Այդ օրվանից սկսած լուռ հետևում էր Սանամին։ Երբեմն թվում էր նույն Սանամն է, երբեմն՝ մի անծանոթ։ Փոխվել էին նույնիսկ նրա շարժուձևը ու խոսելակերպը։ Դարձել էր չափահաս օրիորդ հարյուր տարեկանի մտածելակերպով․ Կառլենը քանի անգամ որոշել է մոտենալ խոսել հետը։ Բայց մի բան հետ էր պահում։ Վախենում էր խոսելով սիրո մասին խախտել այն կապը, որ նոր է ամրապնդվում իր ու քրոջ միջև։ Զգուշանում էր ցավեվնել Սանամի զգացմունքները։ Ասե՞լ մորը։ Բայց դա ավելի վատ կլինի։ Սանամը կարող է ընդունել դա որպես դավաճանություն։ Նեղանալու է, որ բոլորը գիտեն ու խոսում են իր սիրո մասին։ Չէ ո՞ր դա գաղտնիք է, միայն իրենն է, ու ամաչելու է խոսել դրա մասին։
Իրար հետ էին երբ գնացին հոր հետևից։ Խանութում էր նաև Վռամը։ Սանամը իսկույն ուղղեց շորերը, մազերը ու երբ նկատեց եղբոր սևացած հայացքը, կարմրեց։
_Ի՞նչ ես այդպես նայում։ Հագուստս շտկեցի։
_Ոչի՛նչ։ Ու՞մ համար ես պճնվել։
_Ո՛չ մեկի՛։
_Սանա՜մ։
Կառլենը քաշեց քրոջը թևի տակ ու սեղմեց իրեն։
_Սանա՛մ, իմ համար դու միշտ էլ փո՛քր ես։ Ու ես չե՛մ ուզու՛մ, որ վշտանաս ինչ-որ մեկի պատճառով։ Վաղուց նկատել եմ որ տարօրինակ ես դարձել։ Ու մենք պիտի խոսենք դրա մասին։
_Ինչի՞ մասին։
_Ես ամեն ինչ գիտեմ։
Սանամը անթարթ նայում էր իրեն։
_Չեմ հասկանում։
«Այ քեզ աղջիկ։ Սրան կռիվ տար, ոչ մեկին չի մատնի»։
_Լավ… տանը կխոսենք քո Վռամչիկի մասին։
_Ի՞նչ… ու՞մ,_Սանամը ետ նետվեց խրտնած եղնիկի նման։ Շանթահար նայեց եղբորը, շրթունքները դողացին։ Բայց արագ հավաքեց իրեն,_Ի՛նչ ես խոսում Կառլեն։ Ավել-պակաս դուրս ես տալիս։ Ի՞նչ Վռամչի՛կ…
Ձեռքը թափ տվեց եղբոր վրա ու արագ մտավ խանութ։ Կառլենը նայեց քրոջ ետևից։ «Սանա՛մ աղջի՛կ, չխաբեցի՛ր։ Էլ չեմ երկարացնի»։
Երեկոյան, տանը, որոշեց լուրջ խոսել Սանամի հետ։ Փնտրեց նրան։
_Մամ, ու՞ր է Սանամը։
_Բաղնիսում։ Ինչու՞։
_Ուզում եմ խոսել հետը։
_Ինչի՞ մասին։
_Ոչինչ… հեչ… սովորելու մասին։
_Բալես, դու էլ նկատել ես որ վերջերս մի տեսակ է,_մայրը մոտեցավ որդուն։ Բռնեց ձեռքը աղերսող աչքերով ասաց,_բալես, խիստ չլինես։ Նրա գլխին այս տարի շատ փորձանք է եկել, մեղմ եղիր։ Չվիրավորվես քրոջդ։
_Մա՛մ, ինչ ես ասում։ Ինչու՞ պիտի վիրավորեմ նրան։ Ուզում եմ իմանալ ինչպես է։ Գուցե պրոբլեմներ ունի ու չի ասում։ Ինքդ նկատել ես որ վերջերս տարօրինակ է։
Մայրը նստավ սեղանի մոտ։ Մտահոգ հայացքը ուղղեց որդուն։ Կառլենը նստավ դիմացը, վերցրեց մի խնձոր սկուտեղից, ձեռքից ձեռք գցեց, ապա հավեսով կծեց։ Ուրեմն մայրն էլ նկատել է փոփոխություններ դստեր մեջ։ Լավ է որ չգիտի որն է դրանց պատճառը։ Վռամը նրան էլ դուր չի գա․․․
_Ի՞նչ ժողով է,_խոհանոց մտավ հայրը,_ինչու՞ եք տխուր։ Ինչի՞ մասին եք խոսում։
_Դե՜, խոսում ենք․․․ այստեղից-այնտեղից,_պատասխանեց որդին։
_Ավելի՛ կոնկրե՛տ,_նստավ Կառլենի կողքը հայրը։
Հայացքը մորից չկտրելով որդին պատասխանեց.
