Ήταν το απομεσήμερο τη δεύτερης ολόκληρης μέρας του στο Σαλιντάρ όταν ήρθε και τον βρήκε μια κοπελίτσα με λευκό φόρεμα, γλυκιά και όλο φακίδες, με μια αρκετά αλλά όχι απόλυτα πετυχημένη έκφραση παγερής αξιοπρέπειας, μεταφέροντας μια πρόσκληση που ήταν ουσιαστικά διαταγή. «Θα παρουσιαστείς αμέσως ενώπιον της Έδρα της Άμερλιν». Τελεία και παύλα, χωρίς περιθώριο για αντιλογίες. Ο Ματ της έκανε νόημα να τον οδηγήσει· του φαινόταν πρέπον, κι έμοιαζε να της αρέσει.
Ήταν όλες εκεί στο δωμάτιο του Μικρού Πύργου, η Εγκουέν και η Νυνάβε, η Ηλαίην και η Αβιέντα, αν και ο Ματ χρειάστηκε να κοιτάξει και δεύτερη φορά για να αναγνωρίσει την Αελίτισσα που τώρα φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα από φίνο μαλλί με δαντελωτό γιακά και μανικέτια. Το καλό ήταν πως ούτε η Αβιέντα προσπαθούσε να στραγγαλίσει την Ηλαίην ούτε το ανάποδο, αλλά ήταν και οι δύο ανέκφραστες. Κάτι που τις έκανε να μοιάζουν με την Εγκουέν και τη Νυνάβε. Δεν έβλεπες την παραμικρή έκφραση στις τέσσερις, και όλα τα μάτια ήταν γυρισμένα πάνω του. Ο Ματ κατάφερε να κρατήσει το στόμα του κλειστό όσο η Εγκουέν του παράθετε τις επιλογές του κατά τη δική της άποψη, καθισμένη πίσω από το τραπέζι με το ριγωτό επιτραχήλιο ριγμένο στους ώμους της.
«Αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις ούτε το ένα ούτε το άλλο», κατέληξε, «τότε σου θυμίζω ότι μπορώ να σε φορτώσω δεμένο στ’ άλογο και να σε επιστρέψω στην Ομάδα του Χεριού. Στο Σαλιντάρ δεν υπάρχει θέση για χαραμοφάηδες και αργόσχολους. Δεν θα το επιτρέψω. Ένα από τα δύο, Ματ, ή θα πας στο Έμπου Νταρ με την Ηλαίην και τη Νυνάβε, ή θα φύγεις για να δεις ποιος θα εντυπωσιαστεί από τα λάβαρα και τις σημαίες σου».
Στην ουσία δηλαδή δεν του άφηνε επιλογή. Όταν το είπε, καμιάς η έκφραση δεν άλλαξε. Η Νυνάβε μάλιστα έδειξε ακόμα πιο αποφασισμένη. Και η Εγκουέν είπε απλώς, «Χαίρομαι που έγινε, Ματ. Τώρα, έχω χίλια πράγματα να κάνω. Θα προσπαθήσω να σε δω πριν φύγεις». Τον έδιωχνε σαν να ήταν σταβλίτης· η Άμερλιν είχε δουλειές. Τουλάχιστον ας του πετούσε κανένα χάλκινο νόμισμα.
Κι έτσι το τρίτο πρωί του Ματ στο Σαλιντάρ τον βρήκε λίγο πιο έξω, στην καθαρισμένη περιοχή που χώριζε το χωριό από το δάσος. «Ίσως μείνουν εδώ μέχρι να γυρίσω», είπε στον Ταλμέηνς, ρίχνοντας πάνω από τον ώμο του μια ματιά στα σπίτια. Θα έρχονταν σε λίγο, και δεν ήθελε τα λόγια του να φτάσουν στα αυτιά της Εγκουέν. Θα προσπαθούσε να του πάρει το κεφάλι, αν μπορούσε. «Τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Αν μετακινηθούν, ακολούθησέ τις όπου πάνε, αλλά όχι τόσο κοντά που να τις φοβίσεις. Κι αν πλησιάσει μια νεαρή ονόματι Εγκουέν, μην κάνεις ερωτήσεις, απλώς μάζεψέ την και πήγαινε στο Κάεμλυν ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσεις πάνω από τον Γκάρεθ Μπράυν». Φυσικά, ίσως σκόπευαν να πάνε στο Κάεμλυν· ίσως υπήρχε μια τέτοια ελπίδα. Όμως φοβόταν πως προορισμός τους θα ήταν η Ταρ Βάλον. Η Ταρ Βάλον και ο πέλεκυς του δήμιου. «Και πάρε μαζί σου τον Νέριμ».
