Egretta Garzetta
ՄՄ
_Մարի՜, չեմ ուզում ստիպել… եթե չես կարող ձայն հանել, տու՛ր ձեռքդ։ Ու դա ես կընդունեմ որպես դրական պատասխան։
Մարատը ձեռքը պարզեց։ Մարին իջեցրեց հայացքը, երևում էր որ ինչ որ բան կշռում է։
Մարատը համբերությամբ սպասում էր։ Օրիորդը փախցնում էր աչքերը։ Նրա հայացքը զննեց ոտքերի տակ գտնվող ամեն քար։
_Մարի՜…
Երիտասարդը թափ տվեց ձեռքը։ Ու ավելի շատ առաջ ձգեց։ Մարին անհամարձակ նայեց նրան։
_Մարի՛, ես քեզ սիրում եմ….Դե՜, սպասում եմ։
Նա տագնապով սպասում էր պատասխանի։
_Մարի՜…
Մարին անհամարձակ ձեռքը պարզեց։ Երիտասարդի աչքերը շողացին։ Բռնեց օրիորդի ափը, քաշեց նրան իր գիրկը։
_Չե՛ս պատկերացնում որքա՜ն երջանիկ եմ։
Մարին ժպտաց։
_Կգնանք բոլորից հեռու… կապրենք հանգիստ… ու թող մնացածը անեն ինչ ուզում են։
Մարին ձայն չհանեց։ Մարատի երազանքները պարուրեցին մի անուշ թախիծ։
Նրանք նստան մեքենան ու շարժվեցին դեպի քաղաք։ Հեռու՛ այս գյուղից, ադաթներից, հազար տեսակ ցեղական վեճերից։
Համարյա հասել էին քաղաք տանող ճանապարհի խաչմերուկին, երբ իրար հետևից վրա հասան երկուսի ծնողների մեքենանները։
_Կանգնի՛ր,_ազդանշան էր տալիս Մարատի հոր մեքենան։
Բայց երիտասարդը սեղմեց գազին ու առաջ ընկավ։
_Վախենում եմ, Մարա՜տ։
Մարին սարսափած ետ նայեց։ Երբ տեսավ հոր մոտեցող մեքենան, սիրտը տակնուվրա եղավ։
_Պապաս գալի՜ս է…
_Մի վախեցի՛ր, հե՛տդ եմ։
Մեկ էլ Մարատի հոր մեքենան սուրաց առաջ ու կտրեց իրենց առաջը։ Մարատը ստիպված սեղմեց արգելակին։
_Մարա՜տ,_Մարիի մատները մխրճվեցին պատանու արմունկի մեջ։
_Մարի, սիրու՞մ ես ինձ։
Մարատը նայեց ուղիղ աղջկա աչքերի մեջ։ Մարիի այտն ի վար գլորվեց արցունքի մի խոշոր կաթիլ։ Հուզմունքից չկարողացավ խոսել, միայն դրական շարժեց գլուխը։
Մարատի հոր մեքենայից մի վայրկյանում դուրս թափվեցին Մարատի հայրը, հորեղբայրը և նրա երկու որդիները։ Լավ է օրորոցում քնած Սամվելիկին չեն բերել։ Հայրը՝ Անաստասը վազելով մոտեցավ որդու մեքենային։
_Դու՛րս արի։ Իջի՛ր մեքենայից։ Ի՞նչ ես անում։ Ու՞ր ես գնում։ Ու՜մ ես բերել։
_Մի՛ դուրս գա,_Մարին երկու ձեռքով բռնեց Մարատի ձեռքը։ Բայց Մարատը չլսեց, բացեց դուռը։ Չհասցրեց ոտքը դնել գետնին։ Կատաղած ցուլ դարձած հայրը քաշեց նրա ծոծրակից։
_Շան լակո՛տ։ Ու՞մ աղջկան ես բերել։
Մարին դուրս նետվեց մեքենայից։ Բայց չմոտեցավ, միայն ծղրտաց.
