распраніся і стань люстэркам
κοινός τόπος [♪]
пакуль мяне не было ў пакой заляцела галубка
не ведаю якім ейнае заканчэнне але цельца
на паркеце шпалерах аконных рамах
узяў паперчыну нешта маркерам пазначана
паклаў ёю птушку ў пакет з супермаркета
выйшаў аддаў дзецям — пахавайце пад клёнам
сам назіраў з акна : толькі шуфлікам ямка —
на працэсію пачалі злятацца галубы з суседняга парку
і дзіцячых пляцовак лапаталі — у гармідары я перастаў бачыць
назаўтра ўсё ўсеяна белымі пацеркамі перлінамі
ўпярэмешку з пер’ем — галубы калі хавалі сваю цароўну
выплёўвалі сэрцы пеючы вітальныя гімны хорам
сёння ноччу я сплю : нехта поруч буркоча
нешта нутро топча і я гатовы табе сваё выплюнуць
градзінай дзічкай шарыкам для пінг-понга пакоцаным
а ты не бяры да галавы не пераймайся
у нас з галубамі па два — так што яшчэ адно ў запасе
♪
вочы ейныя колеру глебы
пахне яна кожны раз новым
я ці то босх ці то пітэр брэйгель
пахне яна кожны раз новым
я не заняты нумар гатэлю
пахне яна кожны раз новым
вочы ейныя колеру глебы
гэта не песня а толькі прадмова
♪
мы хадзілі шэптам, каб не спужаць апалага лісця
дрэвы свядома чарнелі
яны чакалі снегу і паляўнічых —
прырода хацела быць маляванай
рэжысёры зацягвалі фільмы, а неба — аблокі
мой лёс быў заснаваны на рэальных падзеях
сонца ў метро хавалася, гойсала там па тунэлях
ужо счарнелыя дрэвы люлялі туман
ён чакаў, а яны засыналі пад уласнае гушканне
туман, бы немаўля, выслізгваў з драўляных абдымкаў
і поўз
а тады пасталеў і пайшоў
дождж
мы хадзілі шэптам, каб не спужаць апалых лісточкаў
яны зляталі да нас на рукі
ціха казыталі далоні дзюбкамі
*
я не горац
і нават не народжаны ў краіне
дзе ёсць іншыя горы, акрамя лысых і святых
таму, трапіўшы ў месца, дзе ёсць зялёныя
парослыя дрэвамі, проста з каменю горы
горы, на якія налазіць туман, сагнаны ў кучы, —
магчыма, насамрэч, гэта аблокі
але ж звычайна яны там, наверсе, а калі на ўзроўні вачэй —
значыць туман
тут ён спужаны пагрозлівым выразам твару вяршынь,
збіраецца групамі
адным словам, трапіўшы туды, дзе ўсё гэта існуе
я не магу прыдумаць належнай метафары
бо хутчэй за ўсё мясцовыя пісачы даўно панапрыдумвалі
я проста магу падабраць колькі слоў, на якія яны падобны
спачатку з гарамі так, як з людзьмі іншай расы : яны ўсе на адзін твар
і ты можаш адрозніць іх толькі памерам
ды наяўнасцю / адсутнасцю расліннасці :
вось гэта маленькая і аброслая
а гэтая з плешкай і істотна большая
потым, калі трохі даўжэй на іх глядзець
да галавы прыходзіць уся гэта класічная фішка
пра гераічнасць іхніх паставаў
непакору і ўсе гэтыя вобразы паэтаў
якім вецер раздзімае валасы
але як я ні спрабаваў ад гэтага адксціцца, гэты пафас нахлынае ўсё адно
трасца, небеспадстаўна, бо калі ты па-над аблокамі, то ёсць толькі
адзінае вытлумачэнне сітуацыі : ты на небе, а калі ты на небе
то, халера, пра што яшчэ думаць, калі не пра вечнае
о пакрыўджаны век
о эпоха белліту
пятнаццаты санет
Мой горды, непакорны, шчыры верш, —
Ты дэспатаў усіх перажывеш!
За шатамі лятункаў ветлы дым,
Наўсцяж маўкліва вабіць пошчак веццем,
Працятая сутоння стромай квецень
У водгулле маркотна лье наўздым.
Маной ахутан прысак малады,
Марнее квола, маючы наўвеце
Пярэсты жвір ды сінь у запавеце.
Суздром спачылі зорныя клады.