Η δυσκολία ήταν ότι η Βέριν κι η Αλάνα δεν ήταν τμήμα της αντιπροσωπείας της Μεράνα· δεν είχε εξουσία πάνω τους. Είχαν μάθει τα νέα για τον Λογκαίν και τις Κόκκινες και συμφωνούσαν ότι δεν έπρεπε να επιτραπεί στην Ελάιντα να παραμείνει στην Έδρα της Άμερλιν, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Φυσικά, η Αλάνα δεν αποτελούσε πραγματικό πρόβλημα, παρά μόνο δυνητικά. Η Αλάνα κι η Μεράνα ήταν τόσο ίσες στη δύναμη που ο μόνος τρόπος για να καταλάβουν ποια ήταν η δυνατότητα θα ήταν μια πραγματική αναμέτρηση, σαν κείνες που έκαναν οι μαθητευόμενες μέχρι να τις πιάσουν. Η Αλάνα ήταν έξι χρόνια μαθητευόμενη, η Μεράνα μόνο πέντε, αλλά, κι αυτό ήταν σημαντικότερο, η Μεράνα ήταν ήδη δέκα χρόνια Άες Σεντάι τη μέρα που η μαμή είχε αφήσει την Αλάνα στο στήθος της μητέρας της. Τελεία και παύλα. Η Μεράνα είχε το προβάδισμα. Οι Άες Σεντάι δεν σκέφτονταν έτσι παρά μόνο όταν αναγκάζονταν από κάποια, αλλά εδώ το ήξεραν κι οι δύο και προσάρμοζαν τη συμπεριφορά τους αναλόγως. Όχι ότι η Αλάνα θα δεχόταν διαταγές, αλλά όμως ο ενστικτώδης σεβασμός σίγουρα θα τη συγκρατούσε ως ένα βαθμό. Αυτό, κι η συνείδηση της πράξης της.
Η Βέριν ήταν το πρόβλημα, εκείνη που είχε αναγκάσει τη Μεράνα να σκέφτεται για τη δύναμη της καθεμιάς και το ποια είχε το προβάδισμα. Η Μεράνα άφησε τον εαυτό της να αισθανθεί ξανά πόσο δυνατή ήταν η άλλη γυναίκα στη Δύναμη, αν και φυσικά ήξερε τι θα έβρισκε. Δεν μπορούσες να πεις ποια ήταν δυνατότερη. Είχαν περάσει πέντε χρόνια μαθητευόμενες η καθεμιά, έξι ως Αποδεχθείσες· ήταν αυτό που ήξερε κάθε Άες Σεντάι για κάθε άλλη Άες Σεντάι, έστω κι αν δεν ήξεραν τίποτα άλλο. Η διαφορά ήταν ότι η Βέριν ήταν μεγαλύτερη, ίσως τόσο μεγαλύτερη από τη Μεράνα όσο μεγαλύτερη ήταν εκείνη από την Αλάνα. Την τόνιζε η γκριζάδα που φαινόταν στα μαλλιά της Βέριν. Αν η Βέριν ήταν μέλος της αντιπροσωπείας, δεν θα υπήρχε καμία δυσκολία, όμως δεν ήταν, κι η Μεράνα την άκουγε με προσοχή, κι άθελά της συμβουλευόταν την κρίση της. Δυο φορές τώρα το πρωί είχε αναγκαστεί να θυμίσει στον εαυτό της ότι δεν ήταν υπεύθυνη η Βέριν. Το μόνο που έκανε υποφερτή την κατάσταση ήταν ότι η Βέριν σίγουρα συμμεριζόταν ως ένα σημείο τις ενοχές της Αλάνα. Αλλιώς, σίγουρα θα είχε καθίσει αμέσως στην καρέκλα μαζί με τις άλλες, και δεν θα στεκόταν όρθια πλάι στην Αλάνα. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να την έκανε να μείνει στο Κυνηγόσκυλο του Κουλαίν μέρα-νύχτα για να προσέχει τον υπέροχο εκείνο θησαυρό, τα κορίτσια των Δύο Ποταμών.
