«Δεν πειράζει, Μιν», της είπε. «Η Μελαίν είναι Σοφή κι είμαι βέβαιος ότι ξέρει πράγματα που θα σου πάγωναν το αίμα». Μόνο που ήταν τόσο ζεστή πάνω του. «Είμαι σίγουρος ότι θα υποσχεθεί να φυλάξει το μυστικό σου, και μπορείς να βασιστείς στην υπόσχεσή της». Η Μελαίν παραλίγο θα μπέρδευε τα λόγια της, καθώς έσπευδε να το υποσχεθεί.
Ο Ραντ δέχθηκε πάντως άλλη μια ματιά από τη Μιν, καθώς εκείνη καθόταν πλάι στη Μελαίν. Επιτιμητική ματιά, ίσως. Μα με ποιον τρόπο μπορούσε να την ξεμπλέξει; Η Μελαίν δεν θα το ξεχνούσε μόνο και μόνο επειδή θα της το ζητούσε ο Ραντ, αλλά ήξερε να τηρεί τις υποσχέσεις της, και να φυλά τα μυστικά. Τουλάχιστον από τον Ραντ είχε κρατήσει αρκετά μυστικά.
Παρ’ όλη την απροθυμία της, όταν η Μιν άρχισε να μιλά, έδωσε πιο πλήρη εξήγηση απ’ όσες είχε δώσει ποτέ στον ίδιο, ίσως βοηθούμενη από τις συνεχείς ερωτήσεις της Μελαίν και την αλλαγή στη συμπεριφορά της. Ήταν σαν να ένιωθε η Μελαίν πως η ικανότητα της Μιν την έκανε τρόπον τινά ίση της, κάτι τελείως διαφορετικό από υδρόβια.
«Είναι αξιοσημείωτο», είπε στο τέλος η Μελαίν. «Είναι σαν να ερμηνεύεις ένα όνειρο αλλά χωρίς να ονειρεύεσαι. Δύο, είπες; Και τα δύο κοριτσάκια; Ο Μπάελ θα χαρεί. Η Ντορίντα του χάρισε τρεις γιους, αλλά ξέρουμε ότι θα ήθελε μια κόρη». Η Μιν βλεφάρισε και κούνησε απότομα το κεφάλι. Φυσικά· δεν ήξερε για τις αδελφές-συζύγους.
Έπειτα απ’ αυτό οι δυο τους καταπιάστηκαν με το θέμα της γέννας. Δεν είχαν κάνει ποτέ παιδί, αλλά είχαν βοηθήσει μαμές να ξεγεννήσουν.
Ο Ραντ ξερόβηξε δυνατά. Όχι ότι τον ενοχλούσαν οι λεπτομέρειες. Είχε βοηθήσει να γεννηθούν αρνάκια, πουλάρια και μοσχαράκια. Το ενοχλητικό ήταν ότι οι δυο τους κάθονταν εκεί με τα κεφάλια κοντά, λες κι ο ίδιος είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Δεν σήκωσαν το βλέμμα παρά μόνο όταν ξερόβηξε για δεύτερη φορά, τόσο δυνατά που μέσα του αναρωτήθηκε μήπως είχε πάθει τίποτα.
Η Μελαίν έγειρε πιο κοντά στη Μιν και μίλησε με ψίθυρο που μπορούσες να τον ακούσεις στο διπλανό δωμάτιο. «Οι άνδρες πάντα λιποθυμούν».
«Και πάντα τη χειρότερη στιγμή».
Τι θα σκέφτονταν άραγε αν τον έβλεπαν στο στάβλο του πατέρα του Ματ, γεμάτο αίματα κι αμνιακά υγρά ως τους ώμους, με τρία παίδια σπασμένα από κλωτσιά επειδή η φοράδα δεν είχε γεννήσει άλλη φορά κι ήταν φοβισμένη; Το πουλάρι είχε γεννηθεί μια χαρά, και στην επόμενη γέννα η φοράδα δεν είχε κλωτσήσει καθόλου.
«Πριν λιποθυμήσω», είπε σαρκαστικά, ενώ καθόταν κι αυτός στο χαλί, «μήπως θα ήθελε κάποια από τις δύο να πει τίποτα άλλο για τις Άες Σεντάι;» Αν δεν είχε την αγκαλιά του γεμάτη, θα είχε σταθεί όρθιος νωρίτερα, ή θα είχε καθίσει στο χαλί. Μεταξύ των Αελιτών, μόνο οι αρχηγοί είχαν καρέκλες, κι η καρέκλα του αρχηγού χρησιμοποιούνταν μόνο για να αναγγέλλει αποφάσεις ή να δέχεται την παράδοση του εχθρού.
