«Αν θέλουμε να τον βάλουμε σε ανησυχία για το τι σκοπεύουμε να κάνουμε, προτείνω να μην πάει καμία στο Παλάτι σήμερα. Ίσως δίχως εξήγηση, ή αν αυτό είναι υπερβολικό, με κάποιο πρόσχημα για να το καταλάβει». Η Μεράνα ένευσε. Το σημαντικότερο, όπως εξελισσόταν η κατάσταση, ήταν ότι ένευσε και η Βέριν. Η Ντεμίρα αποφάσισε να το προχωρήσει λιγάκι ακόμα. «Ίσως θα μπορούσαμε να μην στείλουμε καμία για επτά μέρες, για να τον αφήσουμε να βράζει. Είμαι σίγουρη ότι παρατηρώντας τη Μιν θα καταλάβουμε πότε θα είναι στο κατάλληλο σημείο, και...» Ό,τι κι αν αποφάσιζαν να κάνουν, ήθελε να συμμετέχει στην απόφαση. Στο κάτω-κάτω ήταν δικό της το αίμα που είχε χυθεί, και το Φως μόνο ήξερε για πόσον καιρό θα έπρεπε να αναβάλει τώρα την έρευνά της στη βιβλιοθήκη. Αυτό το τελευταίο ήταν εξίσου σημαντικός λόγος για να δώσουν στον αλ’Θόρ ένα μάθημα όσο και το ότι είχε ξεχάσει ποιες ήταν οι Άες Σεντάι.
47
Η Περιπλανώμενη
Ο Ματ ήθελε ένα απρόσκοπτο ταξίδι για το Έμπου Νταρ, και κατά κάποιον τρόπο έτσι έγινε. Ταξιδεύοντας όμως με έξι γυναίκες, εκ των οποίων οι τέσσερις ήταν Άες Σεντάι, είχε αρκετούς λόγους για να ενοχλείται.
Έφτασαν την πρώτη μέρα στο μακρινό δάσος, ενώ ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά στον ουρανό, και προχώρησαν αρκετές ώρες κάτω από την ψηλή κανόπη των ως επί το πλείστον γυμνών κλαριών, ενώ κάτω από τις οπλές των αλόγων έτριζαν πεσμένα φύλλα και ξερόκλαδα, ώσπου λίγο πριν από το ηλιοβασίλεμα στρατοπέδευσαν κοντά σε ένα ποταμάκι που ολοένα μίκραινε. Ο Χάρναν, ο αρχηγός αποσπάσματος με το δυνατό πηγούνι και το τατουάζ του γερακιού στο μάγουλο του, φρόντισε να βολευτούν οι στρατιώτες της Ομάδας, να ξυστρίσουν και να πεδικλώσουν τα άλογα, να μπουν σκοποί και να ανάψουν φωτιές. Ο Νέριμ κι ο Λόπιν τριγυρνούσαν αναστατωμένοι και διαμαρτύρονταν ότι δεν είχαν φέρει σκηνές, και πώς ήταν δυνατόν να ξέρουν ότι θα περνούσαν τη νύχτα στο χώμα αφού ο αφέντης τους δεν είχε πει τίποτα, κι ότι αν ο αφέντης τους πάθαινε κάτι δεν θα έφταιγαν αυτοί. Σκελετός ο ένας, σωματώδης ο άλλος, έμοιαζαν να είναι ο καθένας αντίλαλος του άλλου. Ο Βάνιν φυσικά τακτοποιήθηκε μόνος του, αν κι είχε το νου του στον Όλβερ, και ξύστρισε τα σημεία του Αέρα που ο Όλβερ δεν μπορούσε να φτάσει ούτε και βάζοντας τη σέλα του για σκαμνί. Όλοι πρόσεχαν τον Όλβερ.