Η Μεράνα κάθισε με τρόπο που η ίδια, η Σήνιντ κι η Μασούρι να περικυκλώνουν τις άλλες δύο, κι έσιαξε με προσοχή τα φουστάνια και το επώμιό της. Υπήρχε μια αίσθηση ηθικής ανωτερότητας όταν καθόσουν ενώ ο άλλος στεκόταν όρθιος. Κατά τη γνώμη της, αυτό που είχε κάνει η Αλάνα δεν ήταν πολύ καλύτερο από βιασμός. «Για την ακρίβεια, έθεσε έναν όρο ακόμα. Καλά κάνατε εσείς οι δύο κι εντοπίσατε τη σχολή του, όμως προτείνω και συνιστώ να εγκαταλείψετε κάθε σκέψη που μπορεί να κάνετε σ’ αυτό το θέμα. Μας... πρότρεψε... να μην πλησιάσουμε τους... άνδρες του». Ακόμα τον έβλεπε στο νου της, να γέρνει μπροστά σε κείνο τον τερατώδη θρόνο, με το Θρόνο του Λιονταριού ως έκθεμα πίσω του, μ’ ένα σμιλεμένο κομμάτι λόγχης στη γροθιά· σίγουρα αυτό ήταν κάποιο Αελίτικο έθιμο.
«Άκουσέ με, Μεράνα Σεντάι», είπε, με ευχάριστο, αποφασισμένο ύφος. «Δεν θέλω τριβές μεταξύ των Άες Σεντάι και των Άσα’μαν. Είπα στους στρατιώτες να μην σας πλησιάζουν, αλλά δεν θα τους αφήσω να γίνουν βορά των Άες Σεντάι. Αν βγείτε για κυνήγι στο Μαύρο Πύργο, ίσως γίνετε εσείς το δείπνο. Αυτό θέλουμε να το αποφύγουμε κι οι δύο».
Η Μεράνα ήταν καιρό Άες Σεντάι κι είχε μάθει να μην ανατριχιάζει εύκολα όταν ένιωθε έναν κακό οιωνό, αλλά αυτή τη φορά παραλίγο θα ριγούσε. Οι Άσά’μαν. Ο Μαύρος Πύργος. Ο Μάζριμ Τάιμ! Πώς είχε προχωρήσει τόσο αυτή η κατάσταση; Όμως η Αλάνα ήταν σίγουρη ότι υπήρχαν πάνω από εκατό άνδρες, αν και φυσικά δεν έλεγε λεπτομέρειες για τον τρόπο που το είχε μάθει· οι αδελφές ποτέ δεν αποκάλυπταν αυτοβούλως τους πληροφοριοδότες τους. Δεν είχε σημασία. «Αν κυνηγήσεις δύο λαγούς, θα σου ξεφύγουν κι οι δύο», έλεγε το παλιό γνωμικό, κι ο αλ’Θόρ ήταν ο πιο σημαντικός λαγός στον κόσμο. Οι άλλοι έπρεπε να περιμένουν τη σειρά τους.
«Είναι...; Είναι ακόμα εδώ, ή έφυγε;» Παρ’ όλο που η Βέριν κι η Αλάνα έδειχναν να δέχονται με μεγάλη ηρεμία το ότι ο αλ’Θόρ απ’ ό,τι φαινόταν μπορούσε να Ταξιδεύει, η ίδια ακόμα ένιωθε κάποια ταραχή. Τι άλλο είχε διδάξει τον εαυτό του που είχαν ξεχάσει οι Άες Σεντάι; «Αλάνα; Αλάνα!»
Η λιγνή Πράσινη αδελφή τινάχτηκε και ξαναγύρισε από το μέρος όπου πλανιόταν ο νους της. Συχνά φαινόταν να αφαιρείται. «Είναι στην πόλη. Στο παλάτι, νομίζω». Ακόμα έμοιαζε λιγάκι να ονειρεύεται. «Το... Έχει μια λαβωματιά στο πλευρό. Μια παλιά λαβωματιά, αλλά ακόμα δεν έχει γιατρευτεί εντελώς. Κάθε φορά που το συλλογίζομαι, μου έρχεται να κλάψω. Πώς μπορεί να ζει μ’ αυτήν;»