Մեկի բարձր ձայնը արթնացրեց երիտասարդին։ Փրկեց… Նարեկը քրտինք ջուր էր։ Սարսափելի երազը դեռ դողացնում էր։ Նայեց որ հատակին է պառկել, շտկվեց, դարձավ իրեն արթնացնողի կողմ։ Բայց ոչ մեկը չկար։ Սարսուռը պատեց ողջ մարմինը։ Բա ո՞վ արթնացրեց։ Մի՞թե ինքը գժվում է… ու չի նկատում… Այս ճաղերի ետևը ինքը մենակ էր։ Աշխատողները կից պատից այն կողմ էին։ Ուրեմն ո՞վ էր կանչողը։ Բարձրացավ ոտքի ու մոտեցավ ճաղերին։ Եթե մնա այստեղ գժվելու է։
–Ո՞վ կա այդտեղ… լսու՞մ եք ինձ… բաց թողեք, ես չեմ կարող մնալ այստեղ։
Ցնցեց ճաղերը ամբողջ ուժով։
Միջանցքում ոտնաձայներ լսվեցին։ Մոտեցան երկու ոստիկան։ Ի՞նչ ջահել են։ Երևի և անհոգ ու երջանիկ։ Թող գոնե մեկը երջանիկ լինի այս քացախ աշխարհում։
–Ձեր հետևից եկել են, պարոն Սիրունյան,—ասաց նրանցից տարեցը։
–Ո՞վ… Սոկրա՞տը… —նա արդեն այն աստիճան կորցրել էր քաղաքավարությունը, որ հորեղբորը դիմում էր անունով։
Ոստիկանները մի տեսակ տարօրինակ հայացքներ փոխանակեցին իրար ու անխոս տարան նրան դեպի ելք։
Նարեկը հետաքրքրված առաջացավ։ Նայենք ո՞վ է։ Բայց ինչու՞ սրանք չպատասխանեցին։ Չլինի թե Սահակին գտե՞լ են։ Աստվա՜ծ իմ… այո՛, հաստա՛տ գտել են։ Նարեկի սիրտը լցվեց ջերմությամբ, վերջապես գրկելու է որդուն։ Բայց սպասիր Նա՜ր, եթե այդպիսի ուրախ լուր կա, ապա ինչու՞ տղաները կիտրոնների դեմքեր ունեն։ Մի՞թե… ո՛չ-ո՛չ… երբե՛ք…
Երիտասարդը մինչև տասը քայլ արեց միջանցքով, հազար տարբերակ կազմեց գլխում։ Վերջը զգաց, որ նույնիսկ չի ուզում դուրս գալ այս վանդակների շարանից, միայն թե չլսի ոչ մի վատ լուր։ Վախենում էր անչափ։
Տարան այն աշխատասենյակը, որի «սիրելի» հաճախորդն էր դարձել այս շաբաթվա ընթացքում։ Հարցաքննումից հետո ետ բերին։ Երևի նման կարճ հարցաքննում կյանքում չէին ունեցել։ Նարեկը հայհոյանքի ինչ բառ գիտեր ու քանի լեզուներով գիտեր հանդես բերեց։
Նա դեռ երկար ժամանակ ետուառաջ էր գնում վանդակում։ Այնքան գոռաց ու աղմկեց, որ ոստիկանները մի քանի անգամ զգուշացնելուց հետո երեկոյան մտան մեջ ու մի լավ ծեծեցին իրեն։ Այնքան հարվածեցին, որ ուշակորույս ընկավ։ Ջուր լցրին վրան արթնացրին։ Մնաց սառը հատակին պառկած։ Աչքերը կիսաբաց, ականջներում ինչ-որ խշշոց․ լսում էր սեփական սրտի թփթփունը։
P.S. «Սիրունյաններին թալանել ու տանը ներկա եղած ընտանիքի բոլոր անդամներին սպանել էին։ Այդ թվում՝ Արփի Սիրունյանը, Սոնա Սիրունյանը և Սահակ Սիրունյանը։ Յոհաննես և Նարեկ Սիրունյանները գործուղման լինելու պատճառով խուսափել էին նույն բախտին արժանանալուց»։ Սա էր գլխավոր տարբերակը, որը տարածում էր Արսեն Սիրունյանը։ Հորեղբոր որդու անունը մաքուր պահելու, ինչպես նաև իրեն ընտանիքի անունը անբիծ թողնելու նպատակով նա հանրությանը ի հայտ չբերեց իրեն հայտնի դարձած սև գործերը։ Այնպիսի բան, որ ինքը չէր էլ պատկերացնում։ Մարդ ինչ աստիճան պիտի հասնի, որ հարազատ քրոջը կրվի բանտում, իսկ կրողը՝ ավելի չարագործ՝ բռնի խեղճ գառան ձեռքից ու իր տուն բերի․ սակայն պահպանելով մեջը տղամարդկության վերջին կաթիլները, որպես կին ընդունի Սոնային, ոչ թե օգտագործի ու դեն շպրտի։ Ի՜նչ աստիճան կենդանի պիտի լինի, որ տարիներ անց այդ նույն աներձագի հետ հարազատ հոր ֆիրմայից գողանա ահռելի գումարներ ու կեղծավոր հաշիվներ ներկայացնի նրան։ Զբաղվի թմրանյութերի վաճառքոով։ Ու վերջը այն աստիճան փչանա, ոչնչացնի իր մեջ եղած մարդկային վերջին նշույլները, որ համաձայնություն տա սեփական տան թալանին, պայման դնելով, որ հարազատներին շատ չտանջեն։ Բայց եկած թմրամոլները պլանից շեղվեն, ոտձգության փորձ են ձեռնարկեն Արփիկի նկատմաբ։ Ու տասնվեցամյա օրիորդը գերադասի մեռնել, միայն թե իրեն չդիպչեն։ Գուցև նրա ընտրությունն բախորոշիչ դեր խաղաց բոլորի համար։ Քանի որ ավազակները չէին խնայել նաև փոքրիկ Սահակին։
Արսենին մնացել էր միայն գուշակել թե ի՞նչ էր կատարվել այդ օրը։ Խնայելով հորեղբորը, նա մեծ դժվարությամբ լուռ մնաց, վառվելով ներսում։
Անպատիժ չմնաց ոչ մեկը։ Գուցե սա տարօրինակ էր քսանմեկերորդ դարի օրենսդրության համար, սակայն դա հարազատ էր Արսենի գաղափարներին։ Վերջին գիշատիչները այս տխուր պատմության մեջ Արամն ու Նարեկն էին։ Արամը իր ավազակախմբի հետ հանգիստ գտավ բետոնե պատում՝ կենդանի իմիջայլից։ Իսկ Նարե՜կը, նրան սպանել խիղճը կներեր, սակայն տեսնելով Յոհաննեսի տանջանքները, որոշեց փակել եղբորը հոգեբուժարանում․ չնայած Նարեկը ինքը ուրախ էր լինել ուժեղ դեղերի ազդեցության ներքո միայն թե որդու դիակը աչքերի առաջ չգա։ Բորբոքված հիվանդ երևակայությունը ամեն վայրկյան նոր տարբերակ էր բացում թմրած ուղեղի մեջ։ Անվերջ կրկնում էր, որ Սոնան կենդանի է, իսկ Սահակին գողացել են։