Прайшоўшы амаль паўгадзіны, я ўбачыў грузавік, прыпаркаваны на іншай вуліцы. Гэта павінна было быць гадзіну ці дзве, тры. Яшчэ ішоў снег, і мы з Ірыніяй дрыжалі. Грузавік быў прыпаркаваны на ўчастку зямлі побач з невялікім купальным домам з падвесным саламяным дахам. У хаце не было святла.
Мы з Ірыніяй стаялі на тратуары збоку ад дома. Гэты дом быў паміж намі і грузавіком.
"Што ты думаеш пра гэта?" - шэптам спытаў я.
Яна паціснула плячыма. “Мне сапраўды ўсё роўна, Нік. Мне так холадна, што для мяне гэта ўсё роўна, нават калі б вы скралі трактар, абы на ім быў абагравальнік». Яна хутка ўсміхнулася, затым пляснула сябе рукамі па целе.
"Тады пайшлі."
Мы асцярожна абышлі дом і накіраваліся да грузавіка. Немагчыма было без шуму адштурхнуць машыну ад дома. Зямля прамерзла, і гэта будзе складана. Прыйшлося заводзіць яго на месцы.
Грузавік не быў такім вялікім амерыканскім дызельным гігантам. Я ацаніў яго прыкладна ў паўтары тоны, і ён выглядаў вельмі старым. Ён падыходзіў да транспарціроўкі за ўсё, ад курынага памёту да авечак.
"Як ты думаеш, якога ён колеру?" - Спытала Ірынія. Мне здавалася, што я ўсьміхаюся. "Які колер вы хочаце?"
Яна спынілася. "Ты жартуеш, ці што?"
Мы былі ў грузавіка, і я не адказаў. Дзверы не зачынены. Я адкрыў яго і чакаў Ірынію. Яна забралася ўнутр і села. Я ўвайшоў і некаторы час прытрымліваў дзверы адчыненымі. Я не ведаў, ці запусціцца гэтая штука, і не хацеў нікога абудзіць, стукнуўшы швейцара, пакуль запрацуе стартар.
Ірынія ўсё яшчэ дрыжала, пакуль я важдаўся з правадамі запальвання. Машына была старая; ён павінен быў пераадолець каля паўтара мільёна кіламетраў. Толькі ў Расіі, Мексіцы і Паўднёвай Амерыцы такія грузавікі працягваюць ездзіць да таго часу, пакуль яны не могуць рухацца абсалютна немагчыма.
Калі я перарэзаў і падключыў правады запальвання, у мяне ўзніклі непрыемныя думкі. Я ўсё думаў: ці можаце вы ўявіць сабе грузавік, які стаіць тут, на гэтым пустым участку зямлі, таму што гэтая чортава штука не магла рухацца, нават калі б вы яе штурхнулі? Задняя частка магла адсутнічаць, ці нават рухавік. Прыемна было думаць, што ўладальнік прыпаркаваў яго тут, бо гэта было так зручна, але гэта магло таксама адбыцца, бо машына больш не працавала.
Ірынія зноў надарыла мяне такой авальнай усмешкай. Я падміргнуў ёй. «Прыемна ведаць, што мой малы давярае мне», - сказаў я сваім лепшым голасам у стылі Багарта.
Яна нахмурылася. Па-руску яна спытала: «Што за здзек, Нік?»
Я адказаў голасам Багарта. «Гэта жарт, які заўсёды побач, сяброўка нашых небяспечных хлопцаў».
Яна трэслася ад холаду. Што да яе, я казаў як на суахілі. Але мне прыйшлося паглядзець на яе, і я ўбачыў, што ногі яе неверагоднай танцоркі аголены нашмат вышэй каленаў. Гэта зусім не дапамагала маім спробам сагнаць грузавік. Я пачухаў горла і вярнуўся да працы. Скончыўшы, я сеў прама і пацёр рукі. Было так страшэнна холадна, што я зусім не адчуваў кончыкаў пальцаў. Я паляпаў Ірынію па назе, каб пачуццё вярнулася, затым нахіліўся наперад. Пры падключэнні правадоў узнікла іскра. Я знайшоў стартар злева ад счаплення. Прыборная панэль была падобная на панэль старога Пантыяка 1936 года, якая была ў мяне ў дзяцінстве.
Ірынію моцна закалаціла. Снег утвараў пласт на лабавым шкле. Гэта было старамоднае лабавое шкло з двух шкляных квадратаў, падзеленых тоўстым металічным стрыжнем.
"Кантакт", - сказаў я, націскаючы нагой на педаль запуску.
Рухавік спачатку павольна закруціўся, потым пачаў працаваць хутчэй. Ён чхнуў і заглух. Я набраў на прыборнай панэлі паветраную засланку , затым зноў націснуў на стартар. Я паглядзеў на дом, каб убачыць, ці не гарыць там святло. У грузавіка быў шумны стартар. Я выцягнуў паветраную засланку, калі рухавік завёўся. Ён завёўся, і калі ён зноў пачаў чхаць, я выцягнуў засланку яшчэ крыху. Ён працягваў працаваць.
"Нік!" - Паклікала Ірынія. Яны накшталт выходзяць з дому.
Я уключыў акселератар, і машына павольна паехала. Я чуў рыпанне лёду пад намі, пакуль мы павольна ехалі па мясцовасці. Заднія колы крыху паслізгвалі, але я вярнуў газ, пакуль мы не разагналіся.