Η Μουαραίν είπε: «Λόιαλ;»
«Τα όνειρά μου είναι πάντα τα ίδια, Μουαραίν Σεντάι. Τα άλση, τα Μεγάλα Δέντρα και τα στέντιγκ. Εμείς, οι Ογκιρανοί, πάντα ονειρευόμαστε τα στέντιγκ μας όταν είμαστε μακριά τους».
Η Άες Σεντάι στράφηκε πάλι στον Πέριν.
«Δεν ήταν παρά όνειρα», είπε αυτός. «Όνειρα μονάχα».
«Αμφιβάλλω», είπε εκείνη. «Περιέγραψες την αίθουσα που ονομάζεται Καρδιά της Πέτρας, στο φρούριο που λέγεται Πέτρα του Δακρύου, λες και στεκόσουν μέσα της. Και το αστραφτερό σπαθί είναι το Καλαντόρ, το Σπαθί Που Δεν Είναι Σπαθί, το Ανέγγιχτο Σπαθί».
Ο Λόιαλ ανακάθισε, χτυπώντας το κεφάλι στο ταβάνι. Δεν έδειξε να προσέχει ότι είχε χτυπήσει. «Οι Προφητείες του Δράκοντα λένε ότι η Πέτρα του Δακρύου δεν θα πέσει, παρά μόνο όταν το χέρι του Δράκοντα ανεμίσει το Καλαντόρ. Η άλωση της Πέτρας του Δακρύου θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους οιωνούς για την Αναγέννηση του Δράκοντα. Αν ο Ραντ πάρει στα χέρια του το Καλαντόρ, ολόκληρος ο κόσμος θα πρέπει να τον αναγνωρίσει ως τον Δράκοντα».
«Μπορεί». Η λέξη κύλησε από τα χείλη της Άες Σεντάι σαν κομμάτι πάγος πάνω σε ασάλευτα νερά.
«Μπορεί;» είπε ο Πέριν. «Μπορεί; Μα νόμιζα ότι αυτός ήταν ο τελικός οιωνός, το τελευταίο πράγμα που θα εκπλήρωνε τις Προφητείες σου».
«Δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο», είπε η Μουαραίν. «Το Καλαντόρ θα είναι απλώς κάτι από αυτά που θα εκπληρώσουν τον Κύκλο της Κάρεδον, όπως η γέννησή του στις πλαγιές του Όρους του Δράκοντα ήταν το πρώτο. Ακόμα δεν γονάτισε τα έθνη, ακόμα δεν σύντριψε τον κόσμο. Ακόμα και λόγιοι, που μελετούν τις Προφητείες ολόκληρη τη ζωή τους, δεν ξέρουν πώς να τις ερμηνεύσουν. Τι εννοούν όταν λένε ότι “θα σφάξει το λαό του με το σπαθί της ειρήνης και θα τον καταστρέψει με το φύλλο;” Τι εννοούν λέγοντας ότι “θα δεσμεύσει τα εννιά φεγγάρια για να τον υπηρετήσουν;” Όμως ο Κύκλος θεωρεί αυτές τις προφητείες εξίσου σημαντικές με το Καλαντόρ. Υπάρχουν κι άλλες. Τι “πληγές τρέλας και χωλές ελπίδες” έχει γιατρέψει; Τι αλυσίδες έσπασε και ποιον αλυσόδεσε; Και μερικές είναι τόσο ασαφείς, που μπορεί να τις έχει ήδη εκπληρώσει, παρ’ όλο που δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο. Όμως, όχι. Το Καλαντόρ πολύ απέχει από το να είναι η τελευταία».
Ο Πέριν σήκωσε τους ώμους ανήσυχα. Ήξερε μόνο αποσπάσματα από τις Προφητείες· δεν του άρεσε να τις ακούει, από τότε που ο Ραντ είχε αφήσει τη Μουαραίν να του βάλει το λάβαρο στα χέρια. Αλλά και από πιο πριν ακόμα. Από τότε που ένα ταξίδι με Διαβατική Πέτρα τον είχε πείσει ότι η ζωή του ήταν δεμένη με τη ζωή του Ραντ.
