρτυρήθηκε.
«Σχεδόν ούτε ουλή δεν έμεινε, σιδερά», είπε ο Λαν από πίσω του.
«Οι περισσότεροι από τους λύκους που τραυματίστηκαν γύρισαν μόνοι τους στο δάσος», είπε η Μουαραίν και κράτησε τη μέση της από πίσω για να τεντωθεί. «Αλλά Θεράπευσα όσους μπόρεσα να βρω». Ο Πέριν της έριξε μια έντονη ματιά, όμως αυτή έμοιαζε απλώς να συζητά φιλικά. «Μπορεί να ήρθαν για δικούς τους λόγους, όμως είναι αρκετά πιθανό πως χωρίς αυτούς τώρα θα ήμασταν όλοι νεκροί». Ο Πέριν ανασάλεψε ταραγμένος και χαμήλωσε το βλέμμα.
Η Άες Σεντάι άπλωσε το χέρι στο μελανιασμένο μάγουλο της Μιν, αλλά εκείνη έκανε πίσω λέγοντας: «Δεν έπαθα τίποτα κι εσύ είσαι κουρασμένη. Έχω χτυπήσει και χειρότερα, σκοντάφτοντας μόνη μου».
Η Μουαραίν χαμογέλασε και κατέβασε νωθρά το χέρι. Ο Λαν την πήρε από το μπράτσο· εκείνη ταλαντεύτηκε μέσα στα χέρια του. «Πολύ καλά. Εσύ, Ραντ; Μήπως πληγώθηκες; Ακόμα και η γρατσουνιά από το σπαθί ενός Μυρντράαλ μπορεί να είναι θανατηφόρα και μερικές λεπίδες των Τρόλοκ είναι σχεδόν εξίσου επικίνδυνες».
Ο Πέριν, τότε, πρόσεξε κάτι. «Ραντ, το πανωφόρι σου είναι υγρό».
Ο Ραντ έβγαλε το δεξί του χέρι, που το είχε μέσα στο πανωφόρι κι ήταν γεμάτο αίμα. «Δεν ήταν Μυρντράαλ», είπε αφηρημένα, κοιτάζοντάς το χέρι του. «Ούτε καν Τρόλοκ. Άνοιξε η λαβωματιά που δέχτηκα στο Φάλμε».
Η Μουαραίν πήρε μια σφυριχτή ανάσα, τράβηξε το μπράτσο της από τον Λαν και γονάτισε, σχεδόν πέφτοντας, δίπλα στον Ραντ. Του παραμέρισε το πανωφόρι και εξέτασε την πληγή του. Ο Πέριν δεν μπορούσε να διακρίνει κάτι, επειδή τον εμπόδιζε το κεφάλι της, αλλά τώρα η οσμή του αίματος ήταν πιο δυνατή. Τα χέρια της Μουαραίν κουνήθηκαν και ο Ραντ έκανε μια γκριμάτσα πόνου. «“Το αίμα του Αναγεννημένου Δράκοντα στα βράχια του Σάγιολ Γκουλ θα ελευθερώσει την ανθρωπότητα από τη Σκιά”. Έτσι δεν λένε οι Προφητείες του Δράκοντα;»
«Ποιος σου το είπε αυτό;» είπε απότομα η Μουαραίν.
«Αν μπορούσες να με πας τώρα στο Σάγιολ Γκουλ», είπε νυσταγμένος ο Ραντ, «είτε με Πύλη, είτε με Διαβατική Πέτρα, ίσως τελείωναν όλα αυτά. Όχι άλλοι σκοτωμοί. Όχι άλλα όνειρα. Όχι άλλο».
«Αν ήταν τόσο απλό», είπε σκοτεινά η Μουαραίν, «θα το έκανα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μα δεν μπορείς να δέχεσαι κυριολεκτικά τα πάντα στον Κύκλο της Κάρεδον. Για κάθε τι που σου λέει ξεκάθαρα, υπάρχουν δέκα που μπορεί να σημαίνουν εκατό διαφορετικά πράγματα. Μη σου περνά από το νου ότι ξέρεις οτιδήποτε γι’ αυτό που πρέπει να γίνει, ακόμα κι αν σου είπε κάποιος όλες τις Προφητείες». Κοντοστάθηκε, σαν να ήθελε να ξαναβρεί τη δύναμή της. Έσφιξε το ανγκριάλ και το άλλο χέρι της ανεβοκατέβηκε στο πλευρό του Ραντ, σαν να μην ήταν γεμάτο αίματα. «Ετοιμάσου».
Ξαφνικά, τα μάτια του Ραντ άνοιξαν διάπλατα κι ανακάθισε με κομμένη την ανάσα, κοιτάζοντας το κενό και τρέμοντας. Ο Πέριν, όταν τον Θεράπευσε η Μουαραίν, είχε νομίσει ότι η Θεραπεία είχε κρατήσει αιώνες, αλλά τώρα έβλεπε την Άες Σεντάι, ύστερα από λίγες στιγμές, να βοηθά τον Ραντ να γείρει πάλι στη βαλανιδιά.
«Έκανα... ό,τι μπορώ», είπε η Μουαραίν ξεψυχισμένα. «Ό,τι μπορώ. Πρέπει να προσέχεις. Μπορεί να ξανανοίξει, αν...» Η φωνή της έσβησε και η Άες Σεντάι έπεσε.
Ο Ραντ την έπιασε, αλλά ο Λαν βρέθηκε την ίδια στιγμή εκεί και τη σήκωσε. Καθώς τη σήκωνε, μια φευγαλέα έκφραση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του Προμάχου, μια έκφραση που έμοιαζε με τρυφερότητα, κάτι που ο Πέριν δεν περίμενε να δει ποτέ από τον Λαν.
«Είναι κατάκοπη», είπε ο Πρόμαχος. «Φρόντισε όλους τους άλλους, αλλά δεν υπάρχει κανείς για να πάρει τη δική της κούραση. Θα τη βάλω να ξαπλώσει».
«Υπάρχει ο Ραντ», είπε αργά η Μιν, αλλά ο Πρόμαχος κούνησε το κεφάλι.
«Όχι ότι δεν πρέπει να προσπαθήσεις, κατά τη γνώμη μου, βοσκέ», είπε, «αλλά ξέρεις τόσο λίγα, που αντί να τη γιατρέψεις, μπορεί να τη σκοτώσεις».
«Σωστά», είπε πικρά ο Ραντ. «Δεν είμαι για να με εμπιστεύεται κανείς. Ο Λουζ Θέριν ο Φονιάς σκότωσε όσους ήταν κοντά του. Μπορεί να κάνω κι εγώ τα ίδια πριν από το τέλος μου».