– Sed tio implicus, ke li vidis Jugan en erekta stato!
– Nu, ĉu tio estus vere neprobabla? Multaj adoleskantoj ludas kune je seksaj ludoj, ĉu ne? Eble foje li ĝin vidis… Sed tio ne solvas mian problemon rilate al Ĝim.
– Kiun problemon?
– Jano! Ĉu por vi la vivo ĉesas ekzisti post kiam enketo finiĝis? Min turmentas la demando, kiel helpi lin vivi kun tia organo, kiu malhelpas plenan seksan ĝuon. Lia sorto ne estas enviinda, kaj mi ŝatus fari ion utilan por li.
Sed pri tiaj problemoj Jano tute ne sentis sin kapabla.
15
La persono, kiu plej helpis Ĝojan, kiam ŝi komencis labori kiel psikologo, estis Prof. Arno Ketulen, sub kies kontrolo ŝi prizorgis siajn unuajn problemulojn. Ŝi konservis al li tre profundan fidon, kaj nun, kiam la kazo de Ĝim igis ŝin zorga, ŝi pensis al li.
Ion ŝi ne atendis: ke ŝi vidos lin enlita.
– Mi baldaŭ mortos, – li diris al ŝi, kaj ŝi miris pri lia sereneco. – Tial min des pli ĝojigas revidi vian luman vizaĝon.
Ŝi raportis pri Ĝim kaj lia stranga problemo. Prof. Ketulen aŭskultis pacience, dolĉe karesante ŝian manon.
– En nia profesio, ni ofte renkontas tiajn murkazojn, ĉu ne?
– Murkazojn?
– Jes, kazojn, kiuj estas muroj, aŭ pli ĝuste en kiuj ni troviĝas antaŭ muro, kiun ni ne povas trapasi. Kazojn, kiuj staras trans la limo de nia povo helpi. Tiuj estas la plej dolorigaj.
Ŝi pensis, ke ŝia kunparolanto per si mem prezentas tian kazon, kaj tiu penso ne plaĉis al ŝi. Ŝi ne sciis, kion diri.
– Mi pensos pri vi, kaj pri tiu Ĝim, – li promesis. – Se mi ekhavos ideon pri solvo, mi kompreneble ĝin tuj komunikos al vi.
Ŝi sentis, ke li estas tre laca, kaj kun kortuŝa kiso lin adiaŭis.
Ŝi ne povis diveni, ke post apenaŭ du horoj li mortos. Verŝajne, kara leganto, vi vin demandas, kial raporti pri tiu okazajo? Paciencon! Vi baldaŭ komprenos. Kaj same pri la ĉi-sekva parto, kies rilato al la tuto ne evidentos al vi tuj.
Ilona viŝis al si la okulojn, dum singultoj plu spasme skuis ŝian bruston.
– Jes, vi pravas, – ŝi simple diris.
La monaĥinestrino kapjesis silente.
– Estas pli bone tiel, – la estrino fine diris. – Vi ne estas adaptita al monaĥina vivo. Finfine, vi venis ĉi tien nur por solvi vian problemon pri viroj, ĉu ne?
– Jes, – Ilona respondis mallaŭte. – Mi esperis, ke en monaĥinejo mi forgesos ilin, mian bezonon je ili, sed al mi ne prosperis.
Ŝi pensis pri sia soifo al viroj, kaj pri la fakto, ke neniam ŝi trovos unu, kiu sukcesos kontentigi ŝin. Ŝi pensis ankaŭ pri sia misproporcia korpo, kun la tro granda pelvo, kiu maskis al tiom da viroj la fakton, ke multo en ŝi estas reale bela.
– Mi preĝos por vi, – promesis la monaĥinestrino, kaj komfortis Ilonan la penso, ke tute certe ŝi tion faros.
Ŝi tamen ne aŭdacis diri, ke pri la efikeco de tia agado ŝi havis plej fortan dubon. Ŝi prenlevis la valizon, kaj eliris.
16
– Plej malfacile estas adaptiĝi, – diris ridema voĉo.
Prof. Ketulen turnis sin.
– Kiu vi estas?
La junulo, kiu staris malantaŭ li, sidiĝis. Li ridetis korvarmige.
– Mi estis komisiita gvidi vin. Mia nomo estas Gabriel. Mi estos via instruanto, la ulo, kiu helpos vin adaptiĝi al la vivo posttera. Kiel vi vidos, ni multe helpas nin reciproke ĉimonde.
– Mi ne kapablas kutimiĝi al la ideo, ke mi mortis, – reveme komentis la profesoro. – Mi sentas min tiel… normala. Nur la foresto de fizika doloro…
– Ĉiu el ni spertas la samon, komence. Tial utilas gvidisto. Fakte, la plej bona maniero akceli la adaptiĝon estas eklabori tuj. Kion vi po…?
– Labori? – Ketulen interrompis. – Ĉu oni ĉi tie laboras? Kiel surtere?
– Ne tute kiel, ĉar nia korpo ĉi tie estas alispeca, kaj ankaŭ multaj aliaj faktoroj diferencas. Ni komence ĉiam laboras por la Tero, ĝenerale por individuaj teruloj. Bedaŭrinde, ne estas ĉiam facile komuniki kun ili, kio ege komplikas nian laboron, eĉ se ni pli ofte sukcesas ilin inspiri ol ili imagas.
