*
нямеччына
пры ўніверсітэце — на вуліцы гандляр старымі кнігамі
я спыніўся паглядзець тое-сёе
думаю : за якую ўзяцца?
а тут вуаля — проста на томіку перад вачыма божая кароўка
сядзіць а тады пераскоквае : зірні вось гэтую
я — на гаспадара з мушкецёрскімі вусамі і бародкай : пасміхаецца
недзе на пятай багоўцы я не ўтрымаўся
яшчэ раз паглядзеў на пана вулічнае кнігарні
ён зноў пасміхнуўся і чмыхнуў —
і на вусы імгненна пазляталіся дзясяткі кніжных баговак
сяджу абедаю і гадаю : мо’ і не дзед ён ніякі і не гандляр не букініст?
цар баговак ці проста — звыклая купіна імшастая ля сцяны
а можа і кніжка калі доўга ляжыць на свежым паветры —
то не кніжка больш а куст хмыз пень
як хата што доўга стаіць на зямлі — становіцца зноў лесам
а камяніца з часам — робіцца зноў грудай камення крушняй
нам гэта без розніцы а птушкі віюць у старых дамах гнёзды
мы не заўважаем а мурашы точаць старое бярвенне
сабакі сікаюць на колы даўно запаркаваных машын
як толькі мясцовыя вераб’і пачынаюць зачаста на цябе гадзіць
тэрмінова мяняй месца жыхарства
*
пасля зімы зямля адказвае на мае па ёй крокі
прыемная воку гразь у цэнтры ідучы вагаюся
пускаю глянцавай вокладкай кніжкі зайчыка
гэта дражніць птушак раздражняе кіроўцаў
тут неабходна тлумачэнне :
раз на месяц я шпацырую, каб праверыць, у якім цяпер горадзе жыву
пра зменлівасць гэтага месца ходзяць паданні, і я мушу ўлагоджваць духа
бо ведаю : гэта не казкі, а чыстая, як вада, якую п’е суседскі кот, праўда
і калі яго не ўшаную, ён пакарае мяне, зменлівы дух
як пакараў тых пенсіянераў, што бадзяюцца і не помняць адраса
нібы ў чужым лесе. паняцце візуальная памяць
ператвараецца ў чыстай вады, якую п’е суседскі кот, бязглуздзіцу
ён перастаўляе дамы, чаргуе правы і левы бок руху на вуліцах
учора тут былі ліпы, цяпер клёны, я даўно не спрабую запомніць
нумар кватэры й пад’езда, я паслядоўнік аўтаматызму
з ім не памылішся, калі дух не пажадае зблытаць
каб тут арыентавацца, трэба сачыць за нязначнымі рэчамі :
вышчарблены бардзюр, кучка смецця, донца разбітай бутэлькі
пах парфумы сярэдзіны мінулага веку, усё правільна —
на гэтым павароце пачынаюць мерзнуць пальцы ног
значыць блізка. так дабіраюцца дадому
на галаву пры ўваходзе падае снег
суседскі кот лізнуў, кажа : хлусня — гэта чыстай вады, якую я п’ю, тварог
раз на месяц я мушу ўлагодзіць яго, каб вяртацца
так нараджаецца новы абрад, вось яно, трасца
народнае паганства ў дзеянні, у маім дзеянні
насцярожана дзверы зачыняюцца
у аўтобусе заўважаю яшчэ такіх жа сярод іх паляўнічыя
хочуць спаймаць духа схапіць за поўсць выдраць жмут
падступны прыпынак [падставіць назву]
ушаноўваць духа можна толькі самому
ніякіх згуртаванняў кумпаній таварыстваў груп —
толькі ты і бург
аплаквайце за праезд
паляўнічыя хочуць загнаць духа на скрыжаванне
і не здагадваюцца што ён і так жыве на рагу
а каб паказаўся трэба залезці на ліхтар і пацерці лямпу
нехта гэта зрабіў да мяне таму не ведаю каму ён цяпер служыць
*
незнарок стаўшы мне на нагу дзяўчына
якая прыносіла каву просіць мяне ўзаемна
ёй наступіць — наступаю. усіх рассмяшылі
кавярня сыходзіць за ёю пад’ехаў тралейбус
пыл на падлозе пакоя ў куце застыгне
бы тлушч на пакінутай пад нахілам патэльні
надышла паравіна з занадта зацёганым імем
што агаляе нешта ў тваім асабістым дрэве
з усіх нумароў памятаю адно кватэрны
і сцежку якая да дома вядзе ад прыпынку
званю ў дамафон : ало адчыняць не трэба
колісь табе наступіў цяпер наступі і ты мне
*
я жыву на восьмым паверсе
ягонае цела кінулі дагніваць
парэшткі скубаў вецер груганнё і сабакі
груганы вырасталі з добрую хату
клявалі прахожых і вулічны брук
наеўшыся ўсчыналі спевы пад грукат
камянёў у іхных жыватах-шлунках
не ўзляталі ад цяжару з’едзенага
ператвараліся ў цёмна-вельмі-цёмна-сінія
кучы і марудна распаўзаліся магмай
па тым каго мы па звычцы называем
горадам