Ծուռ ծնոտը այդպես էին մեջքի հետևից կոչում քննիչին, որի անունն էր Վաղինակ Կարագյոզյան։
_Ու՞…
Վաղինակը բևեռեց հայացքը երիտասարդ աշխատակցի վրա։
_Միայն մի անգամ են կրակել, գլխից։ Ուրիշ ոչ մի վնասվածք չունի։
_Ոչ մի՞,_հարցրեց պետը։
_Այո՛, ոչ մի։
Նարեկը չգիտեր ինչից սկսել։ Ոստիկանները փնտրում էին ամենուր։ Յոհաննեսը մեծ գումար էր խոստացել նրան ով ինչ որ տեղեկություն հայտնի Սահակի մասին։ Բայց երկու օր անցավ ու ոչ մի լուր։ Նարեկը տեղ չէր գտնում։ Հավաքվել էին բոլոր ծանոթներն ու հարազատները, չթողին ոչ մի անկյուն քաղաքում, բայց ապարդյուն։ Սոնայի վիճակը դեռևս ծանր էր։ Կրակել էին գլխին ինչպես և քրոջը, սակայն գնդակը անցել էր այնպես որ ուղեղին չէր կպել, սակայն ուրախանալու դեռ շուտ էր։ Յոհաննեսը ծանր էր տանում դստեր կորուստը, սակայն աշխատում էր ուժեղ լինել երբ տեսնում էր ինչպես է տառապում որդին։ Երկու օր էր անցել կատարվածից։ Այդ օրերն էլ երազ էին թվում։ Ոստիկանները հարցաքննում էին բոլորին օրը քսանչորս ժամ, անվերջ խուզարկում իրենց տունը՝ հանցագործության վայրը, ոտից գլուխ ստուգեցին գործարանի գործունեությունը։
Այս երկու օրը մնացին հյուրանոցում։ Չնայած հորեղբայրը շատ դժգոհեց։ Բայց ինքը չէր ուզում տեսնել ոչ մեկի։ Ոստիկանություն,հիվանդանոց ու ավերակ դարձած տուն…Ուշ գիշեր էր երբ գնաց հիվանդանոց։ Բուժքույրը խղճաց իրեն ու ոտից գլուխ հագցրեց համապատասխան հագուստ, տարավ Սոնայի մոտ։
_Երախտապարտ կլինեմ մինչև կյանքի վերջ,_ասաց նա հուզված ձայնով։
Աղջիկը ժպտաց ու մատը դրեց շրթունքներին։
_Սու՜ս…
Մտան վերակենդանացման բաժանմունք։ Նարեկը վերջապես տեսավ Սոնային, գունատ, խեղճացած ու մի բուռ դարձած… ի տարբերություն այն կինոների, որոնց մեջ հիվանդին միացված են հազար ձև տարբեր խողովակներ ու ինչ որ անհասկանալի թելեր, Սոնային այդքան տարօրինակ թելեր չէին միացված, գլուխն էր վիրակապված… Մոտեցավ կնոջը։ Բուժքույրը մնաց դռան մոտ։
_Սոնա՛… Սո՛ն… Սոնա, կյանքս ե՛ս լրիվ մոլորվել եմ…
Ուզեց համբուրել կնոջ այտը, բայց բուժքույրը չթողեց.
_Մի՛ դիպչե՛ք։
Նարեկը ետ քաշվեց։
_Սոնա՜…
_Արագացրե՛ք, պարո՛ն Սիրունյա՛ն, թե չե իմ գլուխը կպոկեն ձեզ այստեղ բերելու համար։
Նարեկը դարձավ կնոջը.
_Սոնա՛, չթողնես ինձ մենակ։
Վերադառնալով հյուրանոց տեսավ, որ հայրը չի քնել։ Երկու օրվա մեջ հայրը ծերացել էր քսան տարով։
_Հայրի՛կ, ինչու՞ չես քնել։
_Քունը երբեք է՛լ չի՛ գա՛ իմ աչքերին։
_Ոստիկանությունից չզանգեցին։
_Ո՛չ։
Նարեկը նստեց հոր կողքը։ Խոր շունչ քաշեց, ուժ չգտավ նայել նրան։ Հայրը ձեռքը դրեց նրա ուսին.