Οι γυναίκες μοιράζονταν μαζί τους το στρατόπεδο, μα κατά κάποιον τρόπο η δική τους περιοχή ήταν ξέχωρη, σαν να βρισκόταν πενήντα βήματα παραπέρα. Λες και χώριζε το μέρος στα δύο μια αόρατη γραμμή, με αόρατα σημάδια που έλεγαν στους στρατιώτες να μην την περάσουν. Η Νυνάβε κι η Ηλαίην κι οι δυο ασπρομάλλες είχαν μαζευτεί γύρω από τη δική τους φωτιά, μαζί με την Αβιέντα και τη χρυσομάλλα Κυνηγό, και σπανίως έριχναν έστω και μια ματιά στον Ματ και τους άνδρες του που άπλωναν τις κουβέρτες τους. Οι μουρμουριστές συζητήσεις που έπιαναν τ’ αυτιά του Ματ, αφορούσαν, όσο μπορούσε να διακρίνει, τη Βαντέν και την Αντελέας που ανησυχούσαν μήπως η Αβιέντα σκόπευε να φτάσει στο Έμπου Νταρ περπατώντας και σέρνοντας από τα γκέμια το άλογο της αντί να το καβαλήσει. Ο Θομ προσπάθησε να πει κι αυτός μια κουβέντα στην Ηλαίην και, αν ήταν δυνατόν, η μόνη απάντηση που έλαβε ήταν ένα φιλικό χτυπηματάκι στο μάγουλο πριν τον στείλουν να καθίσει μαζί με τον Τζούιλιν και τον Τζάεμ, τον λιπόσαρκο γερο-Πρόμαχο, ο οποίος ανήκε στη Βαντέν και φαινόταν ότι η μόνη του απασχόληση ήταν να ακονίζει το σπαθί του.
Ο Ματ δεν είχε καμία αντίρρηση να μένουν οι γυναίκες χωριστά. Δεν καταλάβαινε τι ήταν, αλλά τις περιέβαλλε μια ένταση. Τουλάχιστον τη Νυνάβε και την Ηλαίην, και επηρέαζε επίσης και την Κυνηγό. Μερικές φορές κοίταζαν τις Άες Σεντάι —τις άλλες Άες Σεντάι· ο Ματ αναρωτιόταν αν θα συνήθιζε ποτέ να σκέφτεται ως Άες Σεντάι τη Νυνάβε και την Ηλαίην— με παράξενη προσήλωση, αν και η Βαντέν και η Αντελέας έμοιαζαν ανύποπτες όσο και η Αβιέντα γι’ αυτό. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, ο Ματ δεν ήθελε να μπλέξει. Φαινόταν ότι ήταν έτοιμος να ξεσπάσει κάποιος καυγάς, και είτε ξεσπούσε με φλόγες είτε σιγόκαιγε στο βάθος, ο φρόνιμος άνδρας κρατούσε απόσταση από τους καυγάδες των γυναικών. Και είτε φορούσε το μενταγιόν είτε όχι, ο φρόνιμος άνδρας κρατούσε μεγάλη απόσταση αν οι γυναίκες ήταν Άες Σεντάι.
Ήταν μικρή αυτή η ενόχληση, το ίδιο και η άλλη, για την οποία το σφάλμα ήταν δικό του. Το φαγητό. Από τη φωτιά των Άες Σεντάι δεν άργησε να έρθει η ευωδιά του αρνιού και κάποιας σούπας. Περιμένοντας πως θα έφταναν σύντομα στο Έμπου Νταρ, ο Ματ δεν είχε πει τίποτα για τα τρόφιμα στον Βάνιν και τους άλλους, κι αυτό σήμαινε πως είχαν λίγο ξεραμένο κρέας και σκληρά κομμάτια άζυμο ψωμί στα σακίδια της σέλας τους. Ο Ματ δεν είχε δει σχεδόν ούτε πουλιά ούτε σκίουρους, πόσο μάλλον κανένα ελάφι, κι έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να κυνηγήσουν. Όταν ο Νέριμ έστησε ένα μικρό αναδιπλούμενο τραπεζάκι και ένα σκαμνί για τον Ματ —ο Λόπιν ετοίμαζε ένα άλλο για τον Ναλέσεν— ο Ματ του είπε να μοιράσει αυτά που είχε κρύψει στα κοφίνια των υποζυγίων τους. Το αποτέλεσμα ήταν λιγότερο ικανοποιητικό απ’ όσο έλπιζε.