_Լիլիթ, դու չես ամուսնանա իմ հետ չէ՞… այնպես էլ չսիրեցիր ինձ….
Օրիորդը ծիծաղեց.
_Ֆելո՛, քեզ հենց սկզբից ասացի որ չեմ ամուսնանա քո հետ… դու իմ համար շատ թանկ մարդ ես… սակայն ո՛չ ապագա ամուսին…
_Լիլի՛թ, սիրտս ջարդուփշուր ես անում։
_Դու սիրտ չունե՜ս, Ֆելի՛քս։ Թե սիրտ ունենայիր կտեսնեիր, հետևիցդ նայող աղջիկների կարոտած աչքերը։
_Ես քո աչքերն եմ ուզում…
_Հանե՞լ,_ ճանկ ցույց տվեց Լիլիթը ու ծիծաղեց։
_Լիլո՜…..
Սիրում էր, ու երևի միլիոն անգամ կրկնել էլ, սակայն արձագանք չկար Լիլիի սրտում։ Այո առաջին օրվանից ինչ տեսել էր նրան, գրավվել էր նրա արտաքինով, սակայն շփվելով հետը գերեց նաև նրա ներքին աշխարհը։ Մի անգամ քննություններից առաջ օրիորդը առաջարկեց գնալ եկեղեցի մոմ վառել որ հաջող հանձնեն։ Ինքը ծիծաղեց.
_Լիլո, մոմը քեզ ինչպես է օգնելու…
_Ոչ թե մոմը, այլ աստված։
Գնացին մոմերը վառեցին։ Ֆելոն իհարկե քիչ էր հավատում մոմի ուժին, սակայն Լիլիթի հետևից դառնում էր ու համբերությամբ վառում մոմերը, միաժամանակ հետաքրքրությամբ զննելով ամեն իր որ կար շրջապատում։
Վերջին մոմը Լիլիթը վառեց մայր աստվածածնի առաջ։ Փակեց աչքերը մրմնջաց.
_Դու մայր ես բոլորիս համար ու խնդրում եմ ձեռքդ միշտ մեր վրա լինի,_մի պահ լռեց ապա շարունակեց._մի քիչ խելք լցրու Ֆելոյի գլուխը։ Նա ունի մաքուր սիրտ, բայց քամիներով լի գլուխ։ Մի նեղանա նրանից…
_Իսկ սա ու՞մ համար,_մեջքին բուսավ երիտասարդը։
_Որտեղի՞ց իմացար որ մեկի համար է։
_Զգացի… Այնպես էիր աղոթում որ սիրտս մրմռաց։ Եթե ես աստված լինեի անպայման քո ցանկությունը կկատարեի։
Օրիորդը ժպտաց ու ոչինչ չասաց։
Այսպես անցնում էր ժամանակ ու Լիլիթը հասավ ավարտական կուրսին։ Քանի որ Ֆելոն գնացել էր բանակ ու ետ եկել, ապա մնացել էր երկու տարով ցածր կուրսում։ Սակայն համալսարանում ամբողջ ժամանակ համարյա միասին էին։ Ֆելոն երկու տարով փոքր էր, Լիլիթը նրա մոտ ազատ էր զգում իրեն ու միշտ էլ կրկնում որ երիտասարդը իր եղբորը հավասար սիրված է իր կողմից։ Բայց Ֆելոյի զգացմունքները հակառակ օրիորդի սպասումներին բոցավառվում էին վայրկյան առ վայրկյան։ Նրա համար կար մի աշխարհ ու այնտեղ կար միայն Լիլոն։
Ու մի չարաբաստիկ օր աշխարհը փուլ եկավ։ Այն օրը երբ Կարենը հավաքեց Լիլիթի հեռախոսահամարը։ Պարզվեց որ պետք է գյուղից դիմավորել ծանոթներին ու վերցնել ծնողների ուղարկած պահածոները։ Ա՜խ, նախնադարում ապրող մարդիկ, փչացրիք Ֆելոյի ապագան։
Երբ հեռախոսին անծանոթ համար տեսավ, Լիլիթը իսկույն մտաբերեց հարազատ գյուղը ու սիրտը կարոտով լցվեց։ Մտաբերեց անծայր դաշտը որտեղ անհոգ թռչկոտում էր ընկերների հետ ու վայելում երջանիկ մանկությունը։
_Ալո…
_Բարև ձեզ…
_Բարև…
_Ես Կարենն եմ։ Լիլի՞թ եթե չեմ շփոթվում…
_Չեք շփոթվում…
_Ձեր ծնողները ծանրոց են ուղարկել։ Ու՞ր կարող եմ բերել…
_Դուք ասեք, որտեղ եք ես կգամ կվերցնեմ։
_Ծանր են… մեքենայով եմ, կբերեմ…
_Անհարմար է։ Նեղություն եք քաշելու։
_Անհարմար չէ։ Հասցեն ասեք։
Երբ Կարենը դուրս եկավ մեքենայից, Լիլիթը զարմացավ, որովհետև այն բարեհամբույր ձայնը որ լսեց հեռախոսի մեջ պիտի ունենար նուրբ կեցվածք։ Սակայն դիմացը կանգնողը սարի տեսք ուներ։ « Երևի մի հարվածով պատ կփշրի»։ Ու նրա աչքերից վրիպեց թե ո՜նց էր նայում իրեն երիտասարդը։ Աչքերը չէր կարողանում պոկել օրիորդից։
_Ի՞նչ եղավ բալես։ Ծուղակը ընկա՞ր,_մեքենայում ծիծաղեց մայրը։
_Ո՛չ, մամա ինչ ես ասում,_ բայց Կարենը պահեց աչքերը։
Մայրը հիշեցրեց.
_Միտդ է ի՞նչ ասաց Լիլիթի տատը «Շատ չնայես թոռանս, խելքդ կտանի, կսիրահարվես, մեղք ես»։
_Լա՜վ մայրիկ։
_Իրյոք լավն է։ Բայց սիրունին տիրություն անել դժվար է։
_Գլխավորը տեսքը չի,_որդին նայեց հայելու մեջ որ տեսնի ետևը նստած մոր աչքերը_ու դա դու՛ ես ինձ սովորեցրել։
Մայրը ժպտաց։
Ու մի քանի շաբաթ անց հասկացավ որ որդին ոտով գլխով կորավ։ Ավելի մոտ ծանոթանալով Լիլիթի հետ ինքն էլ սիրեց նրան։
Ֆելոն կենդանի մեռած էր։ Լիլիթը ամբողջ օրերով պատմում էր Կարենի մասին։ Հիացմունքը չուներ չափ և սահման։ Կարենը՛… Կարենը՛… նա այսպե՛ս է, նա այնպե՛ս է… մենք այնքան բան ունենք ընդհանուր… խեղճ Ֆելիքսի աչքերը լցվում էին երբ լսում էր Լիլիթին։ Մի անգամ չհամբերեց ու ասաց.
_Դու հասկանում ես որ տանջում ես ինձ, ոչնչացնում…
Լիլիթի սիրտը մղկտաց.
_Ֆելո՜, մի խոսի'ր այդպես… ես երբեք չեմ խաբել քեզ… միշտ էլ կրկնել եմ որ չենք կարող միասին լինել։ Առաջին՝ դու…
_Երկու տարի փոքր եմ,_ կտրեց խոսքը երիտասարդը։
_Ու երկրորդ՝ մենք չունենք ընդհանուր ոչինչ։ Նույնիսկ խոսել երկար չենք կարող։ Երկու բառ ասում ենք ու երրորդից սկսվում են վեճերը։