Празмерна развітая Лаліта, вельмі малады агент АХ, Таня мела талент маляваць і тое, і іншае.
Яна прытулілася да майго пляча, сціскаючы маю руку.
Самалёт падруліў да тэрмінала, і мы чакалі, пакуль прыступкі штурхнулі да дзвярэй. Вызірнуўшы ў акно, я заўважыў некалькі якія чакаюць таксі, а таксама чатыры мікрааўтобуса Fiat з назовамі гатэляў па баках.
Мой погляд перамясціўся з машын на твары чакаючага натоўпу. Кожная асоба была старанна вывучана. Мяркую, няма прычын для гэтага. Але за гады працы агентам у AX я нажыў шмат ворагаў. У мяне ўвайшло ў звычку правяраць асобныя асобы ў любым натоўпе. Вы ніколі не ведалі, адкуль магла ўзяцца куля забойцы. Але гэтай натоўпе не цярпелася павітаць якія выходзяць з самалёта.
Паклаўшы руку на локаць Тані, я паволі рушыў па праходзе. Сімпатычная ўсмешлівая сцюардэса спадзявалася, што нам спадабаўся палёт і што мы добра правядзем час у Палерма. Мы з Таняй выйшлі на яркае сонечнае святло і цеплыню. Унізе ўсходаў кіроўцы таксі і аўтобусаў прасілі нашага заступніцтва.
Пасажыры самалёта рухаліся па адкрытай прасторы ад самалёта да драцяной агароджы, не звяртаючы ўвагі на крыкі вадзіцеляў. Былі абдымкі і пацалункі, калі сустракалі родных і блізкіх.
На баку аднаго з мікрааўтобусаў было напісана "Corini Hotel". Усё яшчэ трымаючыся за локаць Тані, я плёсся скрозь смуглых дзялкоў да аўтобуса. Некалькі чалавек рушылі ўслед за імі, і кожны сказаў мне, што ў іх лепшае таксі на ўсёй Сіцыліі. Але калі мы дасягнулі
аўтобуса, усе мужчыны пайшлі назад, акрамя аднаго.
Ён падышоў да нас, не дазваляючы сваім цёмным вачам адарвацца ад таго месца, дзе павінны былі быць соску Тані. - Вы хочаце, каб вас адвезлі ў гасцініцу Карыні, сіньёр?
«Сі», - коратка сказаў я. «Калі ты думаеш, што зможаш адарваць вочы ад маёй жанчыны на дастаткова доўгі час, каб рушыць у дарогу».
Ён збянтэжана кіўнуў і адвярнуўся. "У вас ёсць багажныя чэкі, сіньёр?"
Я ўручыў іх яму і глядзеў, як ён рыссю ідзе да тэрмінала. Мы ўжо прайшлі мытню, калі прызямліліся ў Рыме.
"Я думаю, ён мілы", - сказала Таня, гледзячы на яго.
“Я ўпэўнены, што так. І я ўпэўнены, што ён думае, што ты большая, чым проста сімпатычная».
Ён вярнуўся праз дзесяць хвілін з нашым багажом, і мы ўсе селі ў аўтобус "Фіят". Наш кіроўца быў такім жа дзікім і крыклівым, як і ўсе астатнія. У нас з Таняй асабліва не было магчымасці агледзець славутасці; спатрэбілася ўсё, што ў нас было, каб проста трымацца. Толькі ў адным месцы, акрамя Рыма, я бачыў на дарозе больш дзікіх маньякаў: Мехіка.
Нарэшце мы з віскам спыніліся перад старажытным, абсыпаным пернікамі, разбуральным будынкам, якое, мяркуючы па святлівай над уваходам шыльдзе, называлася гатэлем Корыні. Наш хлопчык унёс нашы торбы ўнутр і не занадта асцярожна кінуў іх перад сталом.
«Вы забраніравалі суседнія пакоі для Томаса Акасана і Сэндзі Катрона?» - Спытаў я клерка.
Ён праверыў кнігу ў біфакальныя акуляры. "Ах, сі." Затым ён ударыў рукой па зване, уладкаваўшы страшэнна гучны шум. Па-італьянску ён сказаў пасыльнаму даставіць нашы сумкі ў пакоі чатыры, дзевятнаццаць і дваццаць.
Калі я адвярнуўся ад стала, я адчуў, як нехта пляскае мяне па плячы. Я павярнуўся і ўбачыў усходняга чалавека, які адступіў на тры крокі і трымаў фотаапарат. Яго галава нахілілася за камеру, і мяне адразу ж асляпіла яркая ўспышка. Занадта позна я паднёс руку да твару.
Калі мужчына павярнуўся, каб пайсці, я падышоў да яго і схапіў яго за руку. "Я б хацеў купіць гэтае фота, сябар".
«Не кажы па-амерыканску. Не разумей!» Ён паспрабаваў адсунуцца.
"Дай мне ўбачыць тваю камеру". Я схапіўся за гэта.
Ён адхіснуўся ад мяне. "Не!" - залямантаваў ён. «Не кажы па-амерыканску. Не разумею".
Я хацеў ведаць, як, чорт вазьмі, ён даведаўся, што я амерыканец. І чаму ён хацеў маю фатаграфію. У холе гатэля было некалькі чалавек. Усе да адзінага з цікавасцю назіралі за тым, што адбываецца. Мне не патрэбна была ўся гэтая ўвага. Таня стаяла ля стала, але замест таго, каб глядзець на мяне, яна глядзела на твары ў натоўпе.
"Вы мяне адпусціце!" - крыкнуў мужчына. Для таго, хто не разумеў па-амерыканску, ён добра спраўляўся.