Το διασκεδαστικό ήταν ότι τη δεύτερη φορά το βιβλίο ήταν ο δερματόδετος πρώτος τόμος των Δοκιμίων Περί Λογικής του Ντάρια Γκάχαντ, το οποίο ο Ραντ είχε βρει δυσκολοχώνευτο και σκόπευε να το επιστρέψει στη Βιβλιοθήκη την επόμενη φορά που θα περνούσε από κει ο Λόιαλ. Η Μιν συνέχισε να το διαβάζει αρκετή ώρα μετά την αναχώρηση της Φάιλε, και παρ’ όλο που έσμιγε τα φρύδια και μουρμούριζε, εκείνη τη νύχτα το πήρε μαζί της στα δωμάτια της, στα διαμερίσματα των φιλοξενούμενων.
Παρ’ όλο που μεταξύ της Μιν και της Φάιλε επικρατούσε ψυχρή αδιαφορία, μεταξύ της Μιν και της Μπερελαίν δεν υπήρχε έχθρα. Όταν η Σομάρα ανήγγειλε τη Μπερελαίν το δεύτερο απόγευμα, ο Ραντ έβαλε το σακάκι του, βγήκε στον προθάλαμο και κάθισε στην ψηλή επίχρυση καρέκλα στο βάθρο πριν πει στη Σομάρα να την αφήσει να μπει. Η Μιν όμως άργησε να προχωρήσει στο καθιστικό. Η Μπερελαίν μπήκε μέσα μεγαλοπρεπώς, πανέμορφη όπως πάντα, φορώντας ένα μαλακό γαλάζιο φόρεμα που όπως πάντα είχε βαθύ ντεκολτέ — και το βλέμμα της έπεσε στη Μιν, που φορούσε ανοιχτοκόκκινο σακάκι και παντελόνι. Επί αρκετές ατέλειωτες στιγμές, ήταν σαν να μην υπήρχε ο Ραντ. Η Μπερελαίν κοίταξε ολοφάνερα τη Μιν από την κορφή ως τα νύχια. Η Μιν ξέχασε το καθιστικό· έβαλε τα χέρια στους γοφούς και στάθηκε εκεί με το ένα γόνατο λυγισμένο, εξετάζοντας εξίσου απροκάλυπτα τη Μπερελαίν. Χαμογέλασαν η μια της άλλης· ο Ραντ σχεδόν ανατρίχιασε όταν το έκαναν αυτό. Του θύμιζαν δυο γάτες που μόλις είχαν καταλάβει ότι ήταν κλειδωμένες μαζί στο ίδιο δωματιάκι. Η Μιν έδειξε να συμπεραίνει πως δεν υπήρχε πια λόγος να κρύβεται και περπάτησε —η σωστή λέξη θα ήταν «λικνίστηκε»· σε σύγκριση, ο τρόπος που περπατούσε η Μπερελαίν φάνταζε αγορίστικος!— και κάθισε με το ένα γόνατο πάνω στο άλλο, ακόμα χαμογελώντας. Μα το Φως, τι χαμόγελα είχαν εκείνες οι γυναίκες.
Στο τέλος η Μπερελαίν στράφηκε προς τον Ραντ, απλώνοντας τα φουστάνια της και έσκυψε χαμηλά. Ο Ραντ άκουσε τον Λουζ Θέριν να σιγοτραγουδά μέσα στο μυαλό του, απολαμβάνοντας το θέαμα μιας πολύ όμορφης γυναίκας που επεδείκνυε με μεγάλη γενναιοδωρία τα κάλλη της. Και του Ραντ επίσης του άρεσε αυτό που έβλεπε, μολονότι αναρωτιόταν αν έπρεπε να τραβήξει το βλέμμα τουλάχιστον μέχρι να ξαναορθωθεί η Μπερελαίν, όμως υπήρχε λόγος που καθόταν σε βάθρο. Προσπάθησε να μιλήσει με τόνο λογικό και αποφασισμένο.
«Μπερελαίν, του Ρούαρκ του ξέφυγε κατά λάθος ότι παραμελείς τα καθήκοντα σου. Απ’ ότι φαίνεται, κρυβόσουν επί μέρες στα δωμάτια σου μετά την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ. Απ’ ό,τι κατάλαβα, χρειάστηκε να σου μιλήσει αυστηρά για να βγεις έξω». Ο Ρούαρκ δεν το είχε πει ξεκάθαρα, όμως ο Ραντ είχε πάρει αυτή την εντύπωση. Τα μάγουλά της κοκκίνισαν, κάτι που έδειχνε πως σωστά είχε καταλάβει. «Ξέρεις γιατί εδώ έχεις εσύ το πάνω χέρι κι όχι αυτός. Υποτίθεται πως θα άκουγες τις συμβουλές του, όχι ότι θα τα άφηνες όλα πάνω του. Δεν θέλω να αποφασίσουν οι Καιρχινοί να εξεγερθούν νομίζοντας πως έβαλα έναν Αελίτη να τους κυβερνήσει».
«Ήμουν... ανήσυχη, Άρχοντα Δράκοντα». Παρά το δισταγμό, παρά τα κόκκινα μάγουλα, η φωνή της ήταν ήρεμη. «Από τότε που ήρθαν οι Άες Σεντάι, συνεχώς κυκλοφορούν φήμες. Μπορώ να ρωτήσω ποιον σκέφτεσαι να κυβερνήσει εδώ;»
«Την Ηλαίην Τράκαντ. Την Κόρη-Διάδοχο του Άντορ. Βασίλισσα του Άντορ, τώρα». Ή τουλάχιστον σύντομα. «Δεν ξέρω τι φήμες εννοείς, μα εσύ ασχολήσου με την παλινόρθωση της Καιρχίν, και άσε εμένα να ανησυχώ για τις Άες Σεντάι. Η Ηλαίην θα είναι ευγνώμων γι’ αυτό που κάνεις εδώ». Η Μιν για κάποιο λόγο ξεφύσηξε αρκετά δυνατά.
«Είναι μια καλή επιλογή», είπε συλλογισμένα η Μπερελαίν. «Οι Καιρχινοί θα τη δεχτούν, νομίζω, ίσως τη δεχτούν ακόμα και οι εξεγερθέντες στους λόφους». Αυτό ήταν καλό· η Μπερελαίν ήταν οξυδερκής παρατηρητής των ρευμάτων της πολιτικής, ισάξια των Καιρχινών. Πήρε μια βαθιά ανάσα μπροστά του, κάτι που έκανε τον Λουζ Θέριν να σταματήσει να σιγοτραγουδά. «Όσο για τις Άες Σεντάι... οι φήμες λένε ότι ήρθαν να σε συνοδεύσουν στο Λευκό Πύργο».
«Εγώ όμως είπα, άσε τις Άες Σεντάι πάνω μου». Δεν ήταν ότι δεν εμπιστευόταν τη Μπερελαίν. Την εμπιστευόταν να κυβερνήσει την Καιρχίν μέχρι που θα ανέβαινε στο Θρόνο του Ήλιου η Ηλαίην, την εμπιστευόταν στο ότι δεν είχε προσωπικές φιλοδοξίες για το θρόνο. Αλλά επίσης ήξερε πως όσο λιγότεροι ήξεραν πως είχε κάποια σχέδια που αφορούσαν τις Άες Σεντάι, τόσο μικρότερη πιθανότητα υπήρχε να μάθαινε η Κόιρεν ότι ο Ραντ σκεφτόταν κάτι πέρα από το χρυσάφι και τα πετράδια της.