_Չգիտեմ… ու՞ր է… երեկ աշխատանքային օրվա ավարտից հետո գնաց ինչպես միշտ։
_Ու ոչ մի տարօրինակ բան…
_Ո՛չ,_ասաց Կարապետը,_Լիլիթը լավ աշխատող է, ուստի ինքս զարմացա թե ինչու է ուշանում ու ձեզանից եմ իմանում, որ նա տուն չի հասել։ Չեմ պատկերացնում ի՞նչ կարող էր պատահել։
Կարենը ձեռնունայն վերադարձավ։ Տանը մայրն էր սպասում։ Խեղճ կինը տեսնելով որդու հուսահատ վիճակը մոռացել էր սեփական ցավերի մասին։
_Բալես, իսկույն վատի մասին մի մտածի։
_Մամ չգիտեմ ի՛նչ մտածեմ։ Ի՞նչ է պատահել։ Ախր մենք այստեղ ծանոթներ էլ չունենք… Վարուժանը տեղյակ չի… մայրը չգիտի… աշխատանքի տեղում չգիտեն… ոչ մի հիվանդանոցում չկա… մամա դիմելու եմ ոստիկանություն…
Ու հենց այդ հարամ բառը արտասանեց հեռախոսին զանգ եկավ։ Երանի՜ չլսեր այդ անիծված ձայնը… անսիրտ արարած…. Հայտնաբերվել է Լիլիթ Նալբանդյանի դին, հարկավոր է գնալ ճանաչման։
Կարենը կյանքում չի մոռանա այդ չոր ու ցամաք ձայնը՝ զգացմունքներից զուրկ։Մայրը որդու դեմքից հասկացավ որ տակնուվրա եղավ ամեն ինչ։ Առանց բացատրություն տալու որդին սրընթաց վազեց դեպի ելքը։
Հետո որոշ ժամանակ անց այնպես էլ հիշողության մեջ չկարողացավ վերականգնել այն մի ժամը, որ անհրաժեշտ եղավ իր Լիլիին գտնելու համար։ Չեր հիշում ինչ ասացին ոստիկանությունում, ու ինչպես տարան մորգ… միայն հիշում էր սավանով ծածկված մարմինը։ Ոտքերը թուլացան հազիվ կարողացավ մոտենալ Լիլիթի դիակին… դիակի՛ն… ինչու՞ պիտի նման դաժան ճակատագրի արժանանար… ո՞ր մեղքերի պատճառով է պատժվում։
Մորգի աշխատողի մեջքը ծածկում էր Լիլիթին իր տեսադաշտից։ Բայց երբ նա քաշվեց կողք… ահավոր տեսարան բացվեց… իր Լիլոն քարացած, անզգա ու անկենդան… չլացեց… ոչ մի արցունք… սիրտը կտոր կտոր եղավ, բայց ոչ մի արցունք։
_Լիլիթ, իմ Լիլիթ,_փայտացած ոտքերը դանդաղ առաջ տանելով մղվեց դեպի կինը։
Լիլիթը կարծես քնել էր։ Ինչպես քնում էր իր ուսին՝ աչքերն ու բերանը կիսափակ… մեղմ ժպիտը դեմքին… բայց սա Լիլոն չէր… սա մի անծանոթ մեկն էր… Լիլիթի այտերը կորցրել էին բնական կարմրությունը… նրա սպիտակ փափուկ մաշկը դարձել քար…
_Լիլիթ,_շշնջաց նա։ Ձեռքը մոտեցրեց կնոջ երեսին, բայց չհամարձակվեց դիպչել,_Լիլո, կյանքս…
Մորգի աշխատողը անձայն դիտում էր։ Քանի նման տեսարանների ականատես է եղել։ Բայց սիրտը այնպես էլ չէր կոշտացել ու սովորական չդարձավ մահը։ Բայց առավել ցավալի էր երբ հանգուցյալը երիտասարդ էր, երբեմն նաև երեխա։
Տղամարդը մոտեցավ ձեռքը դրեց Կարենի ուսին։
_Դիմացիր տղաս…
Կարենը կրծեց շրթունքները։ Հարվածն անսպասելի էր ու չափազանց ուժեղ։ Կարենը փղկձաց ու սեղմեց ճակատը կնոջ սառած դեմքին։
_Լիլիթ, անգինս, հրեշտակս… այս ի՞նչ արիր… տեր աստված ո՞ր մեղքիս համար…
Նրա լացը վերածվեց մի գազանային ոռնոցի։ Նա փաթաթվել էր դիակին, ցնցում ու սարսափելի ձայնով գոռում։ Դա լաց չէր, դա անմարդկային ոռնոց ու կաղկանձանք էր։
Մորգի աշխատողը զոռով կարողացավ անջատել Կարենին Լիլիթից։
Հետո տարին հարցաքննության։ Հազիվ կարողանում էր պահել իրեն, որ չգոռար թե իր կինը մահացել է, իսկ իրեն տանջում են ավելորդ հարցերով։ Լիլին էլ չկա՛։ Իր քաղցր հրեշտակը, կյանքն ու էությունը, իմաստն իր գոյության… անսիրտնե՛ր, ձեզ բոլորիդ ոչնչացնելու է Կարենը, իսկ առաջինը նրան ով զրկեց իր Լիլիթին կյանքից։ Կենդանի թաղելու է… հոշոտելու ու միսը ուտելու է… արմատից պոկելու է այն ձեռքը որ կպել է իր կնոջը… Լիլիթը չկար…
Հետախուզությանը ոչինչ պարզել չհաջողվեց։ Հարցաքննվեցին բոլոր հարազատներն ու ծանոթները, աշխատակիցներն ու իհարկե պետը՝ Կարապետ Նազարյանը, բայց գործը այդպես էլ ընթացք չստացավ։
Կարենը մռնչում ու բողոքում էր, անիծում արար աշխարհը, լցվել էր չարությամբ բոլորի հանդեպ։ Ջարդուփշուր արեց տանը ամեն ինչ։ Ննջասենյակում չէր քնում։ Նստում էր բազմոցին ու լուսացնում այնտեղ։ Մտնում էր խոհանոց, ականջին գալիս էր կնոջ ձայնը. «Կարե՜ն,Կարե՜ն, Կարե՜ն, Կարե՜ն»… մտնում էր բաղնիք տեսնում Լիլիթի բազմաթիվ օճառները, օծանելիքներն, խոզանակն ու վարդագույն սրբիչը գժվում էր։ Գրկում էր կնոջ բաղնիքի խալաթը ու լացում ժամերով լացում։ Դարձել էր գրգռված ու նյարդայնացած։ Ամեն օր գնում էր ոստիկանություն, հազար անգամ գնաց սպանության վայրը։ Սակայն ոչինչ…. Ապարդյուն ջանք… հեռացավ աշխատանքից… կորցրել էր ապրելու իմաստը։ Մայրը զուր ջանք էր թափում, ինքը ոչ ուտում էր, ոչ խմում, ինչ հրաշքով էր կյանքը մեջը մնում հարցական էր։
Գիշերները ժամերով վերլուծում էր իրենց համատեղ կյանքը, վերհիշում վերջին շաբաթները, վերջին օրը երբ տեսավ Լիլիթին։ Արդեն այնքան էր մտածել որ այն օրը վերականգնել էր վայրկյան առ վայրկյան։