Στην ίδια απαντητική επιστολή, ο Ραντ ζητούσε από τον Γκάγουιν να τον επισκεφθεί. Είχε συναντήσει μόνο μια φορά τον αδελφό της Ηλαίην, μα τον είχε συμπαθήσει. Ο Γκάγουιν ούτε ήρθε, ούτε απάντησε. Ο Ραντ συμπέρανε μετά λύπης του ότι ο Γκάγουιν πίστευε τις ιστορίες για τη μητέρα του. Δεν μπορούσες έτσι εύκολα να ζητήσεις από κάποιον να μην πιστέψει κάτι τέτοιο. Του προκαλούσε μια τόσο δύσθυμη διάθεση όποτε το σκεφτόταν, που ακόμα κι η Μιν απελπιζόταν ότι θα μπορούσε να του ανορθώσει το ηθικό· όταν ήταν έτσι, ούτε ο Πέριν ούτε ο Λόιαλ μπορούσαν να μείνουν δίπλα του.
Τρεις μέρες αργότερα ήρθε άλλη μια παράκληση από την Κόιρεν, εξίσου ευγενική, και μια τρίτη τρεις μέρες αργότερα, όμως ο Ραντ βρήκε δικαιολογίες να τις αρνηθεί κι αυτές. Εν μέρει εξαιτίας της Αλάνα. Η αίσθησή της ήταν ακόμα μακρινή και αόριστη, μα ώρα την ώρα πλησίαζε. Αυτό δεν ήταν έκπληξη· ήταν σίγουρος ότι η Μεράνα θα διάλεγε την Αλάνα για μια από τις έξι που θα έπαιρνε μαζί της. Δεν σκόπευε να αφήσει την Αλάνα να τον πλησιάσει σε απόσταση ούτε ενός μιλίου, μα είχε πει ότι θα τις έβαζε σε ίση θέση με την Κόιρεν, και το εννοούσε. Έτσι η Κόιρεν θα έπρεπε να κάνει υπομονή για λίγο ακόμα. Εκτός αυτού, ήταν απασχολημένος, με διάφορα πράγματα.
Έκανε μια σύντομη επίσκεψη στη σχολή που στεγαζόταν στο πάλαι-ποτέ παλάτι του Μπαρτέηνς, η οποία κατέληξε να μην είναι τόσο σύντομη. Η Ίντριεν Τάρσιν πάλι περίμενε στην είσοδο για να του δείξει κάθε λογής εφευρέσεις και ανακαλύψεις, συχνά ακατανόητες, και επίσης τα μαγαζιά όπου τα διάφορα καινούρια αλέτρια και σβάρνες και δρεπάνια τώρα κατασκευάζονταν για να πουληθούν, όμως η δυσκολία ήταν ο Χέριντ Φελ. Ή ίσως η Μιν. Οι σκέψεις του Φελ πετούσαν εδώ κι εκεί ως συνήθως και η γλώσσα του τις ακολουθούσε, και ολοφάνερα ξεχνούσε πως ήταν εκεί η Μιν. Ξεχνούσε πολλά πράγματα. Αλλά μόλις ο Ραντ του έστρεφε την προσοχή σε ένα σημείο, ο Φελ ξαφνικά την πρόσεχε πάλι για πρώτη φορά και ξαφνιαζόταν. Συνεχώς της ζητούσε συγγνώμη για την πίπα που δεν θυμόταν να την ξανανάψει, σκούπιζε συνεχώς στάχτη από την επιβλητική κοιλιά του, έσιαζε συνεχώς τα αραιά, γκρίζα μαλλιά του. Η Μιν έδειχνε να το διασκεδάζει, αν και ο Ραντ δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της άρεσε το ότι ένας άνδρας ξεχνούσε την παρουσία του. Η Μιν έφτασε στο σημείο να φιλήσει τον Φελ στην κορφή του κεφαλιού του όταν αυτή και ο Ραντ σηκώθηκαν να φύγουν, κάτι που άφησε τον άλλο αποσβολωμένο. Αυτό δεν τον βοήθησε να μάθει τι είχε ανακαλύψει ο Φελ για τις Σφραγίδες της φυλακής του Σκοτεινού και την Τελευταία Μάχη.