Ο Ταλμέηνς κούνησε το κεφάλι. «Αν πάρεις τον Ναλέσεν, θα προσβληθώ αν δεν με αφήσεις να στείλω τον υπηρέτη μου να φροντίζει τα πράγματά σου». Ο Ματ ευχήθηκε να χαμογελούσε μια φορά στις τόσες ο Ταλμέηνς· θα τον βοηθούσε να καταλάβει πότε μιλούσε σοβαρά και πότε όχι. Τώρα πάντως φαινόταν σοβαρός.
Ο Νέριμ στεκόταν λιγάκι παράμερα, μαζί με τον Πιπς και τη δική του κοντή, χοντρούλα καφέ φοράδα που ορθωνόταν από πάνω του, με δύο υποζύγια που κουβαλούσαν καλαμένια πανέρια φορτωμένα ως πάνω. Ο υπηρέτης του Ναλέσεν, ένας γεροδεμένος άνδρας ονόματι Λόπιν, είχε το δικό του μουνούχι με τη μύτη σαν σφυρί, τον ψηλό μαύρο επιβήτορα του Ναλέσεν, και μόνο ένα φορτωμένο άλογο.
Δεν ήταν μόνο αυτοί στην ομάδα τους. Καμία δεν του είχε πει κάτι παραπάνω από το σημείο και την ώρα της συνάντησης, όμως, εκεί που τον είχε ξαναπιάσει στην κουβέντα για να τον κάνει Πρόμαχο, η Μυρέλ του είχε πει ότι τώρα μπορούσε ελεύθερα να επικοινωνεί με την Ομάδα, αρκεί να μην τους έδινε εντολές να πλησιάσουν το Σαλιντάρ. Αυτό ήταν το τελευταίο που είχε στο νου του. Ο Βάνιν ήταν εδώ τώρα το πρωί επειδή ήταν καλός ανιχνευτής· υπήρχαν επίσης δώδεκα ιππείς διαλεγμένοι από την Ομάδα επειδή ήταν γεροδεμένοι και στο Μάερον είχαν επιβάλλει αποτελεσματικά την τάξη όσο και οι Κοκκινόχεροι. Απ’ ό,τι είχε πει ο Ναλέσεν, οι γρήγορες γροθιές και τα ρόπαλα θα έλυναν κάθε παρεξήγηση στην οποία ίσως έμπλεκαν η Νυνάβε και Ηλαίην, τουλάχιστον για όσο διάστημα χρειαζόταν ώστε να τις φυγαδεύσουν. Τέλος, ήταν εκεί και ο Όλβερ, στο γκρίζο άλογο που είχε ονομάσει Αέρα, ονομασία που ίσως να ταίριαζε στο ζώο με τα κοκαλιάρικα πόδια. Για τον Ματ ήταν εύκολη η απόφαση να πάρει και τον Όλβερ. Η Ομάδα ίσως έμπλεκε σε μπελάδες αν ακολουθούσε εκείνες τις τρελές. Ίσως όχι με τον Μπράυν, αλλά υπήρχαν αρκετοί ευγενείς που θα έβλεπαν με μισό μάτι τους δύο στρατούς που διέσχιζαν τα εδάφη τους, και θα απαντούσαν με νυχτερινές επιδρομές και σύννεφα βέλη από τα σύδεντρα. Σίγουρα για ένα αγόρι μια πόλη θα ήταν ασφαλέστερη.