«Κανείς δεν αμφισβητεί τα λόγια της Ηλαίην Άες Σεντάι, Αφέντη Κώθον», είπε η Ρενάιλ ντιν Κάλον Μπλε Άστρο με μια ψυχρή και βαθιά φωνή. Ακόμα κι αν η αξιότιμη γυναίκα με τα μεταξωτά -που ταίριαζαν χρωματικά με τις κιτρινοκόκκινες πλάκες του δαπέδου- δεν του είχε συστηθεί, οι αρχαίες μνήμες που πλέκονταν με τις δικές του θα τον έκαναν να την αναγνωρίσει ως την Ανεμοσκόπο της Κυράς των Πλοίων, λόγω των δέκα χοντρών χρυσών σκουλαρικιών που συνδέονταν μεταξύ τους με μια χρυσή αλυσίδα, η οποία ήταν μισοκρυμμένη από τα λεπτά άσπρα φτερά πάνω στα ίσια μαύρα της μαλλιά. Τα διάφορα μενταγιόν που συνωστίζονταν στο μήκος της ακόμα πιο περίτεχνης αλυσίδας η οποία έφτανε μέχρι τον κρίκο της μύτης της, αποκάλυπταν ανάμεσα στ' άλλα και τη φατρία καταγωγής της. Το ίδιο ίσχυε και για τα τατουάζ πάνω στα λεπτά σκούρα χέρια της. «Αυτό για το οποίο αναρωτιόμαστε είναι το μέγεθος του κινδύνου», συνέχισε. «Δεν μας αρέσει να εγκαταλείπουμε το νερό δίχως σοβαρό λόγο».
Είκοσι σχεδόν Θαλασσινές στέκονταν συγκεντρωμένες πίσω από το κάθισμά της, ένα παραλήρημα από χρωματιστά μεταξωτά, σκουλαρίκια και μενταγιόν πάνω σε αλυσίδες. Το πρώτο περίεργο στοιχείο που παρατήρησε ο Ματ επάνω τους ήταν η στάση τους απέναντι στις Άες Σεντάι. Επιφανειακά τουλάχιστον, έδειχναν απόλυτο σεβασμό, αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν είχε δει κάποιον να κοιτάζει μια Άες Σεντάι αυτάρεσκα. Το δεύτερο περίεργο στοιχείο προερχόταν από τις αναμνήσεις εκείνων των άλλων αντρών. Δεν ήξερε πολλά πράγματα για τους Θαλασσινούς, αλλά όσα γνώριζε ήταν αρκετά. Κάθε Άθα’αν Μιέρε, άντρας ή γυναίκα, ξεκινούσε ως απλός μούτσος, ακόμη κι αν μια μέρα προοριζόταν να γίνει Άρχοντας των Λεπίδων ή Κυρά των Πλοίων αντίστοιχα· οι Θαλασσινοί ήταν τόσο σχολαστικοί σε ζητήματα ιεραρχίας, ώστε συγκριτικά ένας βασιλιάς ή μια Άες Σεντάι φάνταζαν τεμπελόσκυλα. Οι γυναίκες που στέκονταν πίσω από τη Ρενάιλ αποτελούσαν ένα περίεργο μείγμα· οι Ανεμοσκόποι των Κυρών των Κυμάτων στέκονταν πλάι-πλάι με τις Ανεμοσκόπους απλών πλοιαρίων, κρίνοντας από τα μενταγιόν τους. Δύο όμως από αυτές ξεχώριζαν, γιατί ήταν ντυμένες με λαμπερές μάλλινες μπλούζες πάνω από τα σκούρα, ελαιώδη παντελόνια του απλού μούτσου, ενώ η κάθε μία είχε έναν λεπτό κρίκο στο αριστερό αυτί. Ένας δεύτερος και τρίτος κρίκος στο δεξί αυτί υπεδείκνυαν πως ήταν εκπαιδευμένες ως Ανεμοσκόποι, αλλά, αν κέρδιζαν ακόμα δύο, για να μην αναφέρουμε τον κρίκο της μύτης, δεν θα απείχαν και πολύ από το να τραβούν τα ξάρτια του καραβιού όποτε ο αρχιμούτσος χρειαζόταν τη βοήθειά τους και να νιώθουν στους γλουτούς τους το άγγιγμα του καμτσικιού του. Σύμφωνα με τις μνήμες του, τούτες οι δύο δεν ανήκαν σε αυτήν τη συγκέντρωση. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η Ανεμοσκόπος της Κυράς των Πλοίων ούτε καν θα μιλούσε σε κάποια από δαύτες.
«Όπως ακριβώς είπα, Ρενάιλ», είπε η Μέριλιλ, κι η ψυχράδα ήταν έκδηλη στη φωνή της. Σίγουρα είχε προσέξει αυτά τα αυτάρεσκα βλέμματα. Ο τόνος της δεν άλλαξε καθώς έστρεψε την προσοχή της προς το μέρος του Ματ. «Μη νευριάζεις, Αφέντη Κώθον. Θα ακούσουμε με μεγάλη προθυμία τη φωνή της λογικής. Αν διαθέτεις καθόλου, δηλαδή».
Ο Ματ έκανε υπομονή, ελπίζοντας ότι διέθετε αρκετή, πράγμα που μπορεί να συνέβαινε, αν χρησιμοποιούσε τα δύο χέρια και τα δύο πόδια του. «Τα γκόλαμ δημιουργήθηκαν καταμεσής του Πολέμου της Δύναμης, κατά τη διάρκεια της Εποχής των Θρύλων», άρχισε να λέει, εξιστορώντας την ιστορία από την αρχή ή σχεδόν από την αρχή, σύμφωνα με όσα τού είχε πει η Μπιργκίτε. Γύρισε να κοιτάξει την κάθε ομάδα των γυναικών καθώς μιλούσε. Σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνε να φανεί ότι θεωρούσε κάποια ομάδα σημαντικότερη από κάποια άλλη ή ότι τις ικέτευε, ειδικά επειδή αυτό ακριβώς έκανε. «Ο μόνος λόγος που δημιουργήθηκαν ήταν για να σκοτώνουν Άες Σεντάι και, γενικά, ανθρώπους με την ικανότητα της διαβίβασης. Η Μία Δύναμη δεν πρόκειται να σας βοηθήσει. Η Δύναμη δεν μπορεί να αγγίξει ένα γκόλαμ. Στην πραγματικότητα, μπορούν να διαισθανθούν αν κάποιος είναι ικανός να διαβιβάσει από μια απόσταση πενήντα βημάτων κατά προσέγγιση. Μπορούν, επίσης, να διαισθανθούν τη δύναμη που κρύβετε μέσα σας. Δεν παίρνεις είδηση ένα γκόλαμ, παρά μόνο όταν είναι πια πολύ αργά. Έχουν την εμφάνιση οποιουδήποτε κοινού ατόμου, εξωτερικά τουλάχιστον, γιατί εσωτερικά... τα γκόλαμ δεν έχουν κόκαλα. Μπορούν να περάσουν μέσα από τη χαραμάδα μιας πόρτας κι είναι αρκετά δυνατά, ώστε να την ξεκολλήσουν με το ένα χέρι από τους ατσαλένιους μεντεσέδες της». Ή να ξεσκίσουν έναν λαιμό. Μα το Φως, έπρεπε να είχε αφήσει τον Ναλέσεν να κοιμάται.