Ο Όλιβερ, ληστής στο επάγγελμα, νοσταλγούσε τη ζωή του δρόμου. Θα προτιμούσε να ζει σαν παράνομος — αν και όχι τόσο παράνομος ώστε να τον κυνηγά ένας ολόκληρος στρατός!
«Δεν μπορούμε να το σκάσουμε», του είπε ο Λούθιεν, καταλαβαίνοντας πού οφείλεται η μελαγχολική του έκφραση. «Είναι καιρός να πέσει το Μόντφορτ».
«…Και να αναστηθεί το Κάερ Μακντόναλντ», πρόσθεσε η Κατρίν Ο’ Χέιλ.
4
Τα μάτια ενός σοφού
Πολλοί χειμώνες είχαν βαρύνει τις φαρδιές πλάτες του γέρο-μάγου Μπριντ’Αμούρ, ενώ οι ρυτίδες στο πρόσωπό του μαρτυρούσαν πολλές ώρες μελέτης και ανησυχίας. Οι ανησυχίες του δεν ήταν λιγότερες τώρα, αφού υποψιαζόταν ότι το αγαπημένο του Εριαντόρ περνά την πιο κρίσιμη εποχή του. Όμως οι ώμοι του δεν ήταν καμπουριασμένοι και, όποιος κοίταζε το πρόσωπό του, δεν θα πρόσεχε τις ρυτίδες, γιατί θα μαγευόταν από το βαθύ βλέμμα των γαλάζιων ματιών του.
Αυτά τα μάτια άστραψαν τώρα καθώς ο Μπριντ’Αμούρ καθόταν σε μια καρέκλα με ψηλή πλάτη, στο γραφείο του, μέσα σε μια κυκλική σπηλιά με τελείως λείο δάπεδο, μοναδική ένδειξη ότι αυτός ο υπόγειος θάλαμος δεν ήταν έργο της φύσης. Το δωμάτιο φωτιζόταν από ένα μοναδικό φως έντονο σαν λάμψη από αστραπή, που έβγαινε από μια κρυστάλλινη σφαίρα τοποθετημένη μπροστά του στο γραφείο ανάμεσα σε ένα ανθρώπινο κρανίο κι ένα ψηλό κηροπήγιο.
Ο Μπριντ’Αμούρ έγειρε πίσω στην καρέκλα, ενώ το φως άρχισε να σβήνει. Σκεφτόταν τις εικόνες που μόλις του είχε δείξει η μαγική σφαίρα.
Οι νάνοι ελευθερώθηκαν από τα ορυχεία του Μόντφορτ και μπήκαν στην πόλη μαζί με τον Λούθιεν και τον Όλιβερ.
Οι νάνοι ήταν ελεύθεροι!
Ο Μπριντ’Αμούρ χάιδεψε την κάτασπρη γενειάδα του, στρώνοντας τα πυκνά λευκά μαλλιά του που είχε δεμένα πίσω, σε χοντρή αλογοουρά. Μπορούσε να εμπιστευθεί αυτές τις εικόνες, γιατί μέσα από την κρυστάλλινη σφαίρα είχε κοιτάξει την πραγματικότητα και όχι τις πιθανές μελλοντικές εξελίξεις.
Το είχε κάνει όμως νωρίτερα αυτό, να κοιτάξει το μέλλον, μια δραστηριότητα επικίνδυνη και εξαντλητική. Από όλα τα μαγικά ξόρκια που μπορεί να κάνει ένας μάγος, η προφητεία είναι ίσως το πιο δύσκολο και επικίνδυνο, γιατί αυτή η ματιά στο μέλλον απαιτεί κάτι περισσότερο από τη χαλιναγώγηση απλών μορφών ενέργειας όπως της αστραπής, ή από την μετακίνηση της συνειδητότητας σε ένα άλλο μέρος, όπως στην απλή κρυσταλλοσκοπία. Για να κοιτάξεις στο μέλλον πρέπει να συγκεντρώσεις όλα τα γνωστά στοιχεία του παρόντος σε ένα σημείο, σε μια κρυστάλλινη σφαίρα ή σε έναν καθρέφτη, και μετά να επιβάλεις λογικές εξελίξεις στο καθένα καθώς και στις νέες καταστάσεις και συγκρούσεις που προκύπτουν. Πραγματικά, η προφητεία ήταν μια μεγάλη δοκιμασία της εξυπνάδας και της διαίσθησης ενός μάγου.
