«Ήρθαμε εδώ για το Κέρας, όχι για να χαζεύουμε τα τέρατα των Σωντσάν. Κοίτα να μας βρεις το Κέρας, Χούριν».
Οι στρατιώτες δεν είχαν καταδεχτεί να τους κοιτάξουν. Ο δρόμος κατέληγε στο στρογγυλό λιμάνι. Ο Ραντ έβλεπε τα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα εκεί ψηλά τετράγωνα πλοία με μακριά κατάρτια, που έμοιαζαν μικρά απ’ αυτή την απόσταση.
«Έχει έρθει πολλές φορές εδώ». Ο Χούριν έτριψε τη μύτη του με τη ράχη του χεριού. «Ο δρόμος ζέχνει από τα αχνάρια του, που είναι το ένα πάνω στο άλλο. Νομίζω πως χτες πέρασε από δω, Άρχοντα Ίνγκταρ. Μπορεί χτες το βράδυ».
Ο Ματ, ξαφνικά, έσφιξε το πανωφόρι του και με τα δύο χέρια. «Είναι εκεί», ψιθύρισε. Γύρισε και περπάτησε προς τα πίσω, κοιτάζοντας το ψηλό σπίτι με το λάβαρο. «Το εγχειρίδιο είναι εκεί. Δεν το πρόσεξα καν πριν, επειδή έβλεπα αυτά τα — τα πλάσματα, αλλά το νιώθω».
Ο Πέριν έχωσε το δάχτυλό του στα πλευρά του Ματ. «Κόφ’ το, γιατί θα παραξενευτούν έτσι που τους κοιτάζεις σαν χαζός».
Ο Ραντ έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο του. Ο αξιωματικός τους κοίταζε.
Ο Ματ ξαφνικά ξαναγύρισε προς τους άλλους, μουτρωμένος. «Τζάμπα θα περπατάμε; Εκεί είναι, σου λέω».
«Αυτό που ψάχνουμε είναι το Κέρας», μούγκρισε ο Ίνγκταρ. «Θέλω να βρω τον Φάιν και να τον αναγκάσω να μου πει πού είναι». Δεν βράδυνε το βήμα του καθόλου.
Ο Ματ δεν είπε τίποτα, όμως όλο το πρόσωπο του ήταν μια ικεσία.
Κι εγώ πρέπει να βρω τον Φάιν, σκέφτηκε ο Ραντ. Πρέπει. Αλλά, όταν κοίταξε το πρόσωπο του Ματ. είπε, «Ίνγκταρ, αν το εγχειρίδιο είναι σ’ αυτό το σπίτι, μάλλον είναι εκεί και ο Φάιν. Δεν μπορώ να τον φανταστώ να τα αφήνει από τα μάτια του, είτε το εγχειρίδιο, είτε το Κέρας».
Ο Ίνγκταρ σταμάτησε. Μετά από μια στιγμή, είπε, «Μπορεί να είναι, αλλά εδώ έξω που είμαστε δεν μπορούμε να ξέρουμε».
«Μπορούμε να τον περιμένουμε να βγει έξω», είπε ο Ραντ. «Αν βγει τέτοια ώρα, αυτό σημαίνει ότι πέρασε τη νύχτα εδώ. Και πάω στοίχημα ότι εκεί που κοιμάται, εκεί είναι το Κέρας. Αν βγει, μπορούμε να έχουμε ξαναγυρίσει στη Βέριν ως το μεσημέρι, και μετά ως τα μεσάνυχτα να έχουμε καταστρώσει το σχέδιό μας».
«Δεν σκοπεύω να περιμένω τη Βέριν», είπε ο Ίνγκταρ, «ούτε θα περιμένω να βραδιάσει. Πολύ καιρό περίμενα ως τώρα. Θέλω να έχω το Κέρας στα χέρια μου πριν δύσει πάλι ο ήλιος».
«Μα δεν ξέρουμε, Ίνγκταρ».