Την επόμενη μέρα, έλαβε ένα σημείωμα στριμωγμένο στη σχισμένη γωνιά μιας περγαμηνές.
Η πίστη και η τάξη δίνουν δύναμη. Πρέπει να μαζέψεις τα χαλάσματα πριν χτίσεις. Θα εξηγήσω όταν σε ξαναδώ. Μη φέρεις την κοπέλα. Παραείναι όμορφη.
Ήταν κάτι βιαστικά ορνιθοσκαλίσματα με την υπογραφή στριμωγμένη στη γωνία του κουρελόχαρτου, και ο Ραντ τα βρήκε ακατανόητα. Όταν όμως προσπάθησε να ξαναδεί τον Φελ, εκείνος είχε πει στην Ίντριεν ότι ένιωθε πάλι νέος και θα πήγαινε για ψάρεμα. Καταμεσής της ξηρασίας. Ο Ραντ αναρωτήθηκε μήπως ο γέρος είχε πια χάσει τα λογικά του. Η Μιν πάντως βρήκε διασκεδαστικό το σημείωμα· ρώτησε αν μπορούσε να το κρατήσει, κι ο Ραντ αρκετές φορές την έπιασε να το κοιτάζει και να χαμογελά.
Είτε ο άνθρωπος είχε τα λογικά του είτε όχι, ο Ραντ αποφάσισε πως την άλλη φορά θα άφηνε τη Μιν στο παλάτι, μα η αλήθεια ήταν πως δυσκολευόταν να την κρατά στο πλευρό του όταν την ήθελε. Η Μιν περνούσε περισσότερες ώρες με τις Σοφές παρά μαζί του. Ο Ραντ δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό τον ενοχλούσε τόσο, μα παρατήρησε πάνω του την τάση να φέρεται σκαιά στους άλλους όταν η Μιν ήταν έξω στις σκηνές. Πάλι καλά που η Μιν δεν ήταν πολύ συχνά μαζί του. Ο κόσμος θα το πρόσεχε. Θα μιλούσαν γι’ αυτό και θα αναρωτιόντουσαν. Στην Καιρχίν, όπου ακόμα και οι υπηρέτες έπαιζαν τη δική του εκδοχή του Παιχνιδιού των Οίκων, θα ήταν επικίνδυνο για τη Μιν να αναρωτιούνται κάποιοι μήπως ήταν σημαντικό πρόσωπο. Πάλι καλά. Έβαλε τα δυνατά του να μην φέρεται άσχημα.
Ο λόγος που ήθελε τη Μιν, φυσικά, ήταν για να βλέπει τους ευγενείς που έρχονταν να τον βρουν ένας-ένας και να νοιαστούν για την υγεία του —η κατάρρευσή του πρέπει να είχε δώσει έναυσμα σε φήμες— χαμογελαστοί, ρωτώντας πόσο καιρό σκόπευε να μείνει αυτή τη φορά στην Καιρχίν, και ποια, μ’ όλο το θάρρος, ήταν τα σχέδιά του, χαμογελώντας ξανά, πάντα χαμογελώντας. Ο μόνος που δεν του χαμογελούσε τόσο πλατιά ήταν ο Ντομπραίν, που είχε ακόμα το μπροστινό μέρος του κεφαλιού του ξυρισμένο σαν στρατιώτης ενώ οι ρίγες του σακακιού του ήταν τριμμένες από το θώρακα τον οποίο έβγαζε για να έρθει στο παλάτι· ο Ντομπραίν ήταν τόσο βλοσυρός όταν έκανε ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις, που ο Ραντ χάρηκε για τη δική του αναχώρηση περισσότερο απ’ όσο για των άλλων.