Η είσοδός τους ήταν τόσο ξαφνική κι εντυπωσιακή, που η Ηλαίην εξεπλάγη βλέποντας τη Μέριλιλ να στρέφεται πριν κλείσει τις πόρτες. Πιο κοντή κι από τη Ζάιντα, η Γκρίζα αδελφή ήταν ιδιαίτερα κομψή, με το σκούρο μπλε μάλλινο ρούχο της, διακοσμημένο με ασημιά γούνα και κεντητές, μικρές φεγγαρόπετρες κατά μήκος του μπούστου. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο βδομάδες που δίδασκε τις Ανεμοσκόπους κι οι αλλαγές ήταν εμφανείς. Οι περισσότερες ήταν πανίσχυρες γυναίκες με δίψα για γνώση, πανέτοιμες να ξεζουμίσουν τη Μέριλιλ σαν σταφύλι στο πατητήρι, αδημονώντας για την τελευταία σταγόνα χυμού. Κάποτε η Ηλαίην τη θεωρούσε τόσο φλεγματική, που δεν την εξέπληττε τίποτα, αλλά τώρα η Μέριλιλ ήταν μονίμως με τα μάτια γουρλωμένα και με τα χείλη μισάνοιχτα, λες κι είχε μείνει άφωνη από την έκπληξη και περίμενε ανά πάσα στιγμή το επόμενο ξάφνιασμα. Με τα χέρια σταυρωμένα στη μέση, περίμενε στην είσοδο, μοιάζοντας ανακουφισμένη που δεν ήταν το επίκεντρο της προσοχής.
Δείχνοντας με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά της, η Ντυέλιν αγριοκοίταξε τη Ζάιντα και τη Ρενάιλ. «Προσέχετε πώς μιλάτε», γρύλισε. «Βρίσκεστε στο Άντορ, όχι σε κάποιο από τα πλοία σας, κι η Ηλαίην Τράκαντ είναι η μελλοντική Βασίλισσα του Άντορ! Η συμφωνία στην οποία αναφέρεστε θα κλειστεί εν καιρώ. Προς το παρόν, μας απασχολούν σπουδαιότερα ζητήματα».
«Υπό το Φως, δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο», βρόντηξε με τη σειρά της η Ρενάιλ, στρεφόμενη εναντίον της. «Πολύ σίγουρη είσαι σχετικά με το κλείσιμο της συμφωνίας. Να ξέρεις πως υπάρχει περίπτωση να βρεθείς κρεμασμένη ανάποδα στα ξάρτια, αν...»
Η Ζάιντα έκανε στράκα με τα δάχτυλά της, κάτι που ήταν αρκετό για να νιώσει η Ρενάιλ μια τρεμούλα να τη διαπερνά. Αρπάζοντας το χρυσό, μυρωμένο κουτί που κρεμόταν από ένα από τα περιδέραιά της, το πίεσε πάνω στη μύτη της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μπορεί να ήταν Ανεμοσκόπος της Κυράς των Πλοίων, δηλαδή μια γυναίκα με μεγάλη εξουσία και δύναμη ανάμεσα στους Άθα’αν Μιέρε, αλλά για τη Ζάιντα ήταν απλώς μια... Ανεμοσκόπος, η οποία επιδεικνυόταν υπερβολικά. Η Ηλαίην ήταν σίγουρη πως υπήρχε τρόπος να το εκμεταλλευτεί αυτό, για να τις κρατήσει μακριά, αλλά δεν τον είχε ανακαλύψει ακόμα. Το σίγουρο ήταν πως, για καλό ή για κακό, βίωνε το Ντάες Νταε’μάρ μέχρι το κόκαλο τώρα πια.
