Մի անգամ Լիլիթի կուրսը նստել սպասում էին դասախոսին, երբ մեջ մտավ Ֆելիքսը գնաց նստեց Լիլիթի կողքը, ինչը դարձավ հանաքների պատճառ։ Այդ կատակները ոչ մի արձագանք չգտան երիտասարդի մոտ։ Նա պայուսակը գցեց սեղանին, գլուխն ու ձեռքերը դրեց վրան։ Աչքերը կիսափակ նայում էր Լիլիթին։
_Ֆելի՛քս, դու այստե՞ղ ես,_բացականչեց զարմացած դասախոսը,_չե՞ս շփոթել լսարանը։
_Ընկեր Օֆլյա՛ն, կարելի է մնամ այստեղ։
_Ինչու՞։ Դաս չունե՞ս։
_Ոչ։ Հիմա ազատ եմ։ Չեմ խանգարի, խոստանու՛մ եմ։
Դասախոսը համաձայնեց։
Լիլիթը ճնշված էր զգում իրեն նման պահվածքից։ Ֆելոյի անխնամ ու տխուր տեսքը ահավոր էր Լիլիթի համար, ուստի մի նստարան առաջ տեղափոխվեց։
Դասի վերջը Օֆլյանը չհամբերեց։
_Ի՞նչ է պատահել մեր սիրելի զույգին,_կատակեց ծեր դասախոսը։
Պատասխան չեղավ։ Անհարմար զգացին կատակել։ Բոլորն էլ գիտեին Կարենի մասին։ Սակայն ինքը Ֆելոն ձայն հանեց.
_Այդ մեկը՛ ուրիշի՛ն է գտել… մաքուր սիրտս պղտորեց ու հեռացավ… դավաճա՛ն…
Բոլորը ծիծաղեցին։ Կարծես ամեն ինչ ընկավ նույն հունը։ Լիլիթը շրջվեց ետ ու ակնածանքով նայեց ընկերոջը։ Երիտասարդը շարունակեց.
_Նայեք մատին։ Չի էլ ամաչում… իմ կենդանությա՛ն օրոք… սևերե՛ս… իմ նման կիրթ քաղաքացուն փոխեց ձիապանի հետ…. Որտեղից գտավ այդ ծերուկին… Փոխանակ ոտքը ոտքին գցի ու կյանք վայելի, պիտի ետ գյուղ գնա ու ամբողջ օրը կով կթի…
Աղջիկները գոհ ծիծաղեցին։ Դասախոսը ժպտաց ու ասաց.
_Գլխավորը երջանիկ լինելն է, ոչ թե փողը, երեխանե՛ր։ Իսկ հիմա եկեք լրջանանք ու վերջացնենք դասը։
Դասամիջոցին Լիլիթը հին սովորության համաձայն վազեց Ֆելոյի մոտ։ Հետո կարծես միտը մի բան ընկավ ետ քաշվեց։
_Լիլո, արի չեմ կծի։ Ես ուրիշի հարսնացուն սիրողը չեմ։ Այդ ձեռքից ամուլետը կանգնեցնում է…
_Ինչու՞ սատանա դարձար թե վամպիր…
Մի տխուր լույս փայլեց երիտասարդի աչքերում։ Ժպտաց։ Ու Լիլիթը տեսավ այն փոսիկները, որ վաղուց չէր։
Եվս մի անգամ էլ տեսավ այդ ժպիտը և հույսի շող երբ կորցրեց նշանի մատանին։ Ինչպե՜ս էր ինքը լացում։ Ամբողջ տնով փնտրեց չգտավ։ Իսկ երբ տեսավ Ֆելոյի գոհ ժպիտը, արյունը գլուխը խփեց ու հարձակվեց նրա վրա։ Մի քանի ուժգին հարված հասցրեց խեղճ Ֆելիքսին։
_Ի՞նչ ես անում։
_Դու՛ ես մեղավոր… քո չար աչքից կորցրի մատանին…
_Հանգսատիր, Լիլի՛։ Կգտնվի։
Լիլիթը սրբեց արցունքները։
_Պետք է ասել Կարենին։
_Սպասի, գուցե կգտնվի,_մտքում լրիվ հակառակը ասաց երիտասարդը։
_Անպայման պիտի ասեմ։ Չեմ ուզում սկսել նոր կյանք սուտի վրա հիմնվելով։
_Ի՞նչ նոր կյանք… ի՞նչ սուտ…
_Ֆելո՜… չես պատկերացնի ինչ մեծ սիրով էինք ընտրում այն։
_Մի լացի կգտնես։
Բայց այնպես էլ չգտավ։ Արցունքները աչքերին պատմեց Կարենին։
_Մի մատանու՛ համար ես լացում։ Արագ սրբի… չտեսնեմ արցունքներ աչքերիդ։
_Կարեն, սնահավատ չեմ, բայց,_կուլ տվեց արցունքները, շունչ քաշեց ու ավարտեց խոսքը,_չես պատկերացնի… չեմ հասկանում ինչպե՞ս կորցրի… երեկոյան բաղնիքում դրեցի հայելու առաջ, առավոտյան չկար…. Ո՞նց գլորվեց, ու՞ր ընկավ։ Հատակը սանտիմետր առ սանտիմետր չափել եմ… չկա՛ ու չկա՛…
_Նորը կվերցնենք…. Հարյուր հատ կվերցնենք եթե ուզես….