Κι οι δύο γυναίκες φάνηκαν να ντρέπονται. Δεν είπαν τίποτα, αλλά έσιαξαν τα επώμιά τους κι έστρωσαν τα σακάκια, αποφεύγοντας να τον κοιτάξουν κατάματα. Όλα αυτά πέρασαν όταν άρχισαν να μιλάνε. Η Μιν επέμεινε πεισματικά στην άποψή της ότι οι Άες Σεντάι από το Σαλιντάρ δεν αποτελούσαν απειλή για τον Ραντ κι ίσως να του πρόσφεραν βοήθεια, αν τις χειριζόταν καταλλήλως, δηλαδή αν αυτός έδειχνε σεβασμό δημοσίως ενώ η Μιν κατ’ ιδίαν του έλεγε ό,τι ψιθύρους άκουγε κρυφά. «Ξέρεις, Μελαίν, δεν είμαι προδότρια. Ήξερα τον Ραντ πριν γνωρίσω τις Άες Σεντάι, με εξαίρεση τη Μουαραίν, κι η αλήθεια είναι ότι πολύ πριν πεθάνει αυτή, ο Ραντ είχε κερδίσει την πίστη μου».
Η Μελαίν δεν θεωρούσε τη Μιν προδότρια, κάθε άλλο, και φάνηκε τώρα να αποκτά ακόμα καλύτερη γνώμη γι’ αυτήν. Οι Σοφές είχαν δική τους άποψη για τους κατασκόπους, κάπως διαφορετική απ’ ό,τι οι Αελίτες. Αλλά ισχυρίστηκε ότι, με ορισμένες εξόφθαλμες εξαιρέσεις, οι Άες Σεντάι ήταν εξίσου αξιόπιστες με τους Σάιντο, δηλαδή δεν μπορούσες να τις εμπιστευτείς παρά μόνο αν τις αιχμαλώτιζες και τις έκανες γκαϊ’σάιν. Δεν πρότεινε να αιχμαλωτίσουν τις Άες Σεντάι στο Στέμμα των Ρόδων, μα τα λόγια της έτειναν προς αυτό. «Πώς είναι δυνατόν να τις εμπιστευτείς, Ραντ αλ’Θόρ; Νομίζω πως δεν έχουν τιμή, με εξαίρεση την Εγκουέν αλ’Βέρ, κι αυτή—» Η Μελαίν έσιαξε πάλι το επώμιο της. «Όταν μια Άες Σεντάι μου δείξει ότι έχει όση τιμή έχει κι η Εγκουέν, τότε θα την εμπιστευτώ, όχι πιο πριν».
Όσο για τον Ραντ, αυτός περισσότερο άκουγε παρά μιλούσε, και χωρίς να πει πάνω από καμιά δεκαριά λέξεις, έμαθε πολλά. Για να απαντήσει στα επιχειρήματα της Μελαίν, η Μιν ανέτρεξε στα μέλη της αντιπροσωπείας όνομα προς όνομα, αναφέροντας τι είχε πει κάθε γυναίκα στο ζήτημα της υποστήριξης του Ραντ, ενώ παραδέχτηκε πως στην πραγματικότητα δεν ήταν όλα ρόδινα. Η Μεράνα Άμπρεϋ κι η Κάιρεν Στανγκ, μια Γαλάζια, ήταν κι οι δύο Αντορινές, και παρ’ όλο που υποτίθεται πως όλες οι Άες Σεντάι αποκόπτονταν από κάθε όρκο και πίστη εκτός του Λευκού Πύργου, τώρα, ίσως επειδή ήταν αποξενωμένες από τον Πύργο, ανησυχούσαν που ο Ραντ είχε εγκατασταθεί στο Κάεμλυν κι ίσως είχε δολοφονήσει τη Μοργκέις. Η Ραφέλα Κίνταλ, επίσης του Γαλάζιου Άτζα, ίσως να χαιρόταν με τις αλλαγές που είχε φέρει στο Δάκρυ ο Ραντ, όπου κάποτε ήταν παράνομη η διαβίβαση κι έδιωχναν από τη χώρα τα κοριτσάκια που μπορούσαν να μάθουν να διαβιβάζουν, αλλά δεν έλεγε πολλά κι ανησυχούσε κι αυτή για τη Μοργκέις. Η Σήνιντ Τράιγκαν, μια Πράσινη, κλωθογύριζε στο νου τις ό,τι φήμες άκουγε από την πατρίδα της την Καιρχίν και δεν πολυμιλούσε, ενώ η Φήλντριν Χαρέλα, η δεύτερη Πράσινη αδελφή, μερικές φορές σύγκρινε τις φρικαλεότητες που είχαν διαπράξει οι Δρακορκισμένοι στην Αλτάρα και το Μουράντυ με όσα είχαν κάνει οι Δρακορκισμένοι στο Τάραμπον, κι αρνιόταν ακόμα και να συζητήσει το γεγονός ότι ο εμφύλιος είχε διαλύσει τη χώρα πριν καν ορκιστεί ο πρώτος Δρακορκισμένος εκεί. Όσο όμως κι αν την πίεσε η Μελαίν, η Μιν επέμενε πως όλες αυτές οι Άες Σεντάι αναγνώριζαν τον Ραντ ως τον Αναγεννημένο Δράκοντα και τη ρωτούσαν με μεγάλη προσοχή, σ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού από το Σαλιντάρ, τι άνθρωπος ήταν και πώς μπορούσες να τον πλησιάσεις χωρίς να τον προσβάλλεις ή να τον φοβίσεις.