Ο Λουζ Θέριν μουρμούρισε ανήσυχα. Ήταν ο ήχος ενός ανθρώπου που αναρωτιόταν αν είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Κι ο Ραντ αναρωτιόταν. Έντεκα Άες Σεντάι, κι αν μαζεύονταν δεκατρείς, θα μπορούσαν να τον πιάσουν σαν να ήταν παιδάκι. Αν τους έδινε την ευκαιρία. Ο Λουζ Θέριν γέλασε μαλακά, μ’ ένα βραχνό, δακρυσμένο γέλιο· είχε κυλήσει ξανά.
Για μια στιγμή ο Ραντ σκέφτηκε τη Σομάρα και την Ενάιλα, κι ύστερα άνοιξε πύλη εκεί πάνω από το χαλί με τα γαλάζια και τα χρυσά μοτίβα στην κρεβατοκάμαρά του. Ήταν μουτρωμένες σήμερα, και σίγουρα όλο και κάποια θα άνοιγε το στόμα της πριν την επίσκεψη στο αγρόκτημα· ο Ραντ δεν ήθελε να κοιτάνε φοβισμένα οι μαθητές πάνω από τον ώμο τους μήπως ξεπετιούνταν από πουθενά καμιά εικοσαριά Κόρες. Όλα αυτά ήταν άσχημα για την αυτοπεποίθηση των ανδρών, και για να επιζήσουν χρειάζονταν αυτοπεποίθηση.
Ο Τάιμ σ’ ένα σημείο είχε δίκιο· όταν κρατούσε ένας άνδρας το σαϊντίν, ένιωθε πως ήταν ζωντανός, κι αυτό υπερέβαινε τις οξυμένες αισθήσεις. Παρά το μόλυσμα του Σκοτεινού, παρά την αίσθηση των λιγδερών αποβλήτων που λέκιαζαν τα κόκαλα σου όταν η Δύναμη ήθελε να σε λιώσει εκεί που στεκόσουν, να σε παγώσει για να σπάσεις σε χίλια κομμάτια, όταν ένα στραβοπάτημα ή μια στιγμή αδυναμίας σήμαιναν θάνατο — μα το Φως, ήξερες πως είσαι ζωντανός. Πάντως ο Ραντ έδιωξε την Πηγή μόλις διάβηκε την πύλη, κι όχι μόνο για να απαλλαγεί από το μόλυσμα πριν του έρθει εμετός· του φαινόταν χειρότερο απ’ ό,τι άλλοτε, πιο ρυπαρή, αν ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Ο πραγματικός λόγος που είχε αφήσει τη Δύναμη ήταν ότι δεν τολμούσε να αντικρίσει τον Τάιμ με το σαϊντίν μέσα του και τον Λουζ Θέριν στο κεφάλι του.
Το ξέφωτο ήταν πιο ξερό απ’ όσο θυμόταν, περισσότερα φύλλα έτριζαν κάτω από τις μπότες του, και λιγότερα ήταν στα δένδρα. Μερικά πεύκα ήταν τελείως κίτρινα, κι αρκετά λέδερλιφ ήταν νεκρά, γκρίζα και γυμνά από φύλλα. Αλλά αν το ξέφωτο είχε αλλάξει, το αγρόκτημα είχε γίνει αγνώριστο.
Το αγροτόσπιτο έδειχνε να είναι σε καλύτερη κατάσταση με την καινούρια καλαμοσκεπή του, κι ο στάβλος είχε ξαναφτιαχτεί από την αρχή· ήταν μεγαλύτερος από πριν και δεν έγερνε. Υπήρχαν άλογα σε μια ένα μεγάλο περιφραγμένο λιβάδι πλάι στο στάβλο, κι οι μάντρες των αγελάδων και των προβάτων είχαν μετακινηθεί πιο πέρα. Τώρα ήταν μαντρωμένα και τα γίδια, ενώ οι κότες ήταν σε τακτικά, ίσια κοτέτσια. Το δάσος είχε καθαριστεί. Υπήρχαν πάνω από δώδεκα μακριές λευκές σκηνές σε σειρά πίσω από το στάβλο, και κοντά τους υπήρχαν οι σκελετοί δύο κτηρίων πολύ μεγαλύτερων από το αγροτόσπιτο, όπου μια ομάδα γυναικών καθόταν απ’ έξω κι έραβαν προσέχοντας καμιά εικοσαριά παιδιά να κυλούν στεφάνια και να πετάνε μπάλες και να παίζουν με κούκλες. Η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν οι μαθητές· οι περισσότεροι φορούσαν μαύρα σακάκια με ψηλό κολάρο, κι ελάχιστοι ίδρωναν. Πρέπει να ήταν καμιά εκατοστή, κάθε ηλικίας. Ο Ραντ δεν είχε ιδέα ότι τα ταξίδια στρατολόγησης του Τάιμ είχαν πάει τόσο καλά. Η αίσθηση του σαϊντίν πλανιόταν στον αέρα. Μερικοί άνδρες εξασκούνταν σε υφάνσεις, βάζοντας φωτιά σε κούτσουρα ή σκορπίζοντας πέτρες ή δένοντας ο ένας τον άλλο με κουλούρες αέρα. Άλλοι διαβίβαζαν για να μεταφέρουν νερό, κρατώντας τους κουβάδες με Αέρα, ή για να σπρώξουν καροτσάκια με κοπριά από το στάβλο, ή για να στοιβάξουν καυσόξυλα. Δεν διαβίβαζαν όλοι. Ο Χάσλιν επέβλεπε μια σειρά άνδρες γυμνούς από τη μέση και πάνω, που εξασκούνταν στις στάσεις ξιφομαχίας με σπαθιά εξάσκησης. Είχε μόνο μια φράντζα λευκά μαλλιά και μια χοντρή κόκκινη μύτη, ίδρωνε περισσότερο από τους μαθητές του, και σίγουρα μέσα του ευχόταν να είχε λίγο κρασί, αλλά τους παρακολουθούσε και τους διόρθωνε με κοφτερό βλέμμα όπως τότε που ήταν Δάσκαλος του Σπαθιού στους Φρουρους της Βασίλισσας. Ο Σήρικ, ένας γκριζομάλλης της σέπτας των Κόκκινων Νερών του Γκόσιεν Άελ που του έλειπε το δεξί χέρι, είχε δυο σειρές μισόγυμνων ανδρών μπροστά στο σκληρό βλέμμα του. Στη μια σειρά, οι άνδρες κλωτσούσαν ψηλά όσο το κεφάλι τους, στριφογύριζαν και κλωτσούσαν, ύστερα στριφογύριζαν και κλωτσούσαν με το άλλο πόδι, κι αυτό το επαναλάμβαναν συνεχώς· στην άλλη σειρά, γρονθοκοπούσαν τον αέρα μπροστά τους όσο ταχύτερα μπορούσαν. Συνολικά, ήταν ολότελα διαφορετικό το θέαμα από την οικτρή, ολιγάριθμη ομάδα που είχε δει ο Ραντ την άλλη φορά.