Машыны чакалі ў снезе. На нас падалі маленькія шматкі. Штурмавікі селі ў грузавік з зачыненым кузавам. Нас з Ірыніяй заштурхалі на задняе сядзенне машыны. Паміж пярэднім і заднім сядзеннямі знаходзілася металічная сетка. З унутранага боку прыбралі ручкі вокнаў і дзвярэй. Мы з Ірыніяй сядзелі побач. Барнішак, Красноў і Васіль Папоў селі ў іншую машыну.
Я паспрабаваў убачыць праз акно, дзе мы едзем, але мы павярнулі так шмат кутоў, разважаючы па такой колькасці завулкаў, што я б ужо заблудзіўся, перш чым карэта спынілася перад вялікім цёмным будынкам. Штурмавікі зноў суправаджалі нас. Калі мы былі амаль у будынку, я нахіліўся да Ірыніі і прашаптаў, ці ведае яна, дзе мы. Яна кіўнула, за секунду да таго, як я атрымаў удар прыкладам у спіну. Салдат загадаў нам маўчаць.
Калі выпаў снег, мы падняліся па ўсходах і прайшлі праз падвойныя дзверы. Унутры будынак быў такім жа цёмным і маркотным, як і знадворку. Падлога калідора была пакрыта голымі дошкамі. Пахла цвіллю - вельмі падобна на калідор у шматкватэрным доме Ірыніі - з лёгкім пахам мужчынскага поту. Абапал было некалькі дзвярэй. Мы прайшлі пяць. Папоў і Барнішак ішлі наперадзе. Я не бачыў Сержа з таго часу, як мы выйшлі з машыны.
Каля шостых дзвярэй Барнішак спыніўся, адчыніў дзверы, і мы ўвайшлі ўнутр. Я мог толькі здагадвацца, дзе мы знаходзімся, але я здагадваўся, што гэта штаб расейскай тайнай паліцыі. Мы прыйшлі ў маленькі квадратны пакой, у якім было занадта горача. Міма прайшла доўгая стойка. За стойкай стаялі тры сталы, за адным з якіх стаяў мужчына. Калі мы ўвайшлі, ён з цікавасцю падняў галаву. Яго вялікі плоскі твар быў падобны на гарбуз і быў замецены выпуклы нос. Яго маленькія цёмныя вочы мелі нудны погляд. Злева ад нас былі яшчэ адны дзверы.
Апроч чалавека за сталом у пакоі былі толькі Барнішак, Ірынія і я. . Ён кіўнуў у бок дзвярэй.
Калі мы адчынілі яго, я ўбачыў вельмі вузкі калідор з бетоннымі сценамі і лямпамі то тут, то там. «Гэта металашукальнік», - сказаў Барнішак. «Гэта пазбаўляе нас ад клопату. Зброя можа выслізнуць ад рукі шукальніка, але нішто не выслізне ад электрычнага вока». Ён гаварыў па-руску.
Я ішоў проста за Ірыніяй паміж агнямі. Я адчуваў запал яркіх лямпаў на столі над намі. І я турбаваўся аб сваім поясе з грашыма. Лічылася, што змест быў зроблены выключна з пластыка. Я спадзяваўся, што гэта праўда. Калі б гэта было не так, стары добры Нік Картэр мог бы развітацца са сваёй зброяй. Бо яны ведалі, хто я такі, расейцы ні пры якіх абставінах не дазволілі мне пакінуць Маскву жывым. Мой мозг будзе ачышчаны, з майго дазволу ці без яго, і ў рускіх былі спосабы зрабіць гэта, параўноўваючы 1984 Оруэла з калыханкі.
Я ведаў, таму што мы рабілі гэтак жа з іх агентамі. Такім чынам, мы знайшлі б новыя метады працы, калі б мы дадалі новыя імёны да расце спісу вядомых варожых агентаў, мы маглі б дапаўняць файлы.
Так, я ведаў, што рускія мелі шмат планаў з маім мозгам. У іх не было ні найменшай цікавасці да майго цела ці маёй здольнасці супрацьстаяць болі. Калі б яны са мной скончылі, мой мозг быў бы такім жа пустым, як і быў белы карал у берагоў Аўстраліі, і ў ім ёсць рэчыва, якое нагадвае бульбяное пюрэ.
Толькі гэты пояс з грашыма мог вывесці нас з гэтага становішча. Калі мы праходзілі міма, нічога не пачынала грымець ці бразгатаць паміж агнямі. Ірынія не выглядала нервовай ці нават напалоханай. Выйшаўшы з вузкага калідора, мы спыніліся па іншым боку дзвярэй у маленькай квадратнай скрыні. Яна хутка засмяялася і ўстала, скрыжаваўшы рукі перад сабой. Верагодна, былі мікрафоны, таму мы нічога не сказалі.
Прыгожае твар Ірыніі стаяла нерухома. Як быццам яна чакала гэтага тры гады, як быццам яна ведала, што ў канчатковым выніку яе зловяць і пакараюць, і яна пагадзілася. Можа, яна заўсёды цьмяна марыла прыехаць у Амерыку з гэтым мільёнам. Я адчуваў, што тое, што адбываецца зараз - пісталеты, салдаты, маленькія квадратныя пакоі - было такім, якім яна прадбачыла канец. Яна панясе мару з сабой у магілу. Я не хацеў казаць ёй, каб яна не хвалявалася занадта моцна, што мы не так дрэнна сябе адчуваем. Але пакой, верагодна, падслухоўвалі, таму я не адважыўся распавесці ёй аб тым, што ў мяне было на поясе з грашыма. Вось чаму я трымаўся побач з ёй і маляваў абнадзейлівы твар кожны раз, калі мы глядзелі адзін на аднаго.