Ο Μπριντ’Αμούρ σπάνια αποτολμούσε τέτοια μαντεία γιατί, παρά την περιέργειά του, ήξερε ότι το μέλλον δεν είναι αξιόπιστο. Μπορούσε να κάνει το ειδικό ξόρκι στην κρυστάλλινη σφαίρα του, να σκύψει από πάνω της για να μελετήσει τις φευγαλέες εικόνες —και ήταν πάντα φευγαλέες, αδύναμες και ατελείς εικόνες— αλλά δεν μπορούσε να ξέρει ποτέ ποιες είναι αληθινές ή ποιες θα παραμείνουν ανεκπλήρωτες, απλά δυνατές εξελίξεις. Και, φυσικά, το ίδιο το γεγονός ότι ένας μάγος είχε δει το μέλλον, έκανε ακόμη πιο πιθανή την αλλοίωση της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων.
Σήμερα, μην μπορώντας ν’ αντισταθεί στην περιέργειά του, έριξε μια γρήγορη ματιά στο μέλλον, όπου βρήκε μία εικόνα που φαινόταν εύλογη και πολύ πιθανή: έναν άνδρα σε κάποιον ψηλό πύργο του Μόντφορτ. Ο ίδιος είχε μια γενική εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε στην πόλη —είχε επισκεφθεί νοερά το Μόντφορτ σε δύο περιπτώσεις κοιτάζοντας μέσα από τα μάτια μιας μισοξωτικής— και, μολονότι δεν αναγνώρισε τον άνδρα πάνω στον πύργο, κατάλαβε από τα πλούσια ρούχα και τα άφθονα κοσμήματα ότι προφανώς ήταν ένας από τους υποστηρικτές του Γκρινσπάροου.
Ο μάγος έγειρε πίσω στην καρέκλα του. Ένας άνδρας πάνω σε έναν πύργο, σκέφτηκε. Που χλευάζει τον λαό από κάτω. Ένας αφέντης, ένα σύμβολο όσων είχαν απομείνει στο Μόντφορτ από την παλιά τάξη του Γκρινσπάροου. Κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό, συλλογίστηκε ο Μπριντ’Αμούρ. Μπορούσε να επέμβει σε μια τέτοια κατάσταση χωρίς μεγάλη δαπάνη ενέργειας και χωρίς κανένα κίνδυνο. Ίσως το ταξίδι του στον χώρο των πιθανών εξελίξεων άξιζε το κόστος του αυτήν τη φορά.
Το κόστος… Θυμήθηκε τις προειδοποιήσεις των δασκάλων του για την προφητεία, πριν από αιώνες. Τον κίνδυνο…
Έδιωξε αυτές τις σκέψεις από τον νου του. Αυτήν τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτήν τη φορά δεν είχε κοιτάξει όσα θα μπορούσαν να συμβούν, αλλά όσα είχαν ήδη συμβεί. Και εκείνο που είχε ήδη συμβεί, ήταν μια εξέγερση στο Μόντφορτ που ήταν δυνατό να μετατραπεί σε επανάσταση σε όλο το Εριαντόρ. Επρόκειτο για κάτι που το είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Μπριντ’Αμούρ με έμμεσο τρόπο. Αυτός είχε δώσει τον πορφυρό μανδύα στον Λούθιεν Μπέντγουιρ. Αυτός είχε βάλει την Πορφυρή Σκιά και τον σύντροφό του στον δρόμο για το Μόντφορτ. Όταν το έκανε αυτό, ήλπιζε απλώς ότι ο Λούθιεν θα κατάφερνε να δημιουργήσει κάποιες εξελίξεις στην πόλη, ίσως να ανανεώσει τον θρύλο της Πορφυρής Σκιάς, του αρχαίου ήρωα. Και είχε την ελπίδα ότι, με τα χρόνια, ίσως κατάφερνε να εκμεταλλευτεί αυτούς τους ψιθύρους που θα περιέβαλλαν τον Λούθιεν, για να μειώσει βαθμιαία την επιρροή του βασιλιά Γκρινσπάροου στο Εριαντόρ.