Նոր մատանին ջնջեց մաքրեց Լիլիթի արցունքները։ Աստիճանաբար մոռացավ կորած մատանին։ Կարենը լրացնում էր ամեն պակասը։ Նրա ուշադրությունն իր հանդեպ անսահման էր։ Եկավ և հարսանիքի օրը։ Լիլիթը անսահման երջանիկ էր։ Կարենը այն մարդն էր ում ընտրել էր սիրտը ու վայրկյան անգամ չէր փոշմանել։
Հարսանյաց հանդեսին եկավ նաև Ֆելիքսը։ Լիլիթը անչափ ուրախ էր տեսնել ընկերոջը։ Բայց զարմացավ նրան տեսնելով կոստյումով, ժամացու՜յց կապած, իհարկե չսափրված, բայց ի զարմանք մազերը՛ սանրա՜ծ… հոյակապ երիտասարդ… մի մեծ ծաղկեփունջ նվիրեց՝ սպիտակ վարդեր՝ իր ամենասիրած ծաղիկները։
Ի՜նչ քեֆ արեց։ Ինչպե՜ս էր պարում։ Լիլիթը հարսնաքրոջը հրեց թե նայիր ի՛նչ երիտասարդ է։ Այդ շարժումը նկատեց ինքը Ֆելոն։ Բացասական շարժեց գլուխը։ Լիլիթը տեսավ նրա արցունքներով լի աչքերը։ Բայց ձևացրեց որ չի տեսել, պահեց աչքերը հարյուրավոր հյուրերի մեջ։
Հարսանիքը տևեց մինչև ուշ գիշեր։ Վերջը մնացել էին ամենահարազատները։ Նորապսակները կանգնել էին սեղանի մոտ երբ Ֆելոն արդեն քեֆը լավ մոտեցավ։ Պարզեց ձեռքը ու բարձր ձայնով ճեղքելով երաժշտությունը ասաց.
_Հարգելի Կարե՛ն, կարելի է հրավիրել ձեր հարսնացուին պարի։
_Ոչ թե հարսնացուին, այլ արդեն կնոջը։ Ու ո՛չ, չի՛ կարելի։
Ֆելոյի ձեռքը մնաց օդում կախված։ Լիլիթը ապշած նայեց Կարենին, ապա Ֆելիքսին։ Վերջինս սառած մնաց տեղում, մինչ Կարենը բռնեց նորահարսի ափը ու տարավ պարհրապարակ։ Շուտով նրանք պտտվում էին երաժշտության մեղեդիի տակ։ Կարենի լայն մեջքի ետևից նկատեց ինչպես Ֆելիքսը գնաց կանգնեց, հեռու բոլորից, ու երկար ժամանակ չէր կտրում հայացքը իրենից։ Սիրտը մրմռաց, խղճաց, բայց շուտով Կարենի ժպիտը տեսնելով մոռացավ ամեն ինչ։ Կարենը պտտեց նրան իր շուրջը ու վերջը գրկեց։ Երաժշտության ձայնը խանգարեց լսել ջարդված բաժակի ձայնը։ Ու նորապսակներով տարված հյուրերը չնկատեցին ինչպես մեջքը կորացած, մի երիտասարդ, բաճկոնը ուսը գցած, գնաց դեպի ելք։ Դուրս եկավ ու նստեց հարսանյաց սրահի առաջ գտնվող նստարաններից մեկին։ Դրսում ոչ ոք չկար։ Մնաց մենակ իր մտքերի հետ։ Հանկարծ լսեց տիկին Գոհարի մեղմ ձայնը.