_Հու՛յսդ չկորցնե՛ս… եթե դու կոտրվես, ե՛ս էլ չկա՛մ…
Որդին ափերի մեջ առավ գլուխը։
_Երկու օր է լուր չկա որդուս մասին։ Նույնիսկ չգիտեմ կենդանի է նա հիմա՛… Գժվելու եմ արդեն… Սոնան այնտեղ… Արփի՜ն… խեղդելու եմ նրան ով դա արել է։ Դեռ մահվան մասին երազելու է…
Նարեկը կրճտացրեց ատամները ու սեղմեց բռունցքները։
_Արփի՜կս,_հայրը նորից հեկեկաց։ Արդեն երկու օր է նա ողբում էր դստեր մահը։ _Ինձ նույնիսկ չթողեցին նրա մոտ։ Ես չկարողացա նորմալ տեսնել զավակիս… չկարողացա գրկել իմ Արփիկին։ Նարեկ ու՞մ վատություն եմ արել… ու՞մ ի՛նչ եմ արել որ այսպես պատժվում եմ։
Նարեկը չգիտեր ինչ պատասխաներ։ Հարցեր ինքն էլ ուներ լիքը։ Հարցեր ու միայն հարցեր…
Ժամը երեքն անց էր, երբ պառկեց, որ քնի։ Դա էլ արեց որ հայրն էլ մի քիչ հանգստանա։ Փակեց աչքերը, ու հոգնածությունից շուտով ընկղմվեց խոր քնի մեջ։ Մղձավանջային երազների գիրկն ընկավ։ Ինքը տանն էր։ Շուրջը լիքը ահավոր վիթխարի հրեշներ էին։ Մեկը վազում էր Արփիի հետևից… ահա բռնեց օրիորդի մազերից ու քարշ տվեց հատակին, սկսեց հարվածել ոտքերով։ Ինքը վազեց, որ փրկի քրոջը, բայց վազում էր հա վազում չէր մոտենում, գոռում էր, գոչում… մեկ էլ արյունլվա քրոջ կողքին հայտնվում է Սոնան, բայց և նրան են քաշքշում սրիկաները… մեկ էլ հայտնվեց ննջասենյակում․․․ օրորոցին մոտենալ չէր լինի․ սևացել էր հրեշներից․․․ շրջապատել էին որդուն․․․ Սահա՜կս․․․ նետվեց դեպի տղան, բայց վայրկյանում հրեշները միաձուլվեցին կազմելով հսկա գազան․․․ ահա՜, այդ գազանը հանեց ատրճանակը ու կրակեց… կրակեց իրեն… խոր ցավ զգաց ու խավարած աչքերով ընկավ… ականջին հասավ կնոջ ճիչը… ու աչքերը փակվեցին։ Նարեկը ցցվեց ու քրտնած արթնացավ։ Սրբեց երեսը։ Սոսկաց երազից… նստեց անկողնում։ Նայեց ժամացույցին։ Հինգն էր։ Երկու ժամ էլ չի քնել։ Արդյոք ի՞նչ է կատարվում իր որդու հետ։ Ու՞ր է… ու՛ր է իր որդին։ Գրկեց բարձը ու սեղմեց դեմքը նրան, որ կողքը պառկած հայրը չլսի գոռոցը։
․․․․․
Սոնան մի սպիտակ սենյակում էր։ Շատ լուսավոր ու ընդարձակ սենյակ էր։ Բայց չկար ո՛չ դու՛ռ, ո՛չ էլ պատուհա՛ն։ Նայեց կողքերը… ու՞ր է ինքը։ Ու՞ր է Նարեկը… Սահակը… ինչու՞ չի լսում որդու ձայնը։ Նայեց շուրջը։ Ո՜չ, ինքը երբե՛ք այստեղ չի եղել։ Վազեց դեպի աջ կողմ։ Ծեծեց պատը։ Բայց օ՜ զարմանք, պատը փափուկ էր։ Ու երբ ինքը հարվածեց նորից, պատը կարծես մի սալիկ դարձած ընկավ։ Բացվեցին կանաչապատ տարածքներ։ Սոնան դուրս վազեց։ Նոր նկատեց, որ ինքը բոբիկ է ու հագին կարմիր շրջազգեստն է, որը հագնում էր աղջիկ ժամանակ ու այն վաղուց մաշվել էր, հագնելու անպիտան։ Բա ոտքերը ինչու՞ բոբիկ են։ Բայց չէր մրսում։ Շուրջը ծլվլում էին թռչունները։ Սոնան ճանաչեց այս տեղը։ Իրենց գյուղի աղբյուրի մոտ է։ Քրոջ հետ մեծացել են այստեղ։ Ի՞նչ է անում ինքը այստեղ։ Ինչպե՞ս է հայտնվել այստեղ։ Ո՞վ է բերել։ Ինչու՞ ոչինչ չի հիշում։