«Ξέρω ότι το εγχειρίδιο είναι εκεί», είπε ο Ματ.
«Κατ ο Χούριν λέει ότι ο Φάιν χτες το βράδυ ήταν εδώ». Ο Ίνγκταρ δεν έδωσε σημασία στον Χούριν, που προσπαθούσε να πει ότι δεν ήταν τελείως σίγουρο. «Είναι η πρώτη φορά που μπόρεσες να πεις ότι τα χνάρια δεν είναι δυο και τριών ημερών παλιά. Θα πάρουμε το Κέρας. Τώρα!»
«Πώς;» Ο αξιωματικός δεν τους παρακολουθούσε πια, αλλά υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι στρατιώτες μπροστά στο κτίριο. Και δύο γκρολμ. Αυτό είναι τρέλα. Λεν μπορεί να υπάρχουν γκρολμ εδώ. Αλλά η σκέψη δεν έκανε τα κτήνη να εξαφανιστούν.
«Απ’ ό,τι φαίνεται, πίσω απ’ όλα αυτά τα σπίτια υπάρχουν κήποι», είπε ο Ίνγκταρ, κοιτάζοντας γύρω του σκεφτικός. «Αν κάποιο απ’ αυτά τα στενάκια περνά δίπλα από τοίχο κήπου... Μερικοί φυλάνε τόσο καλά το μέτωπο, που παραμελούν τα μετόπισθεν. Ελάτε». Πήγε ευθεία προς το κοντινότερο πέρασμα ανάμεσα σε δύο ψηλά κτίρια. Ο Χούριν και ο Ματ έτρεξαν από πίσω του.
Ο Ραντ κοιτάχτηκε με τον Πέριν —ο κατσαρομάλλης φίλος του σήκωσε τους ώμους καρτερικά— και ακολούθησαν κι αυτοί.
Το στενάκι μόλις που ήταν πιο φαρδύ από τους ώμους τους, αλλά περνούσε ανάμεσα από ψηλούς τοίχους κήπων, ώσπου διασταυρωνόταν με ένα άλλο στενάκι, αρκετά φαρδύ για να χωρά χειράμαξα ή καροτσάκι. Κι αυτό επίσης ήταν λιθοστρωμένο, αλλά εκεί έβλεπαν μόνο οι πίσω όψεις των κτιρίων, με τους πέτρινους τοίχους και τα κλεισμένα παντζούρια, ενώ τα σχεδόν γυμνά κλαριά των δένδρων ξεπερνούσαν τους ψηλούς πίσω τοίχους των κήπων.
Ο Ίνγκταρ τους οδήγησε σε κείνο το στενάκι, ώσπου βρέθηκαν στο αντίθετο σημείο από το λάβαρο που κυμάτιζε. Έβγαλε τα ενισχυμένα με ατσάλι γάντια του από το παλτό του και τα φόρεσε. Πήδηξε για να πιαστεί από την κορυφή του τοίχου και μετά σηκώθηκε για να κρυφοκοιτάξει. Ανέφερε στους άλλους με χαμηλή, βαριά φωνή, «Δέντρα. Πρασιές. Μονοπάτια. Δεν φαίνεται ψυχή — Σταθείτε! Ένας σκοπός. Ένας μόνο. Δεν φορά καν το κράνος του. Μετρήστε ως το πενήντα, μετά ακολουθήστε με». Ανέβασε το ένα πόδι στην κορυφή του τοίχου, κύλησε από την άλλη μεριά κι εξαφανίστηκε, πριν προλάβει ο Ραντ να πει λέξη.
Ο Ματ άρχισε να μετρά αργά. Ο Ραντ κρατούσε την ανάσα του. Ο Πέριν χάιδευε τον πέλεκύ του, και ο Χούριν έσφιγγε τις λαβές των όπλων του. «...πενήντα». Ο Χούριν ανέβηκε τον τοίχο πριν ο Ματ προφέρει όλη τη λέξη. Ο Πέριν τον ακολούθησε ευθύς αμέσως.