Ξαφνικά, η λάμψη του σαϊντάρ εμφανίστηκε γύρω από τη γυναίκα, αλλά η πανέτοιμη μπάλα φωτιάς ξεπετάχτηκε από το χέρι της Σιντέιν, αρκετά μικρή, ήλπιζε, για να περάσει απαρατήρητη, αλλά αρκετή για να δημιουργήθει μια καυτή τρύπα στο σώμα της γυναίκας που...
Σχεδόν μόλις ακούμπησε τη γυναίκα, αρκετά κοντά για να καψαλίσει τα ρούχα της, το δίχτυ της Φωτιάς ξετυλίχτηκε, Η γυναίκα δεν έκανε απολύτως τίποτα. Το δίχτυ απλώς διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη! Η Σιντέιν δεν είχε ακούσει ποτέ της για τερ’ανγκριάλ που μπορούσε να διαλύσει δίχτυ, αλλά μάλλον για κάτι τέτοιο επρόκειτο.
Κατόπιν, η γυναίκα ανταπέδωσε την επίθεση, κι η Σιντέιν ξαφνιάστηκε για δεύτερη φορά. Ήταν πιο δυνατή απ’ ό,τι ήταν η Σιντέιν πριν από το Άελφιν, κι το Έελφιν την είχε στην κατοχή του! Απίστευτο. Καμιά γυναίκα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ισχυρότερη από την ίδια. Θα πρέπει να είχε κι αυτή ανγκριάλ. Το σοκ που ένιωσε διήρκεσε μόνο όσο χρόνο της πήρε για να κόψει τις ροές της άλλης γυναίκας. Δεν είχε ιδέα πώς να τις αναστρέψει, κάτι που θα αποτελούσε σημαντικό πλεονέκτημα. Θα έβλεπε τον Λουζ Θέριν να πεθαίνει! Η ψηλότερη γυναίκα τινάχτηκε, καθώς οι κομμένες ροές της αναπήδησαν προς τα πίσω, αλλά, ενόσω ακόμα ταρακουνιόταν από το χτύπημα, διαβίβασε ξανά. Η Σιντέιν ανταπέδωσε γρυλίζοντας, κι η γη σείστηκε κάτω από τα πόδια τους. Ναι, θα τον έβλεπε να πεθαίνει! Σίγουρα!
Η ψηλή λοφοκορυφή δεν ήταν πολύ κοντά στο κλειδί πρόσβασης, αλλά ακόμα κι έτσι το κλειδί έλαμπε τόσο έντονα στο κεφάλι της Μογκέντιεν, που για μια στιγμή η γυναίκα ένιωσε λαχτάρα για μια στάλα από τον απέραντο χείμαρρο του σαϊντάρ. Το να καταφέρει να χαλιναγωγήσει μια τόσο μεγάλη ποσότητα, ακόμα και το ένα τοις χιλίοις, θα ήταν εκστατικό. Ναι, μπορεί να ένιωθε λαχτάρα, αλλά δεν σκόπευε να προσεγγίσει περισσότερο αυτό το δασώδες μέρος που της έδινε πλεονέκτημα. Το μόνο κίνητρό της για να Ταξιδέψει έως εδώ ήταν η απειλή των χεριών του Μοριντίν που χάιδευαν το κουρ’σούβρα της, και μάλιστα είχε καθυστερήσει, ευχόμενη να τελειώσουν όλα πριν αναγκαστεί να επέμβει η ίδια. Ανέκαθεν κινούνταν με άκρα μυστικότητα, αλλά με το που έφτασε χρειάστηκε να ξεφύγει από μια επίθεση, ενώ στις σκόρπιες περιοχές του δάσους που απλωνόταν μπροστά της, και κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού, άστραφταν κι έλαμπαν κεραυνοί και φωτιές υφασμένες από το σαϊντάρ, μα κι άλλα φαινόμενα, που ήταν μάλλον εκδηλώσεις του σαϊντίν. Ο μαύρος καπνός από τα καμένα σύδεντρα σχημάτιζε τουλίπες, και τρομακτικές εκρήξεις αντηχούσαν στον αέρα.
Της ήταν αδιάφορο ποιοι πολεμούσαν, ποιοι πέθαιναν και ποιοι επιβίωναν. Το μόνο πράγμα για το οποίο θα ένιωθε ευχαρίστηση ήταν αν χανόταν η Σιντέιν ή η Γκρένταλ, Ή κι οι δυο. Η Μογκέντιεν δεν θα πέθαινε ποτέ, ακόμα κι αν αλώνιζε καταμεσής της μάχης. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπήρχε κι αυτό το πράγμα που έστεκε πέρα από το λαμπερό κλειδί, ένας τεράστιος μαύρος κι επίπεδος θόλος καταμεσής του δάσους, λες κι η ίδια η νύχτα είχε μεταμορφωθεί σε πέτρα. Μόρφασε καθώς μια ρυτίδωση διαπέρασε το μήκος της μαύρης επιφάνειας, κι ο θόλος ανυψώθηκε αισθητά. Ό,τι κι αν ήταν, η προσέγγισή του ισοδυναμούσε με τρέλα. Ο Μοριντίν δεν είχε ιδέα τι έκανε ή τι δεν έκανε, εδώ.
Οπισθοχωρώντας στο πίσω μέρος της λοφοκορυφής, μακριά από το λαμπερό κλειδί και τον παράξενο θόλο, κάθισε κάτω για να κάνει αυτό που τόσο συχνά έκανε στο παρελθόν. Να παρακολουθεί από τις σκιές και να προσπαθεί να επιβιώσει.
Στο εσωτερικό του κεφαλιού του, ο Ραντ ούρλιαζε. Ήταν σίγουρος ότι ούρλιαζε, παρέα με τον Λουζ Θέριν, αλλά μέσα στον ορυμαγδό δεν άκουγε καμιά φωνή. Ο ακάθαρτος ωκεανός του μιάσματος τον πλημμύριζε, αλυχτώντας με την ταχύτητά του. Παλιρροϊκά κύματα χυδαιότητας έσκαγαν επάνω του κι ορμητικές θύελλες βρώμας τον ξέσκιζαν. Ο μόνος λόγος που γνώριζε ότι εξακολουθούσε να έχει στην κατοχή του τη Δύναμη, ήταν το μίασμα. Το σαϊντίν έσκαγε σε αναλαμπές, έτοιμο να τον σκοτώσει, κι ο Ραντ δεν θα μάθαινε ποτέ τίποτα. Η σάπια πλημμυρίδα παρέσερνε τα πάντα, κι ο Ραντ κρατιόταν από τα ακροδάχτυλά του για να μην παρασυρθεί κι ο ίδιος. Το μίασμα έφευγε, κι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που μετρούσε προς το παρόν. Έπρεπε να κρατηθεί πάση θυσία!