«Με αηδιάζει το ότι θα έστελνε κανείς τέτοια επιστολή σε μια Άες Σεντάι». Η Κιρούνα δεν μίλησε με βροντώδη φωνή· ο τόνος της ήταν γαλήνιος και συγκρατημένος και σθεναρός, όλα αυτά μαζί. Μα τα μαύρα μάτια της πετούσαν αστραπές. «Ντεμίρα, μπορεί ο πληροφοριοδότης σου να επιβεβαιώσει ότι ο αλ’Θόρ έχει πάει στην Καιρχίν;»
«Ταξίδεμα», μουρμούρισε η Μπέρα δύσπιστα. «Για σκέψου τι πήγε και ξαναανακάλυψε».
Οι πολύχρωμες χάντρες στα μαλλιά της Φήλντριν άφησαν ξερούς κρότους καθώς ένευε. «Δεν μπορούμε να σκεφτούμε τι άλλο θα μπορούσε να ήταν. Θα πρέπει να μην ξεχνάμε πως ίσως είναι ισχυρότερος ακόμα και από τον Λογκαίν ή τον Μάζριμ Τάιμ, σωστά;»
«Δεν μπορεί να γίνει τίποτα με τον Τάιμ;» Το στρογγυλό πρόσωπο της Ραφέλα, που συνήθως ήταν γλυκό και ευχάριστο, τώρα ήταν αυστηρό και η συνήθως μειλίχια φωνή της ήταν ανέκφραστη. «Υπάρχουν το λιγότερο εκατό άνδρες που μπορούν να διαβιβάσουν —εκατό!— σε απόσταση ούτε είκοσι μιλίων από δω που καθόμαστε». Η Κάιρεν ένευσε με αποφασισμένο ύφος μα δεν μίλησε.
«Πρέπει να περιμένουν», είπε σταθερά η Κιρούνα. «Μα το Φως και την τιμή, δεν ξέρω πόσες αδελφές θα χρειαστούν για να αντιμετωπίσουν τόσους πολλούς. Το σημαντικό είναι ο αλ’Θόρ, τον οποίο μπορούμε να χειριστούμε. Ντεμίρα;»
Η Ντεμίρα φυσικά περίμενε πρώτα να τελειώσουν οι άλλες. Με μια ελαφρά κλίση της κεφαλής, είπε, «Το μόνο που ξέρω είναι ότι έφυγε, όπως φαίνεται μαζί μ’ ένα μεγάλο αριθμό Αελιτών, και πιθανότατα είναι μαζί και ο Πέριν Αϋμπάρα».
Η Βέριν είχε μπει στο δωμάτιο όταν άρχισε να μιλάει η Ντεμίρα, και πρόσθεσε, «Δεν υπάρχει αμφιβολία για τον Πέριν. Έστειλα τον Τόμας να δει το στρατόπεδο των ανδρών από τους Δύο Ποταμούς. Όπως φαίνεται, έστειλαν δυο άνδρες στο Παλάτι για να πάρουν τα άλογα του Πέριν και της γυναίκας του. Οι υπόλοιποι έχουν αφήσει τις άμαξες και τους υπηρέτες και ήδη προχωρούν ανατολικά καλπάζοντας όσο πιο γρήγορα μπορούν. Πίσω από τη λυκοκεφαλή του Πέριν και τον Κόκκινο Αετό της Μανέθερεν». Ένα αμυδρό χαμόγελο έκανε τα χείλη της να κυρτώσουν, σαν να το έβρισκε διασκεδαστικό. Η Κάιρεν προφανώς είχε αντίθετη γνώμη· άφησε μια κοφτή κραυγούλα και μετά έσφιξε το στόμα, με τα χείλη να σχηματίζουν μια ίσια γραμμή.
Ούτε και η Μεράνα το έβρισκε διασκεδαστικό, μα ήταν αμελητέο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Ήταν μια αμυδρή οσμή από κάτι σάπιο τη στιγμή που ήδη καθόσουν σε ένα σκουπιδότοπο· ένα σκυλί που σου γάβγιζε τη στιγμή που οι λύκοι σε είχαν πιάσει από τα φουστάνια. Και να σκεφτεί κανείς ότι ανησυχούσε για τη Βέριν, ότι είχε παλέψει τόσο γι’ αυτήν. Στην πραγματικότητα, η Βέριν δεν είχε μεγάλη ανάμιξη στα σχέδιά της, παρά μόνο για να καθοδηγήσει τη Ντεμίρα ώστε να προτείνει τη σημερινή ατυχή αντιπαράθεση. Είχε γίνει με μεγάλη επιδεξιότητα· η Μεράνα δεν πίστευε ότι θα το πρόσεχε οποιαδήποτε άλλη εκτός από μια Γκρίζα. Όμως και η ίδια προσωπικά είχε συμφωνήσει μ’ αυτό. Το ότι είχαν αψηφήσει —ή είχαν προσπαθήσει να αψηφήσουν— τον αλ’Θόρ ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν. Στην αρχή ανησυχούσε για τη Βέριν, και να που τώρα είχαν εμφανιστεί η Κιρούνα και η Μπέρα, που δεν δεσμεύονταν με κανένα τρόπο από τις δικές της αρμοδιότητες και που ήταν εξίσου δυνατές με τη Μασούρι και τη Φήλντριν και τη Ραφέλα, ή ακόμα δυνατότερες.
«Να ένα σάπιο γογγύλι στη σούπα», μουρμούρισε ζοφερά η Μπέρα. Η Κάιρεν και μερικές άλλες ένευσαν πως συμφωνούσαν.
«Μικρό γογγύλι», της είπε η Κιρούνα ξερά. Σχεδόν όλες ένευσαν, εκτός από τη Μεράνα και τη Βέριν. Η Μεράνα απλώς αναστέναξε μαλακά· η Βέριν κοίταζε την Κιρούνα με βλέμμα σαν πουλιού όπως ήταν το συνηθισμένο τη, με το κεφάλι γερμένο. «Γιατί αργεί η Αλάνα;» ρώτησε απαιτητικά η Κιρούνα γενικά την ομήγυρη. «Δεν θέλω να τα λέω δυο φορές».
Η Μεράνα σκεφτόταν πως το είχε προκαλέσει η ίδια, επιζητώντας την έγκριση της Βέριν. Εξακολουθούσε να είναι η επικεφαλής της αντιπροσωπείας, κι όλες ακολουθούσαν τις εντολές της, ακόμα και η Μασούρι και η Ραφέλα και η Φήλντριν. Όμως ήξεραν. Δεν ήταν σίγουρη αν η Κιρούνα ή η Μπέρα είχαν αναλάβει τα ηνία —δεν είχε σημασία το ότι η μία είχε γεννηθεί σε φάρμα και η άλλη σε παλάτι· αυτά δεν έπαιζαν ρόλο στις Άες Σεντάι— αλλά το ένα πράγμα για το οποίο ήταν σίγουρη η Μεράνα ήταν ότι η πρεσβεία διαλυόταν ολόγυρά της. Τέτοια πράγματα δεν συνέβαιναν όταν ο Πύργος ήταν ολόκληρος, όταν η πρέσβειρα είχε την πλήρη εξουσία του Πύργου και της Έδρας της Άμερλιν στο πλευρό της, και δεν είχε σημασία αν είχε χρειαστεί τριάντα χρόνια να φορέσει το επώμιο και μπορούσε να διαβιβάσει ελάχιστα. Τώρα όλες εκεί ήταν μια συνάθροιση από Άες Σεντάι που έπαιρναν τις θέσεις τους χωρίς να το πολυσκεφτούν.