«Έχω εννιά χιλιάδες ανθρώπους μαζί μου», είπε ο άλλος με απροσδόκητα ήπιο τόνο.
«Σκοτώνονται πιο δύσκολα απ’ όσο οι Τρόλοκ; Για δοκίμασε να την πάρεις —δοκίμασε, σου λέω!— και θα το μάθουμε!» Ο Πέριν κατάλαβε ότι έτρεμε, και τα χέρια του είχαν σφιχτεί σε γροθιές τόσο δυνατά που πονούσε. Αυτό τον σοκάρισε· τόσο πολύ καιρό είχε να θυμώσει, να θυμώσει πραγματικά, που δεν θυμόταν πια πώς ήταν.
Ο Μπασίρε τον περιεργάστηκε από την κορυφή ως τα νύχια και μετά κούνησε το κεφάλι του. «Ίσως θα ήταν κρίμα να σε σκοτώσω. Χρειαζόμαστε καινούριο αίμα. Στον Οίκο έχει ξεθυμάνει λιγάκι. Ο παππούς μου έλεγε ότι γινόμασταν όλοι μαλακοί, και είχε δίκιο. Σαν άντρας είμαι το μισό από κείνον, και, παρ’ όλο που ντρέπομαι που το λέω, η Ζαρίν είναι τρομερά μαλακή. Πρόσεξε, δεν εννοώ αδύναμη...» Έσμιξε τα φρύδια για μια στιγμή, κι ένευσε όταν είδε ότι ο Πέριν δεν θα έλεγε ότι η Φάιλε ήταν αδύναμη. «...αλλά πάντως είναι μαλακή».
Τόσο σοκάρισε αυτό τον Πέριν, που κάθισε κάτω πριν συνειδητοποιήσει ότι είχε πλησιάσει την καρέκλα. Παραλίγο θα ξεχνούσε το θυμό του. Ήταν τρελός αυτός ο άνθρωπος, που άλλαζε γνώμη από τη μια στιγμή στην άλλη; Όσο για τη Φάιλε — μαλακή; Πράγματι, ήταν απολαυστικά απαλή μερικές φορές, αλλά αν κανείς άνδρας περίμενε ότι θα ήταν μαλακή με τον τρόπο που το εννοούσε ο πατέρας της, τον περίμενε μια άσχημη έκπληξη. Αυτό ίσχυε και για τον ίδιο τον Πέριν.
Ο Μπασίρε πήρε το λιωμένο ποτήρι, το εξέτασε, και μετά το ξανάφησε κάτω και κάθισε στην άλλη καρέκλα. «Η Ζαρίν μου είπε πολλά για σένα πριν πάει στη μητέρα της, είπε τα πάντα για τον Άρχοντα Πέριν των Δύο Ποταμών, τον Σφαγέα των Τρόλοκ. Αυτό είναι καλό. Μου αρέσουν οι άνδρες που στέκονται μύτη με μύτη με τους Τρόλοκ και δεν υποχωρούν. Τώρα θέλω να μάθω τι είδους άνδρας είσαι». Και έμεινε να περιμένει την απάντηση του Πέριν, σιγοπίνοντας το κρασί του.
Ο Πέριν ευχήθηκε να είχε λίγο ακόμα από το παντς πεπονιού του Ραντ, ή ακόμα και ένα απείραχτο κρασοπότηρο. Το λαρύγγι του είχε στεγνώσει. Ήθελε να κάνει καλή εντύπωση, αλλά αναγκάστηκε να αρχίσει από την αλήθεια. «Το θέμα είναι ότι δεν είμαι πραγματικός άρχοντας. Είμαι σιδεράς. Για να καταλάβεις, όταν ήρθαν οι Τρόλοκ...» Η φωνή του έσβησε επειδή ο Μπασίρε τον έπιασαν τόσο δυνατά γέλια που αναγκάστηκε να σκουπίσει τα δάκρυά του.
