Χωμένη ακόμα στο Κάθισμα, η Τάλεν άφησε έναν ήχο που έμοιαζε κατά το ήμισυ με πικρό γέλιο και κατά το ήμισυ με κλαψούρισμα. «Κάν’ το αυτό, κι είμαστε όλες νεκρές. Νεκρές! Η Ελάιντα ανήκει στο Μαύρο Άτζα!»
«Αδύνατον!» ξέσπασε η Σέαν. «Η ίδια η Ελάιντα με πρόσταξε».
«Κι όμως, είναι πολύ πιθανό», μισοψιθύρισε η Ντόεσιν. «Η Τάλεν πήρε ξανά τους όρκους και μόλις την ονομάτισε!» Η Γιουκίρι ένευσε αποφασιστικά.
«Βάλτε λίγο τα μυαλά σας να δουλέψουν», γρύλισε η Πεβάρα, κουνώντας το κεφάλι της αηδιασμένη. «Ξέρετε εξίσου καλά με μένα πως, αν πιστεύεις σε ένα ψέμα, μπορείς να το λες έτσι ώστε να φαίνεται αλήθεια».
«Κι αυτό είναι αλήθεια», είπε σταθερά η Σερίν. «Τι αποδείξεις έχεις, Τάλεν; Μήπως έχεις συναντήσει την Ελάιντα στις... συγκεντρώσεις σας;» Άδραξε τη λαβή του μαχαιριού της τόσο δυνατά, που οι αρθρώσεις της άσπρισαν. Η Σερίν έπρεπε να παλέψει σκληρότερα από τις περισσότερες για το επώμιο, ακόμα και για το δικαίωμα να παραμείνει στον Πύργο. Για την ίδια, ο Πύργος ήταν κάτι παραπάνω από σπίτι, κάτι πολύ σημαντικότερο κι από την ίδια τη ζωή της. Αν η Τάλεν έδινε λανθασμένη απάντηση, ίσως η Ελάιντα να μη ζούσε για να παραστεί στη δίκη της.
«Δεν κάνουν συγκεντρώσεις», μουρμούρισε βαρύθυμα η Τάλεν. «Εκτός, υποθέτω, από το Ανώτατο Συμβούλιο. Πάντως, μάλλον ανήκει στο Μαύρο Άτζα. Γνωρίζουν πολύ καλά κάθε αναφορά που λαμβάνει, ακόμα και τις μυστικές, κάθε λέξη που της λένε. Ξέρουν κάθε της απόφαση πριν ακόμα την κοινοποιήσει. Μέρες πριν, βδομάδες μερικές φορές. Πώς είναι δυνατόν να τα ξέρουν όλα αυτά, αν δεν τους τα λέει η ίδια;» Ανακάθισε, καταβάλλοντας προσπάθεια, και πάσχισε να καρφώσει καθεμία ξεχωριστά με ένα έντονο βλέμμα, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τα μάτια της να πεταρίζουν ανήσυχα από δω κι από κει. «Πρέπει να τρέξουμε μακριά, να βρούμε μια κρυψώνα. Θα σας βοηθήσω —θα σας πω όσα ξέρω!— αλλά, αν δεν φύγουμε μακριά, αυτές θα μας σκοτώσουν».
Ήταν παράξενο, σκέφτηκε η Σέαν, πόσο γρήγορα οι παλιές φίλες της Τάλεν είχαν γίνει «αυτές» καθώς και πόσο έντονα είχε προσπαθήσει να ταυτιστεί με τις υπόλοιπες παριστάμενες. Όχι. Απέφευγε το πραγματικό πρόβλημα κι η αποφυγή ήταν βλακώδης. Άραγε, πράγματι η Ελάιντα την είχε προστάξει να ξετρυπώσει το Μαύρο Άτζα; Δεν το είχε ονοματίσει ούτε μία φορά. Μήπως εννοούσε κάτι άλλο; Η Ελάιντα δεν δίσταζε να επιτεθεί σε κάποιον που απλώς αναφερόταν στις Μαύρες αδελφές. Σχεδόν κάθε αδελφή θα έκανε το ίδιο, ωστόσο...
«Η Ελάιντα αποδείχθηκε ανόητη», είπε η Σερίν, «και το μετάνιωσα περισσότερες από μία φορές που την έχω αντιπροσωπεύσει, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι Μαύρη, όχι χωρίς επιπλέον αποδείξεις τουλάχιστον». Με τα χείλη σφιγμένα, η Πεβάρα έκανε ένα νεύμα ότι συμφωνούσε. Ως Κόκκινη, θα απαιτούσε κάτι πολύ παραπάνω.
«Μπορεί να είναι κι έτσι, Σερίν», είπε η Γιουκίρι, «αλλά δεν μπορούμε να κρατήσουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα την Τάλεν προτού οι Πράσινες αρχίσουν να αναρωτιούνται πού βρίσκεται. Για να μην αναφέρουμε το... το Μαύρο Άτζα. Καλύτερα να αποφασίσουμε γρήγορα τι θα κάνουμε, αλλιώς θα μας αντιληφθούν και δεν θα το έχουμε πάρει είδηση». Η Τάλεν χάρισε ένα αδύναμο χαμόγελο στη Σερίν, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κολακευτικό, το οποίο όμως έσβησε υπό το συνοφρυωμένο βλέμμα της Καφετιάς Καθήμενης.
«Είναι αδύνατον να αναφέρουμε στην Ελάιντα οτιδήποτε μέχρις ότου είμαστε σίγουρες ότι μπορούμε να τσακίσουμε το Μαύρο Άτζα με ένα χτύπημα», είπε τελικά η Σερίν. «Και μην αρπάζεσαι, Πεβάρα. Αυτό υπαγορεύει η κοινή λογική». Η Πεβάρα τίναξε ψηλά τα χέρια της και μια έκφραση πείσματος χαράχθηκε στο πρόσωπό της, αλλά δεν άνοιξε το στόμα της. «Αν η Τάλεν έχει δίκιο», συνέχισε η Σερίν, «το Μαύρο Άτζα γνωρίζει τα πάντα σχετικά με τη Σέαν ή θα τα μάθει πολύ σύντομα, άρα οφείλουμε να την κρύψουμε σε μέρος όσο το δυνατόν πιο ασφαλές. Με μόνο εμάς τις πέντε, δεν θα είναι εύκολο. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν μέχρι να είμαστε σίγουρες! Αν μη τι άλλο, έχουμε την Τάλεν, και ποιος ξέρει τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν πριν τη στύψουν;» Η Τάλεν προσπάθησε να φανεί πρόθυμη για στύψιμο, αλλά καμιά δεν της έδινε σημασία. Ο λαιμός της Σέαν είχε ξεραθεί.
«Μπορεί να μην είμαστε εντελώς μόνες», είπε απρόθυμα η Πεβάρα. «Σέαν, πες τους για εκείνο το μικρό σου σχέδιο με τη Ζέρα και τις φίλες της».
«Σχέδιο;» είπε η Σερίν. «Ποια είναι η Ζέρα; Σέαν; Σέαν!»