Η Μουαραίν συνέχιζε να μιλά. «Λόιαλ, γιε του Άρεντ, γιου του Χάλαν, αν πιστεύεις ότι αρκεί να απλώσει το χέρι του, τότε είσαι ανόητος, όπως είναι κι αυτός, αν έτσι νομίζει. Ακόμα κι αν επιζήσει ως το Δάκρυ, ίσως να μη φτάσει την Πέτρα.
»Οι Δακρινοί δεν τρέφουν καμία συμπάθεια για τη Μία Δύναμη και πολύ λιγότερο για καθέναν απ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι ο Δράκοντες. Η διαβίβαση απαγορεύεται και τις Άες Σεντάι, στην καλύτερη περίπτωση, τις ανέχονται, όσο δεν διαβιβάζουν. Στο Δάκρυ, αρκεί να πεις τις Προφητείες του Δράκοντα, ή έστω να έχεις στην κατοχή σου ένα αντίτυπό τους, για να σε ρίξουν στη φυλακή. Και κανένας δεν μπαίνει στην Πέτρα του Δακρύου δίχως την άδεια των Υψηλών Αρχόντων κανένας δεν μπαίνει στην Καρδιά της Πέτρας, παρά μόνο οι ίδιοι οι Υψηλοί Άρχοντες. Δεν είναι έτοιμος γι’ αυτό. Δεν είναι έτοιμος».
Ο Πέριν μούγκρισε χαμηλόφωνα. Η Πέτρα δεν θα έπεφτε, μέχρι να κρατήσει ο Αναγεννημένος Δράκοντας το Καλαντόρ. Μα το Φως, πώς θα το φτάσει —μέσα σ’ ένα οχυρό, που να καεί!― πριν πέσει το οχυρό; Είναι τρελό!
«Τι καθόμαστε άπραγοι εδώ;» ξέσπασε η Μιν. «Αν ο Ραντ πάει στο Δάκρυ, γιατί δεν τον ακολουθούμε; Μπορεί να σκοτωθεί, ή... ή... Τι καθόμαστε εδώ;»
Η Μουαραίν ακούμπησε το κεφάλι της Μιν. «Επειδή πρέπει να βεβαιωθώ», είπε καλοσυνάτα. «Δεν είναι ευχάριστο να σε διαλέγει ο Τροχός, να είσαι σπουδαίος ή να βρίσκεσαι κοντά σε κάποιον σπουδαίο. Οι εκλεκτοί του Τροχού μπορούν να δέχονται μόνο αυτό που τους έρχεται».
«Βαρέθηκα να δέχομαι αυτό που έρχεται». Η Μιν έτριψε τα μάτια της. Του Πέριν του φάνηκε πως είχε διακρίνει δάκρυα. «Ο Ραντ μπορεί να πεθαίνει, ενώ εμείς περιμένουμε». Η Μουαραίν έσιαξε τα μαλλιά της Μιν στο πρόσωπο της Άες Σεντάι υπήρχε μια έκφραση που μπορεί να ήταν και οίκτος.
Ο Πέριν κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του Λαν, απέναντι από τον Λόιαλ. Μέσα στο δωμάτιο ήταν βαριά η οσμή των ανθρώπων ― των ανθρώπων, της ανησυχίας και του φόβου· ο Λόιαλ ανέδινε μια μυρωδιά βιβλίων και δέντρων, αλλά και ανησυχίας. Ένιωθε το μέρος σαν παγίδα — οι τοίχοι ήταν ολόγυρά τους και όλοι τους ήταν πολύ στριμωγμένοι. Τα πελεκούδια, που καίγονταν, μύριζαν άσχημα. «Πώς μπορεί το όνειρό μου να δείξει πού πηγαίνει ο Ραντ;» ρώτησε. «Ήταν δικό μου όνειρο».