«Ντεμίρα, είδες να έρχεται κανένας στην κοινή αίθουσα να πιει ένα ποτηράκι από τότε που φτάσαμε εμείς;» ρώτησε υπομονετικά η Μεράνα.
Ήταν αλήθεια· δεν είχε δει κανέναν. Μια-δυο Άες Σεντάι δεν είχαν αντίκτυπο στην πελατεία ενός πανδοχείου στο Κάεμλυν, όμως εννιά μαζί ήταν άλλο θέμα. Η Κυρά Σίντσονιν τώρα τελευταία το σχολίαζε απροκάλυπτα. «Επομένως σκόπευαν να μάθεις ότι με είχαν σκοτώσει Αελίτες. Ή ίσως ήθελαν να βρεθώ πριν πεθάνω». Μόλις είχε θυμηθεί τι της είχε μουγκρίσει εκείνος με το αιμοβόρο πρόσωπο. «Μου είπαν να σας πω να μην πλησιάσετε τον αλ’Θόρ. Αυτολεξεί. “Πες στις άλλες μάγισσες να μην πλησιάζουν τον Αναγεννημένο Δράκοντα”. Δεν θα μπορούσα να μεταφέρω αυτό το μήνυμα αν ήμουν νεκρή, ε; Σε ποια σημεία ήταν οι πληγές μου;»
Ο Στέβαν ανασάλεψε στο σκαμνί του και της έριξε μια οδυνηρή ματιά. «Τα δύο πλήγματα δεν πέτυχαν κάποιο όργανο που θα σε σκότωνε επιτόπου, όμως η ποσότητα αίματος που έχασες—»
«Τι κάνουμε τώρα;» τον διέκοψε η Ντεμίρα, απευθύνοντας την ερώτησή της στη Μεράνα, πριν προλάβει ο Πρόμαχος να της πει πόσο ανόητη ήταν που είχε επιτρέψει να την πλησιάσουν μ’ αυτόν τον τρόπο.
«Εγώ λέω να βρούμε τους υπεύθυνους Αελίτες», είπε σθεναρά η Μπερενίτσια, «και να τους δώσουμε ένα μάθημα για παραδειγματισμό». Καταγόταν από τη Μεθόριο του Σίναρ, και οι επιδρομές των Αελιτών ήταν μόνιμο χαρακτηριστικό καθώς μεγάλωνε. «Η Σήνιντ συμφωνεί μαζί μου».
«Α, όχι!» διαμαρτυρήθηκε η Ντεμίρα. «Δεν θέλω να χαλάσουμε την πρώτη ευκαιρία που έχω να μελετήσω τους Αελίτες. Ούτως ή άλλως, με δυσκολία σου λένε δυο λόγια. Ήταν δικό μου το αίμα, στο κάτω-κάτω. Εκτός αυτού, αν δεν ήταν Αελίτη κι αυτός που σας έφερε την προειδοποίηση, μου φαίνεται προφανές ότι έδρασαν κατόπιν εντολών, και νομίζω ότι υπάρχει μόνο ένας άνδρας στο Κάεμλυν που μπορεί να δώσει διαταγές σε Αελίτες».
«Οι υπόλοιπες», είπε η Μεράνα, κοιτώντας αποφασιστικά τη Μπερενίτσια, «συμφωνούν μαζί σου, Ντεμίρα. Δεν θέλω να ακούσω άλλο πια ότι πρέπει να σπαταλήσουμε χρόνο και δυνάμεις ψάχνοντας ένα κοπάδι λαγωνικά ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα ενώ αυτός που τα έστειλε να κυνηγήσουν τριγυρνά χαμογελαστός». Η Μπερενίτσια έδειξε να ενοχλείται πριν χαμηλώσει το κεφάλι, αλλά πάντα έτσι έκανε.
