Ο Γκρινσπάροου πήγε πάλι στον θρόνο και κάθισε περνώντας το ένα πόδι του πάνω από το μπράτσο του καθίσματος. Έβλεπε το βασίλειό του να καταρρέει γύρω του, χωρίς να ξέρει τι θα μπορούσε να κάνει για να αντιμετωπίσει τον εχθρό. Αν έπεφτε στη μάχη με όλες του τις μαγικές δυνάμεις, θα εξέθετε τον εαυτό του σε μεγάλο κίνδυνο, γιατί δεν ήξερε ποια είναι η έκταση των δυνάμεων του Μπριντ’Αμούρ.
Υπάρχει όμως πάντα μια διέξοδος, σκέφτηκε ο βασιλιάς, ενώ το μέρος του εαυτού του που ήταν ταυτισμένο με τον δράκοντα νοσταλγούσε τους ασφαλείς βάλτους του Σόλτγουος.
Έδιωξε αυτήν τη σκέψη από το μυαλό του. Ήταν πολύ νωρίς για να σκέφτεται να εγκαταλείψει τον θρόνο, να παραδοθεί. Μπορεί να αναγκαζόταν να πάει στο Σόλτγουος, αλλά μόνο αφού θα έκανε τους Εριαντοριανούς να υποφέρουν πολύ. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο…
«Ο στόλος του Εριαντόρ και του Μπαράντουιν πλησιάζει στις εκβολές του Στράτον», είπε ο Κρίσις. «Τα πλοία μας θα τους χτυπήσουν στο ποτάμι, όπου θα έχουν την υποστήριξη των καταπελτών από τις όχθες».
Ο Γκρινσπάροου άρχισε να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του, πριν ακόμη τελειώσει ο Κρίσις. «Θα προσπεράσουν το ποτάμι», είπε με σιγουριά, γιατί είχε δει πολλά αυτές τις μέρες που πετούσε με τη μορφή του δράκοντα. «Θα γίνει ναυμαχία στα ανοιχτά, νότια του Νιουκάστλ».
«Τότε θα μπει στη μάχη και ο ανατολικός στόλος μας, οπότε θα βάλουμε στη μέση τα εριαντοριανά πλοία και τους προδότες του Μπαράντουιν!» είπε ενθουσιασμένος ο Κυκλωπιανός. «Τα πολεμικά μας είναι περισσότερα!»
«Και οι Χιούγκοθ;» απάντησε κοφτά ο Γκρινσπάροου πέφτοντας ανήμπορος πίσω στον θρόνο του. Είχε επιβεβαιώσει ότι αυτό τουλάχιστον, ανάμεσα σε όσα του είχε πει η Ντιάνα, ήταν αλήθεια. Ένας μεγάλος στόλος των Χιούγκοθ κατέβαινε μαζί με τους Εριαντοριανούς από τα ανατολικά. Πετώντας με τη μορφή του δράκου ο Γκρινσπάροου κατέβηκε χαμηλά κι έβαλε φωτιά σε ένα πλοίο των βαρβάρων, αλλά μετά αντιμετώπισε ένα τείχος από βέλη, λόγχες, ακόμη και μπάλες φλεγόμενης πίσσας και μεγάλες πέτρες, που τον ανάγκασαν να υποχωρήσει και να γυρίσει στη στεριά.
Πήγε πρώτα στο Έβερσορν, όπου επιβεβαίωσε ότι ο Μίστιγκαλ είχε εξαφανιστεί. Μετά, πετώντας δυτικά, είδε τον δεύτερο Εριαντοριανό στρατό να κατεβαίνει από τους κάμπους ανάμεσα στο Ντέβεργουντ και το Καρλάιλ, σαν ένα παλιρροιακό κύμα που τίποτα δεν θα μπορούσε να το σταματήσει. Όμως, το μεγαλύτερο χτύπημα τον περίμενε όταν γύρισε στο Καρλάιλ. Στο διάστημα που είχε χρειαστεί για να πάει τόσο μακριά ανατολικά και να γυρίσει, πολλοί Κυκλωπιανοί είχαν φτάσει από το Σπεϊθενφέργκους φέρνοντας τα νέα για την καταστροφή στο Γουόρτσεστερ, ενώ είχε μαθευτεί επίσης το νέο για την προδοσία του δούκα Άσανον στον πορθμό του Μαν.
Ο Κρίσις τον κοίταζε με φρίκη. «Χιούγκοθ;» ψέλλισε, γνωρίζοντας πολύ καλά τη φήμη των τρομερών βαρβάρων.
«Αδίσταχτοι σύμμαχοι για αδίσταχτους εχθρούς», είπε ο Γκρινσπάροου.
Το μάτι του Κρίσις άρχισε να ανοιγοκλείνει συνέχεια, καθώς ο Κυκλωπιανός έγλειφε τα χοντρά του χείλια προσπαθώντας να χωνέψει τα απίστευτα νέα. Γρήγορα αποφάσισε ότι υπάρχει μόνο μία λύση.
«Θα αντιμετωπίσουμε τις στρατιές τους μία-μία!» είπε. «Θα ξεκινήσω βόρεια με την φρουρά της πόλης για να συναντήσω τους κοντινότερους εισβολείς. Όταν τους εξοντώσουμε, αν δεν υπάρχει χρόνος για την επόμενη εχθρική στρατιά, θα γυρίσω στο Καρλάιλ για να προετοιμάσω την άμυνα της πόλης».
«Όχι», είπε κοφτά ο Γκρινσπάροου γιατί ήξερε ότι, αν η φρουρά πήγαινε βόρεια, ο δεύτερος εριαντοριανός στρατός θα έστριβε δυτικά και θα τους χτυπούσε από το πλάι. Ο Γκρινσπάροου σκεφτόταν ότι μάλλον ήταν προτιμότερο να εστιάσει την όρασή του στο Μάνινγκτον για λίγο, για να δει αν η προδότρα Ντιάνα είχε συγκεντρώσει δικό της στρατό για να προελάσει νότια.
»Προετοίμασε την άμυνα του Καρλάιλ» είπε ο Γκρινσπάροου μετά από μια μεγάλη παύση. «Πρέπει να υπερασπιστείς την πόλη μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη».
Ο Κρίσις πρόσεξε ότι ο Γκρινσπάροου δεν είχε πει: “Πρέπει να υπερασπιστούμε την πόλη μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη…” Χτύπησε τις φτέρνες του χαιρετώντας στρατιωτικά, υποκλίθηκε στον βασιλιά κι έφυγε.
Όταν έμεινε μόνος ο Γκρινσπάροου αναστέναξε αναλογιζόμενος πάλι πόσο εύθραυστο είχε γίνει το βασίλειό του. Πώς ήταν δυνατό να μην αντιληφθεί την προδοσία της Ντιάνα Γουέλγουορθ και, ακόμη χειρότερα, πώς δεν πρόβλεψε ότι θα συντασσόταν μαζί της ο δούκας του Μπαράντουιν; Όταν η Ντιάνα του έδωσε αναφορά μετά την υποτιθέμενη μάχη με τον Μπριντ’Αμούρ, έπρεπε να είχε ψάξει αμέσως να βρει τον Τακναποτίν ή έναν από τους δαίμονες των άλλων μάγων του για να επιβεβαιώσει την ιστορία της.