«Йә Ходай, бир ярдәм,
Сусаган мин күптән».
Савыт-савыт савап
Тәннәргә түгелеп,
Тузанны селкеде
Каргышлы саф җиргә,
Киләчәк дигәннең иң соңгы көннәре
9
Бераз гына бәхет,
Һәм тиздән бу дөнья бетәчәк.
Зур сынау үтәчәк.
«Киләчәк, киләчәк» –
Каңгырый аңсызлар.
Җансызлар җан эзли,
Тәнсезләр эзли тән,
Һәм тиздән
Бөекнең коллары
Бу җиргә сибелер,
Чәчелер офыкка,
Чәчелер, гөр килер.
Һәм шартлар бу дөнья
Акылдан шашкан күк…
Кайдадыр еракта күренер яңа күк,
Һәм сафлык сибелер,
Сызылып-сызылып,
Ә хәтер эченнән
Кысылып-кысылып
Туар Ул яңадан…
Яңа таң…
Иртә йә соң барыбер китәсе
Бу тормышны тукта сөюеңнән,
Иртә йә соң аннан китәсе.
Һәм кем белгән салкын кыш аеның
Ни китерер әле иртәсе.
Дөнья матур диеп мин әйтмәдем,
Ә Такташка шулай тоелган.
Ап-ак карлар, утлы күмер кебек,
Бизәк ясап җанга уелган.
Һәм кайдадыр тәндә, бик тирәндә,
Без үзебез яшибез кебек.
Әнкәй (о)заткан кышкы карлы юлдан
Без йөрибез бары җил кебек.
Әнкәй, әнкәй,
Без кар кебек салкын,
Кимсетергә әзер киемсезне.
Мин үзем дә шундыйрак бер ятим,
Утка атар идем үзебезне.
Утка атар идем бу тормышны,
Тизрәк туса әгәр иртәсе.
Сөткә канны бутап язып куйдым:
«Иртә йә соң барыбер китәсе».
* * * Төшләремә керә кырлар…
Төшләремә керә кырлар,
Бодай, арыш басуы.
Күңелләрдә сагыш белән
Моңсу бер көй ярсуы.
Авылыма кайтып барам,
Авылда кала исе.
Авылга ияреп кайта
Каладан кала исе.
Авылларга сеңеп барa
Төтенле кала исе.
Тукайга ияреп
Ә «пар ат»лар күптән чабып узды,
Һәм һава да бетте үпкәдә.
«Кисекбаш» күк ага безнең тормыш,
Кичә шулай, бүген, иртәгә.
«Аллага» да килә «таян»асы,
Кайда диеп безнең якты юл.
Без «китмибез» шапшак караңгыдан,
«Сорыкортлар» суза күккә кул.
Урманның да китте «шүрәле»се,
Качып китеп барды авылдан.
Калаларда быел хәер сорый
Былтыр, мескен, шашып акылдан.
«Су анасы» суларны ят итте,
Табалмагач алтын тарагын.
Аналарын күралмый ятимнәр,
Заман эзли алтын карагын.
Караңгыда өер-өер бүре
Кайнашалар учак тирәли.
«Кәҗә белән сарык» бер капчыкта
«Туган тел»не суза, әллә-ли.
Кергә батты мунча күрмәс тормыш,
Читлегеннән очты кошлары.
Мөкатдәс саз тынды уйнавыннан,
Заман өзде аның кылларын…
Ә «пар ат»лар күптән чабып узды,
Һәм һава да бетте үпкәдә.
«Кисекбаш» күк ага безнең тормыш,
Кичә шулай, бүген, иртәгә.
Безнең эзләр
1
Безнең эзләр,
Буыннардан килгән
Тәнсез күзләр.
Өсте-өстенә яткан сүзләр
«Кара квадрат» була язган.
Күңел азган,
Әллә ниләр казып уйдан,
Әллә нәрсә күреп
Тарих чокырыннан…
Туйдым…
Әй, таң, атсаң аталмадың,
Кояш, батсаң баталмадың син дә.
Гаеп миндә, синдә, әллә бездәме соң?
Хәтер белән бер өстәлдә
Бүген мин дә.
Хәтер – хәтәр нәрсә,
Өзгәләргә генә тора.
Ә күңелдә чиксез хыял,
Чиксез ышанулар.
Ә өнемдә сыкранулар,
Сәер уйланулар.
Безнең эзләр,
Сынган кылыч, ук очлары,
Калкан һәм сөңгеләр.
Без җиңдекме?
Юк, туктале,
Алар бит җиңделәр.
Ә кемнәр җиңелде?
Алмагачтан кем өзелде
Иң беренче булып,
Кем түгелде чиләкләрдән,
Чиктән ашып тулып?
2
Безнең эзләр –
Дары белән тулы үлем мичкәләре.
Кичкә ерак әле,
Козгын гына ниндидер марш суза.
Олы юлдан гөнаһ белән тулган
Зур караван уза.
Артларыннан тузан гына туза,
Киләчәктә кызыл тузан…
Бу тарихның хәтере бик хәтәр,
Өзгәләргә генә тора.
Күзсез карчык, кайда соң син?
Серләр белән булса булсын,
Киләчәкне юра…
3
Безнең эзләр,
Курку белмәс мылтык,
Комда калып,
Заман белән якалаша.
Киткән җаннар
Килә, китә, күккә аша.
Теткәләнгән шинель, каска –
Хәтер йортын салган.
Теткәләнгән тәннәр, гомер –
Йортсыз калган…
Безнең эзләр,
Артык хәрәкәтчән машиналар.
Киләчәктә безне ашар алар,
Төссезлектән туеп.
Бу заводлар төтеннәре белән
Күккә хуҗа булып бара.
Ә хуҗалар, имеш,
Алла.
Җир-анабыз биргән байлык
Акча булып бара
Һәм болгана суда…
4
Безнең эзләр
Җирнең үзәгенә үрмәли,
Кеше үзәгенә кереп.
Караңгыны ак япмага төреп,
Акыллыдан көлеп.
Һәм төкереп мескеннәрнең битләренә…
Безнең эзләр,
Молекула, атом, электроннар
Көннән-көн ваклана.
Кемнәрнеңдер гомере аклана,