«Τουλάχιστον πρέπει να δείξουμε στον αλ’Θόρ ότι δεν μπορεί να φέρεται έτσι σε Άες Σεντάι», είπε κοφτά η Μπερενίτσια. Μια ματιά της Μεράνα την έκανε να μαλακώσει τον τόνο της, αν και δεν φαινόταν ευχαριστημένη. «Όμως όχι με τρόπο που να χαλάσει όλα μας τα σχέδια, φυσικά».
Η Ντεμίρα έπλεξε τα δάχτυλά της μπροστά στα χείλη της και αναστέναξε. Ένιωθε αδύναμη. «Μου ήρθε μια σκέψη. Αν τον κατηγορήσουμε στ’ ανοιχτά γι’ αυτό που έκανε, θα το αρνηθεί, φυσικά, και δεν θα έχουμε απόδειξη για να του την τρίψουμε στα μούτρα. Εκτός αυτού, θα ήταν συνετό να αφήσουμε να μαθευτεί ότι νιώθει ελεύθερος να κυνηγά Άες Σεντάι σαν κουνέλια». Η Μεράνα και η Μπερενίτσια κοιτάχτηκαν και ένευσαν αποφασισμένα. Ο καημένος ο Στέβαν συνοφρυωνόταν οργισμένος· ποτέ άλλοτε δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν να της κάνει κακό ατιμωρητί. «Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην πούμε τίποτα; Αυτό θα τον βάλει σε ανησυχία και σε σκέψεις. Γιατί δεν είπαμε τίποτα; Τι θα κάνουμε; Δεν ξέρω ως πού μπορούμε να φτάσουμε, τουλάχιστον όμως ας τον ταράξουμε λιγάκι».
«Καλή ιδέα», είπε η Βέριν από την πόρτα. «Ο αλ’Θόρ πρέπει να σέβεται τις Άες Σεντάι, αλλιώς θα είναι αδύνατο να δουλέψουμε μαζί του». Έκανε νόημα στον Στέβαν να φύγει —εκείνος φυσικά περίμενε πρώτα το νόημα της Ντεμίρα— και μετά πήρε το σκαμνί του. «Σκεφτόμουν ότι μιας και ήσουν ο στόχος—» Κοίταξε τη Μεράνα και τη Μπερενίτσια με σμιγμένα τα φρύδια. «Δεν κάθεστε; Δεν θέλω να μου πιαστεί ο σβέρκος κοιτάζοντάς σας». Η Βέριν συνέχισε να μιλά ενώ εκείνες ακόμα έβαζαν τη μόνη άλλη καρέκλα του δωματίου και ένα δεύτερο σκαμνί πλάι στο κρεβάτι. «Μιας και ήσουν ο στόχος, Ντεμίρα, θα πρέπει να βοηθήσεις να αποφασίσουμε πώς θα δώσουμε στον Αφέντη αλ’Θόρ ένα μάθημα. Και φαίνεται ότι ήδη έκανες την αρχή».
«Αυτό που νομίζω», άρχισε να λέει η Μεράνα, όμως η Βέριν τη διέκοψε.
«Μια στιγμή, Μεράνα. Η Ντεμίρα δικαιούται να μας δώσει πρώτη τις προτάσεις της».
Της Ντεμίρα της κόπηκε η ανάσα καθώς περίμενε την έκρηξη. Η Μεράνα πάντα έδειχνε ότι ήθελε την έγκριση της Βέριν στις αποφάσεις της, κάτι φυσικό υπό αυτές τις συνθήκες, αν και κάπως άκομψο, όμως αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Βέριν είχε αναλάβει την αρχηγία. Η Μεράνα όμως απλώς κοίταξε τη Βέριν για μια στιγμή, σφίγγοντας τα χείλη, και μετά υποκλίθηκε με το κεφάλι. Η Ντεμίρα αναρωτήθηκε αν αυτό σήμαινε ότι η Μεράνα θα παρέδιδε την αντιπροσωπεία στη Βέριν· δεν φαινόταν να έχει άλλη διέξοδο τώρα πια. Όλα τα βλέμμα στράφηκαν στη Ντεμίρα, αναμένοντας. Το βλέμμα της Βέριν ήταν ιδιαίτερα διαπεραστικό.