_Բա՛ց թողեք նրան։
Հենց այդ պահին վրա հասավ Մարիի հոր մեքենան։ Դուրս եկավ օրիորդի ոչ պակաս ջղայնացած հայրը՝ Սարիբեկը։ Ի տարբերություն մյուսներին, նա մենակ էր։
_Ջարդելու եմ գլուխդ, լակո՛տ։ Իսկ քո հետ տանը կխոսենք,_ոլորեց աչքերը դստեր վրա։
Գազազած տղամարդը վազեց դեպի Մարատը։
_Դու՛ ու՞մ ես ասում լակոտ։ Արի-արի՜, ցույց կտամ քեզ լակոտը որն է… վրա հավաքիր չոլերը ընկած աղջկանդ…
Սարիբեկի դեմքը գունաթափ եղավ, երբ նայեց դստեր ոչ պակաս գունատ դեմքին ու դողացող շրթունքներին կորցրեց իրեն։ Նետվեց Անաստասի վրա։ Սա իր հերթին բաց թողեց որդուն ու սկսեց հարվածել ախոյանին։
Մարին անզորությունից կարողացավ միայն ճչալ.
_Պապա՜… բաց թողեք, պապայի՜ս…
Նետվեց հորը պաշտպանության։ Իր մանրիկ բռունցքներով սկսեց հարվածել Անաստասի լայն մեջքին։ Բայց նախկին ըմբշամարտիկը արագ շրջվեց ու թեթև հրեց օրիորդին։ Մարին փռվեց գետնին։ Մարատը քաշեց հանեց նրան ոտքի։
_Հայրի՜կ…
_Հոպար, ի՞նչ եք անում,_բղավեց Արշավիրը՝ Մարատի հորեղբոր ավագ որդին։ Նետվեց անջատել Անաստասին ու Սարիբեկին։ Մինչև Արշավիրը ընկած էր անջատել նրանց, Մարատը բռնեց Մարիի ձեռքը, նայեց նրա աչքերի մեջ, իրար հասկացան։ Ու այդպես ձեռք ձեռքի տված վազեցին դեպի գլխավոր ճանապարհ։
_Մարատ, ու՞ր,_կանչեց հետևից հորեղբայրը, որ մինչև այս ձայն չէր հանել։
_Ձեզանից հեռու՜։
Ամուր սեղմեց ընկերուհու ձեռքը ու ոտքերին ուժ տվին։ Մարին և վազում էր և հետ նայում։ Սիրտը մաս մաս եղավ երբ տեսավ հորը գլխիկոր մնացած։ Կյանքում հայրը երբեք գլուխ չի կախելլ, իսկ հիմա իր պատճառով նա մնաց վիզը ծուռը։ Սիրում էր հորը որդիան ջերմ սիրով։ Գիտեր որ ինքը հոր համար ամեն ինչ է։ Ու հիմա հայրը կորցնում է այդ «ամեն ինչը»։ Իսկ Մարատը ավելի ուժեղ էր սեղմում ձեռքը ու ստիպում արագացնել։ Թե ոտքերն իրե՛նք են ուզում այսպես արագ շարժվել, որ վերջապես հեռանան մշտական կռիվներից։
_Ու՞ր,_գոռաց Անաստասը։ Ու վազեց որդու հետևից,_այդ աղջիկը կերել է ուղեղդ լրիվ։
Սարիբեկը մնաց տեղում։ Իր զավակը փախչում է իրենից։ Մի՞թե ինքը գազան դարձավ, որ դուստրը փախչում է, կարծես ինքը նրա արյունախում թշնամին է։ Իսկ աղջիկը քանի գնում հեռանում էր։
_Հոպա՜ր, հոպար մի՞թե չես հասկանում, նրանք ձեզանի՛ց են փախչում։
Անաստասը ցցվեց տեղում շանթահարի նման։ Դարձավ եղբորորդուն.
_Ի՞նչ անեմ.. ի՞նչ անեմ Արշավիր։ Թողնեմ՛ որ ամուսնանա սրա՛ աղջկա հետ,_Սարիբեկին ցույց տվեց մատով։
Բայց Սարիբեկը թքած ուներ նրա վրա։ Աղջիկը խոցել էր ու սպանել իրեն։ Երբեք իրեն այսպես նվաստացած չէր զգացել։ Կյանքում առաջին անգամ արցունքներ երեւացին նրա աչքերում։ Գնաց մեքենայի մոտ, բացեց դուռը ու նստեց այնպես, որ ոտքերը մնացին դուրսը գետնի վրա։