– Labori! – ĝemspiris Prof. Ketulen.
Ili restis longan momenton silente. Tre surprizite – dum li vivis surtere, oni rakontis al li tiom da malveraĵoj pri la posta vivo, aŭ pri ties neekzisto! – Ketulen kontentis, ke almenaŭ li ne devos labori por vivi. Li ĝuis la fakton havi korpon, eĉ se li ĝin ne plene regis, kaj li sentis kun plezuro, ke tiu ne postulos vivkondiĉojn similajn al la teraj.
– Strange, – li reparolis post minuto, – kiam vi menciis laboron, mi unue sentis min tiel laca, ke mi havis la impreson, kvazaŭ mi defalus el ia alta espero, verdire tute neracia, ke ĉi-monde oni ne laboras. Sed nun, ju pli mi pensas pri tiu ideo, des pli ĝi plaĉas al mi. Mi konsciiĝas, ke mi timis enui. Oni ankaŭ diras surtere, ke tempo ne plu ekzistas postmorte (se entute ni plu vivas), kaj mi ĝojas konstati, ke, kvankam malsama, ĝi tamen plu sentiĝas. Tiuj diroj pri eterneco estas fakte plej forpuŝaj. Sed kian laboron mi faru?
– En via nuna stadio, via laboro povas nur esti helpi al la surteruloj. Via nescio pri nia vivo ĉi tie estas tro ampleksa, por ke vi povu fari ion alian. Certe troviĝas sur Tero personoj, kiujn vi ŝatus helpi, ĉu ne?
Penso pri Ĝoja Karal invadis la menson de la bona profesoro. Kial ne eklabori tuj helpe al ŝi, kaj do al tiu Ĝim? Li rakontis la aferon.
– lnterese, interese, – aprobis Gabriel. – Sed kiel do ni povus solvi tian problemon?
– Mi timas, ke ĝi ne estas solvebla, kaj tio ege ĉagrenas min, – respondis la profesoro, kies freŝe ricevita lumkorpo alprenis pli grizan nuancon. – Tiu viro neniam trovos veran seksan kontentiĝon. Ĉu ni inspiru lin pacienci?
– Ne, ne. Devas ekzisti alia solvo. Kial pensi, ke li neniam sekse kontentiĝos?
– Ĉar sin manflegi ne kontentigas lin plene, nek esti karesata de virino; li bezonus ion neekzistantan: knabinon adaptitan al lia elnorma longeco.
– Prave, prave! Nu, tie kuŝas ebleco, ĉu ne? Venu kun mi. Mi montros al vi la afiŝtabulon.
La ĝardenon, kien ili iris, neniu lingvo tera povus priskribi. Nek la «afiŝtabulon» – aŭ komputilon – sur kiu ordiĝis la mesaĝoj el la Tero, ofte senditaj sub formo de preĝoj, transformitaj al floroj miliardspecaj, kiujn birdoj, papilioj kaj aliaj graciaj estaĵoj melodie prizorgis.
Inter la mesaĝoj troviĝis la preĝo de monaĥinestrino rllate virinon nomatan Ilona, kiu ĵus foriris el monaĥina provperiodo, ĉar…
– Ĉu vi vidas? Estis stulte malesperi.
– Sed kion ni faru nun?
– Nun, ni devas sendi al ili ideojn. Ambaŭ estas fund-funde bonaj homoj, do ambaŭ verŝajne estas ricevemaj. Ili ne scios, ke la ideojn sendas ni, sed tio ne gravas. Ni ĉi tie, interalie, lernas ankaŭ modestecon. Nia helpo estas ĉiam plejplej diskreta, tiel ke la teranoj ĝenerale nomas ĝin «koincido»!
Tiel okazis, ke…
17
…Ilona iris stacidomen. Fakte, ŝi ne sciis, kion fari. Ŝi ne sciis, ĉu ŝi restos ĉi-urbe aŭ ien forvojaĝos, eble al sia fratino ĉefurba. Tial, portante la valizon, ŝi paŝis konfuzpense direkte al la stacidomo.
Tie ŝi eksentis fortan bezonon trankvile mediti pri sia ĵusa vivo. Ŝi do iris al la stacidoma trinkejo, kie ŝi – kiu malofte konsumis alkoholaĵojn – ial mendis blankan vinon. «Por konsoli min,» – ŝi diris al si, memsenkulpige.
Samhore, decidinte foriri por kelkaj tagoj al Valmu, por ripozigi siajn nervojn post la emocioj, kiujn li ĵus travivis okaze de sia aresto, same kiel por kviete pripensi pri la propono de la araba diplomato, kiun proponon, naŭzita de la vivo, li pli kaj pli emis akcepti, ankaŭ Ĝim vizitis la stacidomon. Kaj jen li decidis unue iri trinki ieton.
La trinkejo estis plenplena. Li ĉirkaŭrigardis, serĉe al libera tablo, sed da tiaj estis neniom. Dum liaj okuloj duafoje rondiris la lokon, li vidis, ĉe eta tablo, virinon solan, kiu sidis antaŭ glaso da vino, kaj diskrete ploris.