_Իմ մասին… իմ կյանքի մասին… ապագայի… կա՞ արդյոք ապագա։
_Դա քո վրա Վռամի ազդեցությունն է թե ինչ-որ ուրիշ մեկի՞։
Կառլենը լսելով Բարսամյանի անունը մռայլվեց։ Այդ մեկի նույնիսկ անունը տանել չէր կարողանում։
_Բարսամյանը ի՞նչ կապ ունի իմ հետ։
Մայրը նկատեց որդու դժգոհությունը։
_Տղա՛ս, ես դա չեմ ասում, որ ջղայնանաս։ Բայց ինքդ տեսնում ես ինչ գործունյա երիտասարդ է նա, նպատակասլաց։ Պետք է օրինակ վերցնել։
Կառլենը բերանը ծռեց.
_Ու ինչու՞մ։ Շողոքորթության մեջ։
Մայրը քիչ մնաց ծիծաղեր, բայց տեսնելով ամուսնու խոժոռ դեմքը զսպեց իրեն։
_Էլի՛ սկսու՛մ ես,_հայրը հազիվ չգոռաց,_մտածում էի, որ մի քիչ խելոքացել ես։ Խաբվել եմ․․․ ինչպես միշտ։ Դու երբե՛ք չե՛ս փոխվի՛։
_Ի՞նչ ես ուզում ինձնից,_հանդիմանեց Կառլենը,_ուզու՞մ էիր որ մի բանով զբաղվեմ․․․ աշխատում եմ։ Առավոտից իրիկուն զբաղվում եմ գործերով։ Նույնիսկ ժամանակ չունեմ իմ վրա ծախսելու։ Ուզու՞մ էիր, որ խելքս գլուխս հավաքեմ, կտրվեմ ընկերներիցս․․․ նույնիսկ դա՛ արեցի։ Ես աշխատում եմ ավելի շատ քան քո Բարսամյանը կամ ինչ-որ ուրիշ մեկը։ Ի՞նչ ես ուզում ավել հայրիկ։
_Դու անլուրջ ես… և այդ թվարկածդ անում ես իներցիայով, առանց մի րոպե մտածելու ապագայի մասին։ Ե՞րբ ես ընտանիք կազմելու։ Դրա մասին հեչ մտածում ե՞ս։
_Օյ, լավ պա՜պ։ Դու արդեն չգիտես ու՛ր կպչես, միայն թե մի թերությու՛ն գտնես իմ կամ իմ արածի մեջ։
Կառլենը ոտքի ելավ։
_Ու՞ր։ Ես դեռ չեմ վերջացրել։
_Դե՜, իհարկե՛… դու երբե՛ք չես վերջացնի ոտնատակ անել ինձ։
_Բալե՛ս, ի՛նչ ասաց հայրդ… ամուսնանալու մեջ ինչ վատ բան կա։
_Մա՛մ… Չեմ ուզում նույնիսկ լսել դրա մասին։
_Իսկ օրիորդ Սաուլյանի մասին ուզու՞մ ես լսել,_հարցրեց հայրը։
Անսպասելի էր։ Կառլենը շփոթված նայեց ծնողներին։ Աչքերով հարցրեց մորը. «Դու՞ ես պատմել»։ Բայց մոր ոչ պակաս զարմացած դեմքը պատասխանեց․ «ոչ»։
_Չհասկացա՛… ինչի՞ մասին ես խոսում։
Հայրը որոշեց ևս մի անգամ լավ հարված տալ։
_Ինչի՞… թե ու՞մ,_հայրը ծալեց ձեռքերը կրծքին,_ ինչու՞ վախեցար… չես ուզում պատմել Նանայի մասին։