Χωρίς να βιάζεται, η Ηλαίην ξανακάθισε κι ασχολήθηκε επί ένα λεπτό με το ίσιωμα της φούστας της. Οι άντρες θα έπρεπε να κάνουν γύρο και να έρθουν μπροστά της, σαν ικέτες, αλλιώς θα αρκούνταν να της μιλούν από το πλάι κι αυτή να μην καταδέχεται να τους ρίξει ματιά. Για μια στιγμή, σκέφτηκε να παραδώσει τον έλεγχο του μικρού κύκλου. Οι Άσα’μαν σίγουρα θα έστρεφαν την προσοχή τους επάνω της. Η Ρενάιλ, πάντως, εξακολουθούσε να είναι σκυθρωπή, με την οργή και τον φόβο να εναλλάσσονται μέσα της. Με το που θα γινόταν δικός της ο σύνδεσμος, μπορεί να έδινε το πρώτο χτύπημα. Η Μέριλιλ φοβόταν κάπως, αν κι ήλεγχε τον φόβο της, ο οποίος ήταν ανακατεμένος με μια αίσθηση... αγαθοσύνης, ανάλογη των γουρλωμένων ματιών και των μισάνοιχτων χειλιών της· μόνο το Φως ήξερε τι θα μπορούσε να κάνει αν έπαιρνε στα χέρια της τον σύνδεσμο.
Η Ντυέλιν προχώρησε ανάλαφρα δίπλα στην Ηλαίην, λες κι ήθελε να τη θωρακίσει από τους Άσα’μαν. Άσχετα με τις ενδότερες σκέψεις της Υψηλής Έδρας των Τάραβιν, το πρόσωπό της ήταν βλοσυρό κι άφοβο. Οι υπόλοιπες γυναίκες δεν έχασαν καιρό κι ετοιμάστηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Η Ζάιντα στεκόταν ακίνητη δίπλα στο καλειδοσκόπιο, κάνοντας ό,τι περνούσε από το χέρι της για να φανεί ασήμαντη κι άκακη, αλλά τα χέρια της βρίσκονταν πίσω από την πλάτη της και το εγχειρίδιο έλειπε από τη θήκη πίσω από την εσάρπα της. Η Μπιργκίτε ραχάτευε πλάι στο τζάκι, με το αριστερό της χέρι ακουμπισμένο στον παραστάτη, φαινομενικά ατάραχη, αλλά το θηκάρι από το μαχαίρι της ζώνης της ήταν άδειο κι, από τον τρόπο που το άλλο της χέρι αναπαυόταν στο πλάι, έμοιαζε έτοιμη να δώσει ένα ύπουλο χτύπημα. Ο δεσμός βοηθούσε την... εστίαση. Το βέλος ήταν περασμένο στην υποδοχή κι η χορδή τεντωμένη μέχρι το μάγουλο, έτοιμη να ελευθερωθεί.
Η Ηλαίην δεν μπήκε στον κόπο να κοιτάξει πέρα από την Ντυέλιν, προς το μέρος των τριών αντρών. «Κατ’ αρχάς, άργησες να ανταποκριθείς στο κάλεσμά μου, Άρχοντα Τάιμ, και κατά δεύτερον εμφανίστηκες από το πουθενά». Μα το Φως, είχε αδράξει, άραγε, το σαϊντίν; Υπήρχαν μέθοδοι τύπου θωράκισης για να τα βγάλεις πέρα με έναν άντρα ικανό να διαβιβάσει, αλλά ήταν δύσκολο και παρακινδυνευμένο εγχείρημα, κι η ίδια δεν ήξερε και πολλά πέρα από τη θεωρία.
Ο άντρας ήρθε και στάθηκε μπροστά της, σε απόσταση μερικών βημάτων, χωρίς να μοιάζει διόλου με ικέτη. Ο Μάζριμ Τάιμ είχε πλήρη αυτογνωσία, ήξερε καλά τι άξιζε και, προφανώς, τοποθετούσε τον εαυτό του ψηλότερα κι από τα ουράνια. Τα αστροπελέκια που άστραφταν από τα παράθυρα σχημάτιζαν παράξενα φώτα πάνω στο πρόσωπό του. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που θα κατατρόμαζαν με το παρουσιαστικό του, ακόμα κι αν δεν φορούσε αυτό το φανταχτερό πανωφόρι, ακόμα κι αν δεν είχε αυτό το διαβόητο όνομα. Η Ηλαίην, όμως, δεν τρόμαξε. Δεν έπρεπε να τρομάξει!
Ο Τάιμ έτριψε το πηγούνι του, σκεφτικός. «Απ’ ό,τι κατάλαβα, υπέστειλες τα λάβαρα του Δράκοντα σε όλη την επικράτεια του Κάεμλυν, Αρχόντισσα Ηλαίην». Η βαθιά του φωνή —αν όχι και το βλέμμα του!— υποδήλωνε πως το διασκέδαζε. Η Ντυέλιν σύρισε κάτι, ανεπαίσθητα και γεμάτη οργή, προς την Ηλαίην, αλλά ο άντρας την αγνόησε. «Άκουσα πως οι Σαλδαίοι αποσύρθηκαν στο στρατόπεδο της Λεγεώνας του Δράκοντα και σύντομα κι οι τελευταίοι Αελίτες θα βρίσκονται σε καταυλισμούς εκτός πόλεως. Τι θα πει όταν μάθει κάτι τέτοιο;» Δεν υπήρχε αμφιβολία ποιον εννοούσε. «Και, μάλιστα, όταν σου στέλνει κι ένα δώρο. Από τον Νότο. Θα σου το παραδώσω αργότερα».
«Πολύ σύντομα, το Άντορ θα συμμαχήσει με τον Αναγεννημένο Δράκοντα», του αποκρίθηκε ψυχρά. «Μόνο που το Άντορ δεν είναι κατακτημένη επαρχία και δεν ανήκει ούτε σε αυτόν ούτε και σε κανέναν άλλον». Κατέβαλε προσπάθεια να χαλαρώσει τα χέρια της πάνω στα μπράτσα του καθίσματος. Μα το Φως, το μεγαλύτερο επίτευγμά της μέχρι στιγμής ήταν να πείσει τους Αελίτες και τους Σαλδαίους να φύγουν, πράγμα απαραίτητο, ακόμα και με την κορύφωση της εγκληματικότητας! «Όπως και να έχει, Άρχοντα Τάιμ, δεν είναι δουλειά σου να μου πεις τι θα κάνω. Αν ο Ραντ έχει αντιρρήσεις, θα το συζητήσω μαζί του!» Ο Τάιμ ανασήκωσε το ένα του φρύδι, εξακολουθώντας να έχει στα χείλη του εκείνο το περίεργο μειδίαμα.
Που να καώ, σκέφτηκε αγανακτισμένη, δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσω το όνομα του Ραντ! Ήταν ολοφάνερο πως αυτός ο άντρας νόμιζε πως γνώριζε επακριβώς με ποιον τρόπο η Ηλαίην θα καταπράυνε την οργή του καταραμένου του Αναγεννημένου Δράκοντα! Και το χειρότερο ήταν πως, αν παγίδευε τον Ραντ σε κανένα κρεβάτι, θα τα κατάφερνε. Κι όχι επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει κάποια συμφωνία μαζί του, αλλά επειδή το ήθελε η ίδια. Τι είδους δώρο τής έστελνε;