Η Μπιργκίτε είχε πλήρη επίγνωση του μπερδέματος μέσα στο μυαλό της. Τη συγκεκριμένη στιγμή, το πρόσωπό της ήταν παγερό, αλλά τα συναισθήματά της γεμάτα θυμό κι αμηχανία για τον εαυτό της, με τον θυμό να κερδίζει έδαφος. Ξαφνικά, η Ηλαίην φούντωσε από οργή κι άνοιξε το στόμα της, για να ανταπαντήσει στην αναφορά της Ντυέλιν σχετικά με τον εμφύλιο πόλεμο, πριν ακόμα προβληματιστεί για τον θυμό που ένιωθε η Μπιργκίτε.
Όμως δεν πρόλαβε να προφέρει λέξη κι οι ψηλές, πορφυρές πόρτες άνοιξαν. Οι ελπίδες της να δει τη Νυνάβε ή τη Βαντέν εξανεμίστηκαν μόλις μπήκαν μέσα δύο Θαλασσινές, ξυπόλητες παρά τον άσχημο καιρό.
Μια ευωδιαστή μοσχοβολιά προηγήθηκε της παρουσίας τους, ενώ οι ίδιες έμοιαζαν με παρέλαση λαμπερών, χρυσοΰφαντων, μεταξένιων παντελονιών και χιτωνίων, εγχειριδίων στολισμένων με πετράδια και περιδεραίων από χρυσάφι και φίλντισι. Βέβαια, υπήρχαν κι άλλα κοσμήματα επάνω τους. Ίσια, μαύρα μαλλιά, γκριζωπά στους κροτάφους, έκρυβαν σχεδόν τα δέκα μικρά και χοντρά, χρυσά δαχτυλίδια στα αυτιά της Ρενάιλ ντιν Κάλον, αλλά η αλαζονεία στα σκοτεινά της μάτια ήταν τόσο φανερή όσο η χρυσή και γεμάτη μενταγιόν, χρυσή αλυσίδα που συνέδεε το ένα σκουλαρίκι με τον κρίκο της μύτης της. Το πρόσωπό της ήταν αυστηρό και, παρά το χαριτωμένο λίκνισμα στο περπάτημά της, έμοιαζε έτοιμη να περάσει μέσα από τοίχο με μια δρασκελιά. Σχεδόν μία σπιθαμή κοντύτερη από τη σύντροφό της και πιο σκουρόχρωμη από κάρβουνο, η Ζάιντα ντιν Παρέντε φορούσε άλλα τόσα και περισσότερα χρυσά μενταγιόν, που κρέμονταν από το αριστερό της μάγουλο, κι απέπνεε έναν αέρα πιότερο εξουσίας παρά αλαζονείας, μια βεβαιότητα ότι όλοι θα υπάκουαν στα λόγια της. Η γκριζάδα σχημάτιζε νιφάδες στο λοφίο με τους σφιχτούς, μαύρους βοστρύχους· ωστόσο, η Ζάιντα ήταν εντυπωσιακή, ανήκε στο είδος των γυναικών που όσο μεγάλωναν, τόσο ομόρφαιναν.
Η Ντυέλιν μαζεύτηκε μόλις τις είδε και μισοσήκωσε το χέρι της, φέρνοντάς το στη μύτη της, πριν προλάβει να συγκρατηθεί. Ήταν μια τετριμμένη αντίδραση όσων δεν είχαν συνηθίσει στη θέα των Άθα’αν Μιέρε. Η Ηλαίην έκανε έναν μορφασμό, που δεν είχε σχέση με τους κρίκους που φορούσαν στη μύτη τους. Έτοιμη ήταν να ξεστομίσει άλλη μια βρισιά, κάτι πιο... πικάντικο. Με εξαίρεση τους Αποδιωγμένους, οι δύο Θαλασσινές ήταν οι μόνες υπάρξεις που δεν είχε καμιά διάθεση να δει εκείνη τη στιγμή. Η Ρενέ υποτίθεται πως έπρεπε να φροντίσει να μη συμβεί κάτι τέτοιο!
