Αλλά ο Όλιβερ γρήγορα κατάλαβε ότι το κάλεσμά του είχε αιφνιδιάσει τους συντρόφους του, με αποτέλεσμα να έχει ορμήσει ανάμεσα στους εχθρούς χωρίς καμία υποστήριξη.
«Μπορεί και να κάνω λάθος!» είπε αποκρούοντας φρενιασμένα τις επιθέσεις σε μια προσπάθεια να προστατέψει τον εαυτό του και το πόνι του. Κυκλωπιανά χέρια προσπάθησαν να τον αρπάξουν, να τον ρίξουν κάτω μαζί με τον Θρεντμπέαρ με το βάρος τους. Άλλοι πετάχτηκαν από τους πάγκους πίσω από τον Όλιβερ κόβοντας τον δρόμο στους Εριαντοριανούς, ανάμεσά τους και στην Κατρίν, που προσπαθούσαν να πλησιάσουν για να βοηθήσουν τον Όλιβερ.
«Αλίμονο!» φώναξε ο Όλιβερ, αλλά τότε θυμήθηκε ότι η Σιόμπαν τον παρακολουθεί από το τριφόριο και πως το σημαντικότερο ήταν να μην πεθάνει σαν δειλός. «Ας τραγουδήσω, κατά τη στιγμή της θυσίας μου!» φώναξε, αρχίζοντας να κάνει ακριβώς αυτό, να τραγουδάει ένα παλιό γασκονικό τραγούδι που μιλούσε για τον ηρωισμό και για τα λάφυρα του πολέμου.
Καθώς τελείωνε το τραγούδι, ο Όλιβερ στρίγγλισε σκύβοντας πανικόβλητος καθώς ο αέρας γύρω του γέμισε ξαφνικά από σφυρίγματα και βόμβους. Για μια στιγμή νόμισε ότι βρίσκεται μέσα σε ένα σμήνος από μέλισσες, μα κι όταν τελικά κατάλαβε ότι περνούσαν δίπλα του βέλη, η σκέψη δεν τον παρηγόρησε.
Ξαφνικά όμως όλα τελείωσαν τόσο γρήγορα όσο είχαν αρχίσει, με την πίεση των Κυκλωπιανών γύρω από τον Όλιβερ και το κίτρινο πόνι του να μην είναι πια τόσο μεγάλη. Μια στιγμή αργότερα η Κατρίν βρέθηκε δίπλα του αρχίζοντας να τον μαλώνει για την ανόητη επίθεσή του.
Ο Όλιβερ δεν άκουσε λέξη από όσα του έλεγε. Κοίταζε στο τριφόριο την Σιόμπαν και τους τοξότες της, πολλοί από τους οποίους έφευγαν κιόλας αναζητώντας νέους στόχους.
Ο Όλιβερ χαιρέτησε την όμορφη μισοξωτική αγγίζοντας τον γύρο του καπέλου του, αλλά η Σιόμπαν δεν χαμογέλασε.
«Οι φίλοι-μού, δεν σκοπευούν τοσό-καλά!» του φώναξε μιμούμενη την γασκονική προφορά του.
Ο χάφλινγκ την κοίταξε απορημένος.
«Άκουσε το τραγούδι σου», του εξήγησε η Κατρίν. «Νομίζω ότι τους είπε να σε σκοτώσουν, αλλά αστόχησαν».
«Α», έκανε ο χάφλινγκ και χαιρέτησε πάλι την Σιόμπαν χαμογελώντας ακόμη πιο πλατιά.
«Γασκονικό γουρούνι…» κάγχασε η Κατρίν, γυρίζοντας να φύγει.
«Μα είμαι βαριά πληγωμένος!» φώναξε ξαφνικά ο Όλιβερ, με αποτέλεσμα η Κατρίν να κάνει μεταβολή για να τον κοιτάξει. «Μπορώ να πάρω το πουκάμισό σου να δέσω τις πληγές μου;»
Ήταν μία από τις πιο εκπληκτικές επιδείξεις ιππικής δεξιοτεχνίας που είχε δει ποτέ της η Κατρίν Ο’ Χέιλ, γιατί μόλις έκανε ένα μονάχα απειλητικό βήμα προς το μέρος του, ο Όλιβερ έστριψε τον Θρεντμπέαρ στο πλάι και πήδησε με το πόνι πάνω σε έναν στενό ξύλινο πάγκο, για να διασχίσει όλο το μήκος του με τέλεια ισορροπία.
Η Κατρίν κοίταξε την Σιόμπαν και χαμογέλασαν και οι δύο πλατιά με τον αναιδή φίλο τους.
Μετά ξανάπιασαν δουλειά αποτελειώνοντας τους μονόφθαλμους στο ισόγειο του καθεδρικού ναού και τοποθετώντας φρουρούς στο κεντρικό κλίτος, στα εγκάρσια κλίτη και σ’ ό,τι είχε απομείνει από την κόγχη του ιερού. Γρήγορα κυρίευσαν επίσης τους δίδυμους μπροστινούς πύργους, αλλά πολλοί Κυκλωπιανοί κατάφεραν να ξεφύγουν έχοντας επικεφαλής έναν πελώριο, τρομερό μονόφθαλμο ντυμένο με βασιλικά ρούχα, που κρατούσε μια υπέροχη σπάθα. Ο δούκας Κρίσις προχωρούσε μπροστά από την ομάδα του, που διέσχισε την ημικυκλική κόγχη στην ανατολική πλευρά του ναού και μετά έστριψε προς το νότιο εγκάρσιο κλίτος. Όταν βρήκε κλειστό τον δρόμο από ένα τείχος Εριαντοριανών, ο Κρίσις γύρισε πάλι ανατολικά, ακολούθησε έναν στενό διάδρομο και πέρασε μια κρυφή πόρτα στον αριστερό τοίχο. Ο Κρίσις και είκοσι Κυκλωπιανοί είχαν μπει στις κατακόμβες.
«Να πετάξουμε αναμμένα δεμάτια ξύλα από τις σκάλες», πρότεινε ένας Εριαντοριανός. «Ή θα βγουν έξω ή θα πεθάνουν από ασφυξία — η επιλογή δική τους!»
Αρκετοί άλλοι συμφώνησαν, αλλά η Σιόμπαν είχε επιφυλάξεις. Κάποιοι είχαν αναγνωρίσει τον αρχηγό αυτής της ομάδας, ήταν ο δούκας Κρίσις, έτσι η Σιόμπαν πίστευε ότι δεν θα έπρεπε να δώσουν στον αρχηγό των Κυκλωπιανών την ευκαιρία να ξεφύγει. «Μπορεί να υπάρχει κι άλλη έξοδος από τις κατακόμβες», είπε. «Δεν μπορούμε να αφήσουμε έναν τόσο σημαντικό Κυκλωπιανό να βγει στους δρόμους του Καρλάιλ».