Είχε μια ικανότητα γνωστή σε ελάχιστες στο Σαλιντάρ. Την ήξεραν η Ηλαίην κι η Νυνάβε, η Σιουάν κι η Ληάνε, αυτές μόνο. Η Μπιργκίτε δεν την ήξερε, αλλά κι η Μιν δεν ήξερε για την Μπιργκίτε. Ούτε για τη Μογκέντιεν. Τόσα μυστικά. Όμως το μυστικό της Μιν ήταν μόνο δικό της. Μερικές φορές έβλεπε εικόνες ή αύρες γύρω από ανθρώπους, και μερικές φορές ήξερε τι σήμαιναν. Όταν ήξερε, είχε πάντα δίκιο· παραδείγματος χάριν, αν έλεγε ότι ένας άνδρα και μια γυναίκα θα παντρεύονταν, τότε κάποια στιγμή θα παντρεύονταν, έστω κι αν στην αρχή έδειχναν καθαρά να μισούν ο ένας τον άλλο. Η Ληάνε το αποκαλούσε «το διάβασμα του Σχήματος», όμως δεν είχε να κάνει με τη Δύναμη. Οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν εικόνες μόνο περιστασιακά, όμως οι Άες Σεντάι κι οι Πρόμαχοι τις είχαν πάντα. Η Μιν κατέφευγε εδώ για να γλιτώσει από κείνο τον καταιγισμό.
«Θα πας στον Ραντ ένα γράμμα εκ μέρους μου;»
«Φυσικά». Η άλλη γυναίκα συμφώνησε τόσο γρήγορα, και το πρόσωπό της ήταν τόσο αθώο, που η Ηλαίην κοκκίνισε και συνέχισε βιαστικά. Δεν ήξερε αν θα είχε συμφωνήσει, στην περίπτωση που οι ρόλοι τους ήταν αντεστραμμένοι. «Δεν πρέπει να του πεις για τις εικόνες σου, Μιν. Εννοώ αυτές που αφορούν εμάς». Κάτι που είχε δει η Μιν σχετικά με τον Ραντ ήταν ότι τρεις γυναίκες θα τον ερωτεύονταν απελπισμένα, ότι θα έμεναν παντοτινά στο πλευρό του, κι ότι αυτή η ίδια ήταν μια από τις τρεις. Η δεύτερη όπως είχε φανεί, ήταν η Ηλαίην. «Αν μάθει για την εικόνα, ίσως σκεφτεί ότι δεν είναι κάτι που θέλουμε εμείς αλλά κάτι που οφείλεται στο Σχήμα ή στο ότι ο Ραντ είναι τα’βίρεν. Ίσως αποφασίσει να δείξει αξιοπρέπεια και να μας σώσει απαγορεύοντάς μας να τον πλησιάσουμε».
«Ίσως», είπε η Μιν με αμφιβολία. «Οι άνδρες είναι παράξενα πλάσματα. Πιθανότερο είναι αυτό: αν καταλάβει ότι αρκεί να κουνήσει το δαχτυλάκι του για να τρέξουμε κοντά του, ε, θα το κουνήσει. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έχω δει άνδρες να φέρονται έτσι. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τις τρίχες στο πηγούνι τους». Είχε τέτοια έκφραση θαυμασμού στο πρόσωπό της, που η Ηλαίην δεν ήξερε αν αστειευόταν ή αν σοβαρολογούσε. Η Μιν έμοιαζε να ξέρει πολλά πράγματα για τους άνδρες· μπορεί συνήθως να δούλευε στους στάβλους —της άρεσαν τα άλογα— όμως είχε αναφέρει μια φορά ότι είχε δουλέψει και σερβιτόρα σε καπηλειό. «Όπως και να ’χει, εγώ δεν λέω τίποτα. Οι δυο μας θα τον μοιράσουμε στη μέση σαν πίτα. Μπορεί να αφήσουμε καμιά ακρούλα στην τρίτη αν ξεμυτίσει ποτέ».
«Τι θα κάνουμε, Μιν;» Η Ηλαίην δεν είχε σκοπό να κάνει αυτή την ερώτηση, και πάντως όχι με τόσο θρηνητικό τόνο. Ένα μέρος του εαυτού της ήθελε να πει απερίφραστα ότι δεν θα έτρεχε αν ο άλλος κουνούσε το δαχτυλάκι του· ένα μέρος της ήθελε να πει ότι δεν θα μοιραζόταν τον Ραντ, με κανέναν τρόπο, με καμία γυναίκα, ακόμα κι αν ήταν φίλες, κι ας έπεφταν στο Χάσμα του Χαμού οι εικόνες της Μιν· ένα μέρος της ήθελε να πιάσει τον Ραντ που είχε φέρει τις δυο τους σ’ αυτή την κατάσταση και να του στρίψει το αυτί. Όλα αυτά ήταν τόσο παιδιάστικα που ήθελε να κρύψει το πρόσωπό της, όμως δεν μπορούσε να ξεμπλέξει το κουβάρι των συναισθημάτων της. Με φυσιολογική φωνή, απάντησε την ερώτησή της πριν προλάβει να το κάνει η Μιν. «Αυτό που θα κάνουμε είναι ότι θα καθίσουμε λίγο εδώ και θα μιλήσουμε». Έκανε τα λόγια της πράξη, διαλέγοντας ένα σημείο όπου τα πεσμένα φύλλα είχαν σχηματίσει ένα παχύ χαλί. Ένα δένδρο σχημάτιζε ένα ωραίο στήριγμα για την πλάτη τους. «Αλλά όχι για τον Ραντ. Θα μου λείψεις, Μιν. Είναι ωραίο που έχω μια φίλη να εμπιστεύομαι».
Η Μιν κάθισε δίπλα της σταυροπόδι κι άρχισε ανέμελα να ξεθάβει βότσαλα και να τα πετά στο ποταμάκι. «Η Νυνάβε είναι φίλη σου. Την εμπιστεύεσαι. Κι η Μπιργκίτε μοιάζει κι αυτή να είναι φίλη σου· μη σου πω ότι πιο πολλές ώρες περνάς μαζί της παρά με τη. Νυνάβε». Μια ρυτίδα χαράχτηκε στο μέτωπό της. «Ειλικρινά πιστεύει ότι αυτή είναι η Μπιργκίτε των θρύλων; Θέλω να πω, με το τόξο και την πλεξούδα —αναφέρονται σ’ όλα τα παραμύθια, έστω κι αν το τόξο της δεν είναι ασημένιο— και δεν φαντάζομαι να γεννήθηκε μ’ αυτό το όνομα».
«Μ’ αυτό γεννήθηκε», είπε η Ηλαίην προσέχοντας τα λόγια της. Κατά έναν τρόπο, ήταν αλήθεια. Το καλύτερο θα ήταν να έστρεφε τη συζήτηση τους αλλού. «Η Νυνάβε ακόμα δεν μπορεί να αποφασίσει αν είμαι φίλη ή αν είμαι κάποια την οποία πρέπει να φοβερίζει για να κάνει αυτό που κατά τη δική της γνώμη είναι το σωστό. Επίσης, θυμάται πιο συχνά απ’ όσο εγώ ότι είμαι η κόρη της Βασίλισσάς της. Νομίζω ότι μερικές φορές το χρησιμοποιεί ως κατηγορία. Εσύ δεν το κάνεις ποτέ».