Я паглядзеў на яго. Ён выглядаў маладым, ледзь здольным піць ці галасаваць. Яго вочы здаваліся яснымі і ўпэўненымі, але пад маім поглядам ён неспакойна скрывіў іх. Ён здаваўся хлопчыкам, які ведаў, як знайсці падыход да жанчын. У ім была амаль пагардлівая самаўпэўненасць. Яго твар быў шырокі, плоскі і гладкі; яго прамыя чорныя валасы падалі яму на вочы. Ён трымаў вінтоўку накіраванай у зямлю. Ён быў так блізкі да мяне. Я мог чытаць рускія словы на ствале. - Містэр Картэр? - з трывогай сказала доктар Перска.
У пакоі было напружанне. Аку то пераводзіў погляд з Соні на мяне, то назад, але на твары яго нічога не было.
- Я не разлічваў на правадніка, - сказаў я нарэшце. Я ўзяў цыгарэту і закурыў.
"Ты не згодзен?" - Спытала Соня. Яна хутка працягнула: "Паколькі мы не ведаем, чаго чакаць, я падумала, што мы павінны прыняць усю магчымую дапамогу".
- Так, - сказаў я. Я паглядзеў на яе. І якраз тады, калі я пачаў думаць, што магу давяраць ёй.
Затым Аку сказаў на вельмі добрай англійскай: «Містэр Картэр, калі вы возьмеце мяне з сабой, вы, верагодна, будзеце прыемна здзіўлены. Я выдатны праваднік і выдатны стрэлак - магу стрэліць чайцы ў вока з дваццаці метраў. Але што важнейшае, я ведаю, як выконваць загады. Я ведаю, што ты галоўны. Я не прашу вас узяць мяне з сабой, але я думаю, што гэта было б добра.
Я зацягнуўся цыгарэтай і паглядзеў яму ў вочы.
"Чаму ў цябе руская вінтоўка?" Я
- Я з беднай сям'і, - хутка сказаў ён. «Мы не маглі дазволіць сабе дарагі амерыканскі Marlin ці Winchester. Мы маглі гандляваць толькі тым, што было даступным. Хлапчуком я вымяняў шэсць шкур на гэтую старую вінтоўку. Гэтая стрэльба выратавала мне жыццё дзевяць разоў. Яна дае мне ежу. Я стаўлюся да яго як да старога сябра. У мяне ніколі не было іншай зброі.
Гэта была прыгожая гаворка. Я паглядзеў на доктара Перску, потым на Соню. Я не мог нічога сказаць па іх твары. Потым я зноў паглядзеў на Аку. "Добра, - вырашыў я, - у нас ёсць праваднік".
Напружанне знікла. Аку ўхмыльнуўся і паказаў моцныя, роўныя белыя зубы. Доктар Пярска бліснуў залатымі карэннымі зубамі. Соня ўзяла мяне за руку і ўсміхнулася мне. Я быў адзіны ў пакоі, хто не ўсміхаўся.
У той вечар я рана сабраў рэчы. Самалёт павінен быў узляцець досвіткам. Я пераклаў усё з валізкі ў заплечнік, пакінуўшы гарнітур і паліто ў валізцы. У Арктыцы я, верагодна, не адчуў бы неабходнасці ў афіцыйным адзенні.
Было занадта рана класціся спаць - я не стаміўся. Я падкінуў дроў у агонь і сеў перад ім. Але мне было неспакойна. Я ўстаў і прайшоўся па пакоі. Я спыніўся і паглядзеў на агонь. Гэта была мая апошняя ноч у лягеры. Адзінае, чаго мне будзе не хапаць, дык гэта цудоўнага каміна.
Я зноў паглядзеў, каб пераканацца, што спакаваў дадатковыя крамы для Вільгельміны. Потым я зноў сеў перад агнём, разабраў «Люгер», пачысціў і вышмараваў яго. Затым я праверыў вінчэстар, які ўзяў з сабой. Я ўсё яшчэ быў неспакойны.
Я спрабаваў супакоіцца ёгай. Я сеў у крэсла, утаропіўся ў агонь і прымусіў сваё цела паслабіцца. Я выкарыстоўваў для гэтага ўсю сваю канцэнтрацыю. Не ведаю, як доўга я сядзеў так спакойна, але калі я ўстаў, я адчуў сябе адпачылым. І я хацеў мець жанчыну. Я хацеў Соню.
Я надзеў парку і цяжкія чаравікі. Пакой Соні знаходзіўся ў другім радзе, праз тры пакоі далей. Скончыўшы, я прачыніў дзверы, каб вызірнуць вонкі. За яе акном ззяла святло. Яна ўсё яшчэ была на нагах. Падаў лёгкі сняжок, і мае чаравікі храбусцелі пры хадзе. Яркія агні па кутах лагера ззялі скрозь снег. Пад адным з ліхтароў прайшоў вартавы з вінтоўкай на плячы.
Я ішоў павольна, глыбока засунуўшы рукі ў кішэні курткі. І калі я падышла да каюці Соні, я пачула галасы. Соня і... Другога голасу я спачатку не пазнаў, пакуль не падышоў да хаткі. Я стаяў нерухома. Гэта быў Аку, і ён гаварыў па-руску.
- Масква губляе цярпенне, Соня, - сказаў ён. «Яны хочуць ведаць, калі. Яны хочуць ведаць, чаму адбылася затрымка».
"Рашэнне аб тым, калі гэта будзе, застаецца за мной", – запярэчыла Соня. "З іх боку было недарэчна пасылаць гэтага капітана траўлера".
«Яны нецярплівыя. Магчыма, яны дзейнічалі паспешна, але яны хочуць, каб гэта адбылося, і яны хочуць ведаць, калі. Яны хочуць дакладна ведаць, калі.
Наступіла хвіліна маўчання. Тады Соня сказала: «Я трэніравалася на гэта два гады. Я не падвяду. Я не мужчына. У тым і праблема, што яны падсылалі людзей забіць яго. Кожная краіна рабіла гэтую памылку. Вось чаму нікому не ўдалося ліквідаваць вялікага Ніка Картэра. Толькі жанчына можа падысці дастаткова блізка, каб зрабіць гэта. Так што там, дзе іншыя пацярпелі няўдачу, я даб'юся поспеху. Я ўжо зусім побач з ім.