«Συγχωρήστε με», είπε, καθώς ανασηκωνόταν ελαφρά, «αλλά είμαι πολύ απασχολημένη αυτή τη στιγμή. Κρατικές υποθέσεις, καταλαβαίνετε, αλλιώς δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να σας υποδεχτώ όπως αρμόζει στον βαθμό σας». Οι Θαλασσινές ήταν πολύ σχολαστικές όσον αφορά στα τελετουργικά και στην ευπρέπεια, σύμφωνα τουλάχιστον για τα δικά τους δεδομένα. Το πιο πιθανό ήταν πως πέρασαν από την Πρώτη Κόρη χωρίς να της αναφέρουν πως ήθελαν να δουν την Ηλαίην, αλλά σίγουρα θα προσβάλλονταν αν τις υποδεχόταν καθιστή, τη στιγμή που το στέμμα δεν της ανήκε ακόμα. Και το Φως μόνο ήξερε πως δεν την έπαιρνε να τις προσβάλει. Η Μπιργκίτε εμφανίστηκε πλάι της, κάνοντας μια τυπική υπόκλιση και παίρνοντας την κούπα της. Ο δεσμός του Προμάχου συνιστούσε επιφυλακτικότητα. Ανέκαθεν ένιωθε ενεργητικότητα όταν ήταν παρούσες οι Θαλασσινές. Η γλώσσα της δε πολλές φορές ολίσθαινε παρουσία τους. «Θα σας δω αργότερα», αποτελείωσε την πρότασή της η Ηλαίην, και πρόσθεσε: «Φωτός θέλοντος». Ήταν, επίσης, πολύ καλές στις τελετουργικές λεκτικές διατυπώσεις, και τούτη εδώ έσφυζε από αβροφροσύνη κι εκκεντρικότητα.
Η Ρενάιλ δεν σταμάτησε, μέχρι που στάθηκε ακριβώς μπροστά από την Ηλαίην, και μάλιστα αρκετά κοντά. Έκανε ένα νεύμα με ένα χέρι γεμάτο τατουάζ, επιτρέποντάς της να καθίσει. Σαν να της έδινε την άδεια! «Με απέφευγες». Η φωνή της ηχούσε βαθιά για γυναίκα, παγερή, όπως το χιόνι που έπεφτε στη στέγη. «Να θυμάσαι πως είμαι η Ανεμοσκόπος της Νέστα ντιν Ρέας Δύο Σελήνες, Κυράς των Πλοίων των Άθα’αν Μιέρε. Θα πρέπει να ολοκληρώσεις τη συμφωνία που έκανες σχετικά με τον Λευκό Πύργο». Οι Θαλασσινές γνώριζαν σχετικά με το σχίσμα του Πύργου —μέχρι εκείνη τη στιγμή το ήξεραν όλες, συμπεριλαμβανομένης της αδελφής της— αλλά η Ηλαίην δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει πιο δύσκολη τη ζωή της δημοσιοποιώντας σε ποια πλευρά ανήκε. Όχι ακόμα. Η Ρενάιλ αποτελείωσε τη φράση της, κι ο τόνος της φωνής της είχε κάτι το αυτοκρατορικό και προστακτικό. «Θα συνάψεις συμφωνία μαζί μου, και μάλιστα τώρα!» Αυτά όσον αφορά στην τυπικότητα και στην ευπρέπεια.
«Πιστεύω πως εμένα απέφευγε, Ανεμοσκόπε, όχι εσένα». Αντίθετα με τη Ρενάιλ, η Ζάιντα ακουγόταν σαν να έκανε απλή κουβεντούλα. Αντί να βηματίζει πέρα-δώθε στα χαλιά, κινούνταν τεμπέλικα γύρω στο δωμάτιο, σταματώντας μονάχα για να αγγίξει ένα ψηλό βάζο από λεπτή, πράσινη πορσελάνη ή να ανασηκωθεί στις μύτες των ποδιών της, για να ρίξει μια ματιά μέσα από ένα καλειδοσκόπιο με τέσσερις κυλίνδρους, τοποθετημένο σε ένα ψηλό στήριγμα. Όταν το βλέμμα της έπεσε φευγαλέα πάνω στην Ηλαίην και στη Ρενάιλ, μια παιχνιδιάρικη λάμψη τρεμόπαιξε στα μαύρα της μάτια. «Στο τέλος-τέλος, η συμφωνία έγινε με τη Νέστα ντιν Ρέας, μιλώντας για τα πλοία». Εκτός από Κυρά των Κυμάτων της Φατρίας Κάτελαρ, η Ζάιντα εκτελούσε και χρέη πρέσβειρας της Κυράς των Πλοίων. Απέναντι στον Ραντ, βέβαια, όχι στο Άντορ, αν κι η εξουσιοδότηση που είχε της έδινε τη δικαιοδοσία να μιλάει και να κλείνει συμφωνίες εκπροσωπώντας την ίδια τη Νέστα. Αλλαξε έναν χρυσοποίκιλτο κύλινδρο με έναν άλλον και στάθηκε ξανά στις μύτες των ποδιών της, για να κοιτάξει μέσα από το προσοφθάλμιο. «Υποσχέθηκες στους Άθα’αν Μιέρε είκοσι δασκάλες, Ηλαίην. Μέχρι στιγμής, μας έχεις στείλει μία».