«Μικρέ, τους Οίκους δεν τους έφτιαξε ο Δημιουργός. Μερικοί το ξεχνάνε, αλλά αν πας αρκετά πίσω στην ιστορία οποιουδήποτε Οίκου, θα βρεις έναν απλό άνθρωπο που επέδειξε ασυνήθιστο θάρρος ή που κράτησε την ψυχραιμία του και ανέλαβε τα ηνία όταν όλοι οι άλλοι το έσκαγαν σαν ξεπουπουλιασμένες χήνες. Βέβαια, κάτι άλλο που πολλοί θέλουν να ξεχνούν είναι ότι ο δρόμος που σε κατεβάζει μπορεί να είναι εξίσου απότομος. Είχα δύο καμαριέρες στο Τυρ που θα ήταν αρχόντισσες αν οι προγονοί τους πριν διακόσια χρόνια δεν ήταν τόσο ανόητοι που μόνο ένας ανόητος θα τους ακολουθούσε, κι επίσης έναν υλοτόμο στο Σιντόνα που ισχυρίζεται πως οι πρόγονοι του ήταν βασιλιάδες και βασίλισσες πριν τον Άρτουρ τον Γερακόφτερο. Ίσως να λέει αλήθεια· είναι καλός υλοτόμος. Υπάρχουν τόσοι δρόμοι που σ’ ανεβάζουν όσο και εκείνοι που σε κατεβάζουν, και όλοι είναι γλιστεροί». Ο Μπασίρε ξεφύσηξε τόσο δυνατά που τα μουστάκια του πετάρισαν. «Ο ανόητος γκρινιάζει όταν η μοίρα τον ρίξει στα χαμηλά, και πρέπει να είναι κανείς πραγματικά ανόητος για να γκρινιάξει όταν η μοίρα θα τον ανεβάσει. Αυτό που θέλω να μάθω για σένα δεν είναι τι ήσουν, ή τι είσαι, αλλά αυτό που είσαι μέσα σου. Αν η γυναίκα μου δεν ξεμαλλιάσει τη Ζαρίν, κι αν δεν σε σκοτώσω, τότε ξέρεις πώς να φερθείς στη γυναίκα σου; Ε;»
Για να μη χαλάσει την καλή εντύπωση που είχε δώσει, ο Πέριν αποφάσισε να μην εξηγήσει ότι θα προτιμούσε να ξαναγινόταν σιδεράς. «Φέρομαι στη Φάιλε όσο καλύτερα ξέρω», είπε με προσοχή.
Ο Μπασίρε ξεφύσηξε πάλι. «Όσο καλύτερα ξέρεις». Ο ουδέτερος τόνος του έγινε γρυλλητό. «Κοίτα να μάθεις το σωστό, μικρέ, αλλιώς θα σε... Άκου τι σου λέω. Η γυναίκα δεν είναι στρατιώτης να έρχεται τρέχοντας όταν βάλεις μια φωνή. Η γυναίκα σε μερικά πράγματα είναι μια περιστέρα. Να την κρατάς λιγότερο σφιχτά απ’ όσο νομίζεις ότι πρέπει, αλλιώς μπορεί να της κάνεις κακό. Κι αν κάνεις κακό στη Ζαρίν, θα το μετανιώσεις. Γίνομαι κατανοητός;» Ξαφνικά χαμογέλασε, μπερδεύοντας τον Πέριν, και η φωνή του έγινε σχεδόν φιλική. «Ίσως να είσαι καλός για γαμπρός μου, Αϋμπάρα, αλλά αν την κάνεις δυστυχισμένη...» Χάιδεψε πάλι τη λαβή του σπαθιού του.
«Προσπαθώ να την κάνω ευτυχισμένη», είπε σοβαρά ο Πέριν. «Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να κάνω είναι να την πληγώσω».
«Ωραία. Επειδή θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανες, μικρέ». Κι αυτό επίσης το είπε χαμογελαστά, όμως ο Πέριν ήταν σίγουρος ότι ο Μπασίρε εννοούσε κάθε λέξη. «Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σε πάω στη Ντέιρα. Αν οι δυο τους δεν έχουν τελειώσει ακόμα τη συζήτηση, καλύτερα να μπούμε στη μέση πριν αλληλοσκοτωθούν. Πάντα το παρατραβούσαν λιγάκι όταν τσακώνονταν, και τώρα η Ζαρίν είναι μεγάλη για να δώσει τέλος η Ντέιρα με ένα χέρι ξύλο». Ο Μπασίρε άφησε το ποτήρι του στο τραπέζι και συνέχισε να μιλά καθώς προχωρούσαν προς την πόρτα. «Υπάρχει κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσεις. Μπορεί μια γυναίκα να λέει ότι πιστεύει κάτι, αλλά αυτό δεν το κάνει αληθινό. Το πιστεύει, βεβαίως, αλλά κάτι δεν είναι κατ’ ανάγκην αλήθεια επειδή το πιστεύει μια γυναίκα. Έχε το αυτό στο νου σου».