Περπάτησε ανάλαφρα γύρω από μια σιωπηλή κι εξαγριωμένη Ρενάιλ σαν να ήταν απλώς μια ακόμα κολόνα του δωματίου, αν και δεν κατευθύνθηκε προς το μέρος της Ζάιντα. Αν κάποια είχε δικαίωμα να είναι αδιάφορη εδώ, ήταν η ίδια. Δεν είχε ούτε στο ελάχιστο την πολυτέλεια να αφήσει τη Ζάιντα να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, αλλιώς η Κυρά των Κυμάτων θα της ξερίζωνε τα μαλλιά και θα τα έδινε σε αυτούς που κατασκεύαζαν περούκες. Πλησίασε το τζάκι κι άπλωσε τα χέρια της μπροστά στις φλόγες.
«Η Νέστα ντιν Ρέας μάς εμπιστεύτηκε για την ολοκλήρωση της συμφωνίας, αλλιώς θα είχε αντιρρήσεις εξ αρχής», είπε ήρεμα. «Πήρατε πίσω το Κύπελλο των Ανέμων, αλλά για να συγκεντρωθούν δεκαεννέα ακόμα αδελφές, χρειάζεται χρόνος. Γνωρίζω καλά πως ανησυχείτε για τα πλοία που βρίσκονταν στο Έμπου Νταρ όταν ήρθαν οι Σωντσάν. Πείτε στη Ρενάιλ να φτιάξει μια πύλη προς το Δάκρυ. Εκεί υπάρχουν εκατοντάδες σκάφη των Άθα’αν Μιέρε». Έτσι έλεγαν οι αναφορές. «Μπορείτε να μάθετε όσα ξέρουν και να επανασυνδεθείτε με τους δικούς σας. Θα σας χρειαστούν ενάντια στους Σωντσάν». Κι η ίδια θα τις ξεφορτωνόταν. «Οι υπόλοιπες αδελφές θα σας σταλούν το συντομότερο». Η Μέριλιλ δεν κουνήθηκε καν από την πόρτα, αλλά το πρόσωπό της πήρε μια πρασινωπή χροιά πανικού με την πιθανότητα να βρεθεί μόνη της ανάμεσα στις Θαλασσινές.
Η Ζάιντα έπαψε να βλέπει μέσα από το καλειδοσκόπιο και κοίταξε λοξά την Ηλαίην. Ένα χαμόγελο λάξευσε τα σαρκώδη της χείλια. «Πρέπει να παραμείνω εδώ, τουλάχιστον μέχρι να μιλήσω με τον Ραντ αλ’Θόρ. Αν έρθει ποτέ, δηλαδή». Το χαμόγελο έγινε σφικτό για μια στιγμή κι έπειτα φούντωσε ξανά. Ο Ραντ θα περνούσε δύσκολες στιγμές μαζί της. «Και, προς το παρόν, θα κρατήσω μαζί μου τη Ρενάιλ και τις συντρόφους της. Μια χούφτα περισσότερες ή λιγότερες Ανεμοσκόποι δεν παίζουν μεγάλο ρόλο απέναντι σε αυτούς τους Σωντσάν, κι εδώ, Φωτός θέλοντος, μπορεί να μάθουν κάτι χρήσιμο». Η Ρενάιλ ρουθούνισε αρκετά δυνατά, έτσι ώστε να ακουστεί. Η Ζάιντα συνοφρυώθηκε για λίγο κι άρχισε να παίζει αφηρημένα με το προσοφθάλμιο που βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με την κορυφή του κεφαλιού της. «Μέσα σε αυτό το παλάτι υπάρχουν πέντε Άες Σεντάι, μαζί μ’ εσένα», μουρμούρισε σκεφτική. «Ίσως κάποιες από εσάς μπορούν να μας διδάξουν», είπε, λες κι η ιδέα μόλις είχε ξεπηδήσει στο μυαλό της. Ακόμα κι έτσι να ήταν, η Ηλαίην μπορούσε κάλλιστα να ανασηκώσει και τις δύο Θαλασσινές με το ένα χέρι!